Vervangend busvervoer

Hier vinden online-vergaderingen doorgang alsof er niets aan de hand is.

Een dagje geen treinverkeer betekent voor de gemiddelde forens úúúúren ‘vervangend busvervoer’. Daar kan men in berusten of fijn thuis gaan werken (de derde optie van ‘een dagje spijbelen’ en de hele dag te grabbel gooien aan bioscoopbezoek is uiteraard een zeer particuliere optie vandaar dat ik deze kantlijnkeuze dan ook niet met u deel).                                             

Opties waar de argeloze automobilist uiteraard geen enkele weet van heeft maar die mag zich weer verheugen in kopzorgen rond te vermijden file-leed. Vrolijkheden als ‘Feest op de Ring’ (Hoera, Amsterdam 750 jaar!), groot onderhoud aan de A10 én een NAVO-top geven in elk geval blijk van weinig realiteitszin bij logistieke planners bij overheid dan wel semi-overheid. Al maanden wordt immers de omineuze boodschap ‘Van Mei tot Oktober; extreme verkeershinder in en rond Amsterdam’ gecommuniceerd.

Dat de NS aanhoudend in conflict blijft met zijn vakbonden noopt de gewone werknemer af en toe tot serieus, avontuurlijk reizen. Plichtsgetrouw, met de juiste werkethiek en moraal onder de arm, zoekt de randstedeling zijn weg binnen een baaierd van mogelijkheden. Overweegt hij/zij werkelijk naar Groningen te reizen via Maastricht en Venlo dan is een bezoekje aan de huisarts wellicht de betere optie. Alternatieve routes bewandelen om zo snel mogelijk ter bestemming te geraken wordt echter al snel beloond.  

Nog los van de lofprijzingen van uw broodheer aangaande getoond arbeidsethos en het doorstane leed (lees: staan, klef broodje en dito koffie in de geur van verhitte forensen en toeristen in totale verwarring: “is this Amsterdam?!?. “No madam, we’re just passing Nijmegen”) mag u zich verheugen in de ervaring van reizen met het openbaar ‘vervangend busvervoer’.

Hier vinden online-vergaderingen doorgang alsof er niets aan de hand is. Alle ‘targets’, aanverwante kantoor-ellende en ‘Daar-moeten-we-even-op-acteren’ (waar zou die taalvervuiling nu weer zijn oorsprong vinden. To act, act on it, hmm) passeren tussen neus en lippen schaamteloos de revue. De bus als rijdende boardroom bevreemdt schijnbaar niemand. Tussen 07.00 en 08.00 balanceert de reiziger op het dunne koord van slaap en totale desinteresse en zouden natuurrampen kunnen plaatsvinden zonder noemenswaardig gevolg of verwondering.                      

Een jonge carrièrevrouw in smetteloos wit is zich zich schijnbaar bewust van de lege blikken van haar mede-passagiers en beantwoordt deze met drie op de schaal op Richter. Verbeten, zich bewust van de ridicule situatie maar onverschrokken. Business as usual. Gesprekken dienen nu eenmaal gevoerd en waar bemoeit men zich eigenlijk mee? Betrapt als zij zich voelt als een kind dat een ijsje morst, midden in een warenhuis. Er wordt sowieso onvoorstelbaar doorvergadert, logistiek gepland en intensief met intieme relaties gebeld en dat allemaal in gezwollen kantoortuintaal vol onbegrijpelijke Amerikanismen en ander jargon. Op luide spreektoon, de doppen in, de omringende mensheid uit. Blik star op scherm of eigen schoenpunt. Wellicht wanen zij zich daarmee onzichtbaar. Een gezette figuur, laptop op schoot, sluit al zijn zinnen met militaire precisie af met ‘man’. “Goed man, zie je zo man, Vind ik ook man. Ja man!”. Vast een werkvoorbereider die gewend is zijn personeel met staccato-commando’s aan te spreken.

Zijn overbuurvrouw, niet gehinderd door het geraas in de bus of enige gêne, is behept met een soortgelijke handicap. Íedere zin begint bij deze bedrijfleidster van een damesmodezaak met “Dus ik zeg…”. Enfin, zie bovenstaand.

Leuk ook hoe duidelijk weer wordt dat de buitenkant zo weinig zegt over de binnenkant. Een slonzig geklede, ruim van tatoeages voorziene, hip bebaarde, skinhead geschoren hooligan in hoodie en bijpassende outfit blijkt uit zijn luid gevoerd overleg met de ‘homebase’ een CEO in opperste staat van vervoering. Het gaat over allerlei kleine bvtje’s die aquireren en het thuis-(kantoor-?)front dient info klaar te zetten en door te mailen waarna hij ‘finale moves’ kan maken.

Een oudere Surinaamse man die lijdzaam voor zich uit zat te kijken veert op als een jonge gezagvoerder van onze Nationale Trots tegenover hem plaats neemt. Glimlachend begint hij een relaas over zijn reismalheur met de Jonge God te delen en met vrolijke uithalen doet hij kond van een gemiste vlucht en de 300 Euro die het hem vandaag alleen al aan taxikosten heeft gekost.“Maar er zijn ergere dingen jongeman!”. “Ja, maar ook leukere..” riposteert de zachtaardige reus met het understatement van een oneindig geduldige schooljuffrouw.

Berustend in de kennis dat reizen in uniform z’n onherroepelijke tol eist, blaast hij bij aankomst op zijn halte beschaafd, doch zo vlug als hij kan, de aftocht.

Tot slot nog die ontroerende allochtoon die in vrolijk gebloemd kortemouwenshirt een gesprek voert met de Belastingdienst. Hardop, want inmiddels is ‘schaamte’ een begrip dat sinds de uitvinding van mobiele telefonie geen plaats meer heeft in onze digi-samenleving. In zeer gebrekkig Nederlands probeert hij op rustige toon duidelijk te maken dat de aanslag zijns inziens niet klopt. Met de blauwe envelop, waaruit het onverbiddelijke logo der Belastingdienst piept, in de ene hand en zijn telefoon in de andere voert hij de gehele rit een gesprek alsof hij thuis op de sofa zit.       

We delen dezelfde bestemming en bij het uitstappen, twaalf minuten later, hoor ik hem, nog altijd geduldig, zijn zaak bepleiten. “..De vijfduizend klopt, klopt ja, ben ik mee eens, maar de andere op brief kloppe niet. Ben ik niet eens..”.

Een dagje geen treinen is goed voor úúúuren bussen, maar dan zie én hoor je ook wat!