Voorstel Timmermans voor Groot Loonakkoord is te kort door de bocht

Groot Loonakkoord en reactie daarop door Yesilgöz getuigen van verkiezingsretoriek.

Het voorstel van Frans Timmermans over een Groot Loonakkoord lijkt op papier een prima voorstel om de hardwerkende Nederlander meer koopkracht te kunnen geven. Het voorstel wordt onderbouwd met cijfers waarin wordt aangetoond dat winsten een steeds grotere hap uit de nationale koek toebedeeld krijgen, terwijl werknemers het met een steeds kleiner deel moeten doen.

Een niet te weerleggen statistisch feit! Dat zegt evenwel niets over de sociaaleconomische oorzaken van de onder druk staande bestaanszekerheid van steeds meer burgers tot aan de hogere middeninkomens.

Hogere lonen lossen het complexe probleem van bestaanszekerheid in Nederland niet op. Dat getuigt van een economische kortzichtigheid die geen rekening houdt met belangrijke economische indicatoren die structureel van aard zijn. Denk aan de vergrijzing en het structureel tekort aan personeel. Maar denk ook aan indicatoren  waar Nederland geen invloed op heeft, zoals de geopolitieke ontwikkelingen, importheffingen en een oorlogsdreiging in Europa.

Het kwartje dat de verzorgingsstaat definitief voorbij is moet nog vallen bij politici die een terugkeer naar zo’n samenleving graag zien. In het voorstel van Timmermans is de oplossing om het bedrijfsleven zwaarder te belasten ten faveure van hogere lonen in de huidige sociaaleconomische situatie in Nederland volstrekt gedateerd.

Hogere belastingen op winsten is theoretisch altijd mogelijk maar zal met zekerheid bij de grootste bedrijven een mogelijk vertrek uit Nederland bespoedigen. Dat heeft de recente historie wel bewezen. De grote groep MKB-bedrijven die als banenmotor voor Nederland van groot belang is, hebben al moeite genoeg om de huidige loonstijgingen te kunnen financieren. In deze sector moet vooral gelet worden op wat de gemiddelde afnemer zich nog kan en wil permitteren in het doorberekenen van die gestegen loonkosten in hogere prijzen.

Timmermans ziet in zijn voorstel over het hoofd dat door het grote personeelstekort steeds meer werknemers zelf hun loon kunnen beïnvloeden door werkgevers te kiezen die goed betalen en die moeten vechten om de schaarse competente werknemers te kunnen aantrekken en te behouden. Het systeem van deels zelf je eigen loon kunnen bepalen is nu al op de arbeidsmarkt aanwezig voor de groep vakmensen.

Om het complexe probleem van bestaanszekerheid in Nederland op te kunnen lossen of op zijn minst niet verder toe te laten nemen, zijn dus meer op maat gemaakte voorstellen nodig die politiek een breed draagvlak hebben.

Dat houdt ook voor de VVD in dat roepen dat je opkomt voor de hardwerkende Nederlander ook in daden expliciet getoond moet  worden. Bijvoorbeeld door niet meer zo nadrukkelijk in een Voorjaarsnota te laten zien dat het bedrijfsleven nog steeds veel  gunstiger uit de bezuinigingsmaatregelen komt ten opzichte van al die hardwerkende Nederlanders waarvan de bestaanszekerheid onder druk staat.