Vincents vakantie (1): een braille-arm en Marcel Proust

Ik zit al een dag of tien met een rare armblessure. Begon met enorme pijn in mijn arm 's nachts, die doortrok naar mijn schouder. Naar de fysio geweest, spier in mijn schouder zat vast, maar dat is niet zomaar over. Meer dan een week heb ik maar een uur of 3 per nacht geslapen. Ik kon soms gewoon echt niet meer in bed blijven liggen, dus dan stond ik om 4 uur 's morgens maar op en ging ik lezen. Audiolezen, want het zou best eens kunnen dat het hier een Braille-arm betreft, opgelopen door te veel braille lezen, steeds maar dezelfde beweging maken.

Ik heb intussen wel twee dikke romans gelezen.

De zelfmoordclub, van Arto Paasilinna en De buitengewoon geslaagde opvoeding van Frida Wolf van Maria Kager. Het zijn allebei geweldige boeken, ik kan er uren over uitweiden maar dat zal ik niet doen, neem het maar aan en lees ze, je zult er geen spijt van krijgen, althans, nee, dat weet je niet, alles is perceptie. Ik heb er lekker in gewoond, een paar dagen.

Ik ben nu, en dat komt door Maria Kager, begonnen met Proust, niet in het Frans, dat gaat echt niet. Ik ben wel van plan overigens om beter in Frans te gaan worden. Eerst maar eens Le Petit Prince herlezen dan om er in te komen, of La Deuxieme sexe van Simone de Beuavoir.

En toen, tijdens het lezen, kreeg ik er ook nog eens gordelroos bij zeg, gezellig. Daar is niet veel aan te doen, behalve dat je geen ibuprofen mag slikken, dat kan de zenuwpijn in de huid versterken, en dat slikte ik nou juist tegen die Braille-arm. Alleen nog paracetamol. Zinkzalf smeren, dat kan ook, doe ik ook, ruikt lekker, beetje dieselig.

Maar, sinds donderdag gaat het al wel beter. Ik slaap beter, pijn veel minder, behalve dan die vreselijke gordelroosjeuk. Voelt alsof je heel lang oningesmeerd in de zon hebt gezeten. Van die steken die je dan dagen daarna nog kreeg. Ja, fijn vakantiegevoel, ik hoef er niet eens meer voor in de zon te zitten.

Het gaat gepaard met pukkeltjes, blaasjes, dat zijn er gelukkig maar weinig. Op mijn borst staat in brailleletters “hallo” in gordelroos.

Maar ik vind het ook wel weer een interessante periode. Soms zit ik gewoon niks te doen, te ademen, te zijn, te luisteren naar wat hier zoal buiten gebeurt.

De lome wind die langs de vlinderstruik strijkt en mij de bloeigeuren toewuift, de stoptrein van 8 over, de stoptrein van 8 over half, de vervelende huilbaby die ze maar buiten de crèche hebben gelegd. Hij/zij/hen kan er ook niks aan doen, er zal wel iets zijn waarom dat gehuil noodzakelijk is. Er komt een traumaheli over, iemand zat op de snelweg te appen achter het stuur en hield te weinig afstand en botste tegen zijn voorganger op, of er was een dode hoek, die een ander nu het leven heeft gekost of gewond gemaakt heeft.

Het Angelus klept in de verte, DHL dichtbij, Houthandel Van Dam gooit met stapels planken gecertificeerd tropisch hardhout. En al die tijd genees ik, dat is beter dan voorkomen. Ik ben 60, dat zullen we weten. Vroeger had ik nooit wat, brandde hoogstens mijn mond aan een hete bitterbal, stootte mijn teen tegen de trapleer die ik vergeten was weg te zetten nadat ik de kerstdoos op de vliering had gezet. Nee, dat zal niet zo zijn, het brein is maar al te geneigd pijn te vergeten, fijne eigenschap is dat. Zo, nou, nu ga ik tosti's maken. Het begint lekker te waaien en de buurman freest met groten freze, teringherrie.