Voor de PVV kwamen de lintjes als geroepen

Faber, de kleingeestige, kleinzielige sneue Faber, ze pakte weer even haar momentje en iedereen sprak er schande van.

Lintjesrel, lintjesaffaire, lintjesgate, alle columnisten zijn er al op leeggelopen natuurlijk, dus het is wel een beetje mosterd na de lintjesmaaltijd, maar toch, die lintjes, waarvoor Faber niet wil tekenen, dat zijn eigenlijk worstjes. Oranje worstjes die voor de neuzen van de potentiële PVV-kiezers worden gehouden.

Het werd namelijk een beetje stil rond de eenmanspartij, dat heeft alles te maken met die door Wilders zo vereerde grote twee: Poetin en Trump. Die geweldige mannen die het zo perfect in orde hebben in eigen land. Oh, wat is Wilders jaloers op al die decreten, en wat gaat het hier dan toch sukkelig, stroperig en niksig. En kijk nou eens hoe Trump de rechters aan de kant schuift, hahahaha, al die Diesixtysixpeople, dat is toch om je PVV-vingertjes bij af te likken?

Maar wat is er nou toch gebeurd. De fantastische gasten in Rusland en Amerika zijn nu opeens tegen Europa! Ze willen de EU kapotmaken. Ja, dat wil Wilders ook natuurlijk, maar dat mag in zijn geval nooit ten koste gaan van de toch al zo vreselijk dure boodschappen van de keihard werkende echte Nederlander, waardoor de Hak Appelmoes onbetaalbaar wordt. Maar Poetin en Trump, die hebben schijt aan de Hak Appelmoes. Ze lachen ons vierkant in onze tronie uit. Wij zijn verwende kinderen, ze haten ons, de EU is opgericht om Amerika te naaien en Rusland te pesten.

Dus die twee zijn van alles gaan verzinnen om ons op kosten te jagen. We gaan 800 miljard Euro steken in het optuigen van onze eigen defensie en dat gaan we Europees regelen. Premier Schoof, die eindelijk zijn kans schoon zag om iets van enige staatsmanwaardigheid ten toon te spreiden, verklaarde plechtig in Brussel dat Nederland vooraan stond om zijn aandeel in die 800 miljard voor rekening te nemen.

Wilders kwaad natuurlijk, want de appelmoes kwam in de verdrukking. Maar toen bleek dat het geld dat Schoof had toegezegd gewoon in het regeerakkoord stond, dus hij moest inbinden.

Daarna ging het maar door, met al die aandacht voor dat buitenland, wat tot op heden eigenlijk nauwelijks bestond. Nee, Ter Apel, overlast, van de gekke en de zotte, Budel, haatbaarden, daar ging het over. Poetin en Trump hadden eigenlijk een soort van IJzeren Gordijntje voor Wilders’ zondenbok getrokken. En dat vertaalde zich meteen in de peilingen. De PVV zakte een paar zeteltjes. Niet veel, maar het was wel nieuw voor Wilders. Het ging lekker, skyhigh, tot wel 50 virtuele Kamerzetels aan toe.

Gelukkig waren daar toen die lintjes, ze kwamen als geroepen, als een fles koud bruiswater tijdens een tocht in de brandende zon door de woestijn. Die lintjes, die oranje worstjes, waarvoor het harteloze kreng van een Faber, ja, dat moeten we nou toch maar eens gewoon hardop zeggen, niet wilde tekenen. Alles moet zo zuur en zo onmenselijk mogelijk zijn, vindt dat mens. Daar hoort ook bij dat je je middelvinger opsteekt en je tong uitsteekt tegen vrijwilligers die het leven voor anderen, die hebben moeten vluchten, wat niemand voor zijn lol doet, wat aangenamer willen maken. Faber, de kleingeestige, kleinzielige sneue Faber, ze pakte weer even haar momentje en iedereen sprak er schande van.

Eind goed, al goed, Schoof en Uitermark  gaan tekenen, de vrijwilligers krijgen hun lintjes toch en de PVV heeft het puntje gemaakt.

En de rest van het kabinet? Dat moddert door, dat zit tot aan zijn nek in de stikstof, dat moppert wat en gaat over tot de wanorde van de dag. Het had het kreng natuurlijk gewoon moeten wegsturen, want je kunt niet altijd zo ongelofelijk tolerant blijven voor intolerantie, vraag dat maar aan de PVV.