Voetbal is liefde

Opeens kijk ik voetbal. Wie had dat ooit gedacht? Die sportende, voetballende vrouwen, daar kijk ik zo ontzettend graag naar, de nationaliteit maakt me niet zoveel uit. Het spelletje zelf blijf ik tamelijk saai vinden om naar te kijken, maar voor mij is dit veel meer dan voetbal. Het gaat mij niet per se om Nederland – ik vind het wel leuk als ‘we’ winnen- het gaat mij vooral om de positieve beeldvorming van vrouwen, waar ik al lang op zit te wachten. Dit kreeg Madonna in haar eentje niet voor elkaar. Ik ook heb een nieuwe held: de Amerikaanse Megan Rapinoe. Zij is iemand die haar invloed op haar positie gebruikt en politieke stelling neemt in het openbaar. Wat een heldin!

Vrouwenvoetbal. Ik haal dus mijn hart op aan al die superpresterende vrouwen, die vol voor hun sport gaan. Die rennen, koppen, grasbijten, duwen, spugen. Het is voor mij het beeld van hoe ik vrouwen graag zie en hoe ik mezelf ervaar. Autonoom, authentiek, krachtig, vol in het leven, voluit levend.

Alleen zag ik dit in mijn leven tot nu toe te weinig. Het feit dat ik het nu wel zie, en velen met mij, doet iets. Verandert het beeld van vrouwen. Respect! Dit zijn geen tutten, geen afhankelijke, of afwachtende types. Ze hebben geen tijd om zich eindeloos druk te maken over hoe ze eruit zien, ze zitten niet opgesloten in onzekerheid over een uiterlijke identiteit. Ze zijn.

Veel meisjes die deze wedstrijden bekijken, zien nu iets anders dan barbies, of babes. De aanmeldingen voor het meisjesvoetbal gaan hierdoor toenemen. Allemaal meisjes die een paar keer per week gaan rennen, draven, aan hun conditie werken, hun competitiedrift ontwikkelen, er vol voor gaan. Die geen tijd hebben om te dik te worden, of beauty-vlogs te bekijken.

Het zijn niet alleen de speelsters waar ik mijn hart aan ophaal. Het zijn ook de vrouwelijke scheidsrechters, lijnrechters, coaches en vrouwelijke voetbalkenners. Allemaal vakbekwame, resoluut handelende vrouwen.

Het is niet alleen het voetballen. Het zijn ook de supporters. Ik ben zwaar ontroerd door alle vaders en dochters samen op de tribune. Vaders en dochters die samen naar Frankrijk zijn gereisd, die een gezamenlijke hobby hebben, die hun vreugde en verdriet delen, die nader tot elkaar komen, samen herinneringen creëren.

Wat ik het mooist aan de wedstrijden vind is het moment na het laatste fluitsignaal. Dan knuffelen alle vrouwen elkaar, ook de vrouwen van de huilende verliezende partij worden getroost. (Huilen er ook zoveel mannen als ze verliezen?) Na het knuffelen en troosten gaan ze met zijn allen in een kringetje staan, armen om elkaar heen: hebben ze hun collectieve momentje. Doen mannen dit ook? Dat weet ik dus niet, want ik keek zelden voetbal. Wel weet ik dat bij mannen wordt gezegd dat voetbal oorlog is. Dat kan. Voor mij is vrouwenvoetbal liefde.