Vlaggenverbod Eurovisie songfestival: Nanananananana, wat zal ik doen, als het om de liefde gaat...???

Welkom op het Eurovisie Songfestival 2025. Waar alles draait om liefde, verbinding en zelfexpressie, zolang je maar binnen de lijntjes kleurt. Letterlijk. Want de European Broadcasting Union (EBU) heeft bepaald: op het podium mag alleen nog met nationale vlaggen gezwaaid worden. De regenboogvlag? Te uitgesproken. Te persoonlijk. Te veel.

Wat een timing. Juist nu queer artiesten zichtbaarder zijn dan ooit, komt de EBU met een vlaggenverbod waar zelfs een matig verlichte HR-afdeling zich voor zou schamen. De uitleg? Politieke neutraliteit. Van een festival dat elk jaar verandert in een geopolitieke soapopera, waar blokstemmen, boegeroep en diplomatieke spanningen net zo vast in het script staan als de modulatiewending in een Zweeds popnummer!

Het is hypocrisie in driekwartsmaat. Vorig jaar moest de Zwitserse artiest Nemo hun non-binaire vlag binnensmokkelen alsof het om verboden vuurwerk ging. Zestig LHBTQ+-organisaties kwamen in opstand, en de EBU beloofde beterschap, maar kwam terug met… strengere regels en sancties voor artiesten die het lef hebben om zich te tonen zoals ze zijn. Een regenboog is blijkbaar gevaarlijker dan een arsenaal aan windmachines.

De tegenstanders van Pride-vlaggen roepen dat het festival over muziek moet gaan, niet over politiek. Maar Eurovisie is identiteit. Het is flamboyante zelfexpressie verpakt in glitter, camp en een refrein in zes talen. Als daar geen plek is voor een symbool van liefde en vrijheid, dan blijft er weinig over behalve eurokitscherige karaoke.

Diepe zucht... Even ademhalen...

Denk aan dat kind in Polen, Georgië of Italië dat op de bank zit te kijken. Dat nog niet weet of het durft te zijn wie het is. Dat kijkt naar het podium en hoopt daar iets van zichzelf te herkennen. Voor hen is die vlag geen politiek statement, maar een helplijn.

AVROTROS en het COC spreken zich tenminste uit. Ze begrijpen dat zichtbaarheid geen bijzaak is, maar noodzaak. Een festival dat wil verbinden, moet mensen niet wegpoetsen met reglementen.

In 1972 stonden Sandra en Andres namens Nederland op het grote podium, met hun liedje “Als het om de liefde gaat”. De boodschap was duidelijk: "Als het om de liefde gaat, moet je er voor gaan." Mooi, toch? Gewoon simpel, puur, liefde. Het liedje was een hit, maar hoe anders klinkt die boodschap vandaag de dag?

Het contrast kan niet groter zijn: waar Sandra en Andres in de jaren '70 nog vrijuit zongen over liefde zonder grenzen, wordt liefde nu gereguleerd in reglementen. Liefde voor je land mag, maar liefde voor wie je wil is ineens een statement. Van ‘als het om de liefde gaat, moet je er voor gaan’ naar: ‘Als het om de vlag gaat, moet je zorgen dat-ie de juiste kleur heeft.’

Dus EBU, wil je een festival van schone vlaggen en dode blikken? Of een bonte viering van echte mensen, echte verhalen, echte liefde? Laat dat podium een plek zijn waar alles mag klinken, en alles mag wapperen.

Want als je wel over liefde mag zingen, maar er niet mee mag zwaaien, blijft er maar één kleur over: grijs. En niemand stemt op grijs.