Voor de vrouwen die niet meetelden

Voor de vrouwen die niet meetelden. Niet in de cijfers. Niet in het strafrecht. Niet in de politiek. Soms zelfs niet eens in onze gesprekken. Maar ze zijn er wél. En zij verdienen erkenning, bescherming en gerechtigheid.

Elke acht dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord. Meestal door een (ex-)partner. Vaak na maanden of jaren van psychische mishandeling, dwingende controle en/of stalking. En nog steeds wordt dit vaak afgedaan in de media als “incident”, een “uit de hand gelopen ruzie” of een “familiedrama”. Maar dat is het niet. Dit is zijn geen incidenten of toeval. Dit is een patroon. Dit is femicide.

Wat we niet benoemen kunnen we ook niet bestrijden. En zolang we deze moorden blijven reduceren tot losse gebeurtenissen, blijven we blind voor de rode draad die ertussen loopt: gendergerelateerd geweld. Geweld dat vrouwen treft omdat ze vrouw zijn. Geweld dat te vaak voorafgegaan wordt door psychisch geweld. Mishandeling dat geen blauwe plekken achterlaat, maar diepe littekens slaat in de ziel, het zelfvertrouwen, veiligheid en autonomie.

En juist dat psychische geweld wordt in ons strafrecht nog altijd niet expliciet erkend. Terwijl het vaak de opmaat is naar zwaarder geweld. Ik pleit hier al jaren voor. In de (lokale) politiek en in de media met opinieartikelen. Ik won hier de Joke Smit aanmoedigingsprijs voor. Niet omdat het zo’n uitzonderlijk verhaal is dat ik vertel, maar omdat het helaas zo herkenbaar is voor zoveel vrouwen.

Pas nadat ik zelf openlijk vertelde dat ook ik slachtoffer ben geweest van psychisch partnergeweld, deelden zoveel vrouwen met mij hun eigen verhaal. Verhalen die gedomineerd werden door het thema eenzaamheid en schaamte. Want de littekens op je ziel kun je niet tonen als bewijs.

Er lag een wetsvoorstel voorbereid door voormalig staatssecretaris Coenradie om psychisch geweld expliciet strafbaar te maken. Maar met de val van het kabinet ligt dit weer stil. Terwijl we weten dat veel vrouwen die door hun (ex-)partner worden vermoord, vooraf al jarenlang zijn geterroriseerd met controle, isolatie, stalking en dreiging. En zolang dat niet strafbaar is, grijpt politie pas in als het te laat is.

Wat mij ontzettend frustreert is de registratie van femicide. Elke acht dagen wordt een vrouw vermoord omdat ze vrouw is. De cijfers kloppen niet want ze zijn niet compleet. Het is nog veel ernstiger! Als de dader na de moord zelfmoord pleegt, komt er geen rechtsvervolging en dus verdwijnt zo’n zaak uit de officiële statistieken. Geen veroordeling, dus geen “femicide”. Maar deze vrouw is wél dood. Door zijn hand. En dat moet erkend worden. We hebben een eerlijkere, duidelijkere en specifiekere registratie nodig. Noem het wat het is: femicide. Geen “relatiedrama”, geen “incident in de huiselijke sfeer”, er is niets huiselijks aan vrouwenmoord.

We hebben ook meer nodig dan cijfers en woorden. We hebben actie nodig. Meer (h)erkenning van voorlichting over signalen van psychische mishandeling. Snellere bescherming, voldoende opvangplekken. Een veilig netwerk rond slachtoffers. En een wet die niet alleen blauwe plekken telt, maar ook breuken in de geest erkent.

Daarom: Kom zondag 3 augustus om 12 uur naar het Schouwburgplein in Rotterdam. Voor de Mars tegen femicide, georganiseerd door de Dolle Mina’s. Want we mogen dit niet blijven wegduwen als incidenten. Het zijn patronen.

Voor Joeweela, Jessica, Jihaneve, Nadine, Bianca, Nasrin, Gea, Eva, Laura, Rubia, Annemieke, Sharmila, Sophia, Shelley, Wendy, Natalia, Jolanda, Linda, Lore, Rachel, Shella, Clarinda, Negar, Elena, Marjolein, Gina, Sanne, Dimi, Yerma, Samantha, Humeyra, Deborah, Juia, Monica, Nataschja, Frederieke, Solaine, Megan, Jane, Manuela, Silvana, Maria, Nathalie, Wilma, Gülcan, Shanty, Sophie, Mimie, Reagan, Maryori, Edita, Ingrid, Tiny, Sidney, Sonja, Gita, Naomi, Esther, Carolien, Willeke en al die andere vrouwen die vermoord werden omdat zij vrouw zijn.

Zij telden niet allemaal mee in de cijfers. Maar zij zijn wél vermoord. En dat mogen we nooit meer negeren.Dit zijn geen incidenten. Het zijn patronen. En patronen kunnen en móeten we doorbreken!