Vredesakkoord of vredesmoord?

Donald Trump en Benjamin Netanjahu presenteren een “vredesplan” voor Gaza. Kranten koppen over hoop en een nieuw begin. Maar dit plan is geen vredesakkoord, het is een vredesmoord: de voltooiing van een genocide, verpakt in diplomatieke taal.

Wat staat erin? Een internationale overgangsautoriteit, geleid door Tony Blair. Dezelfde Blair die Irak mee in de vernieling hielp, met leugens over massavernietigingswapens. Het Chilcot-rapport maakte later duidelijk dat hij de Britse bevolking en de wereld misleidde. Het resultaat: honderdduizenden doden, miljoenen ontheemden, en een regio die in chaos werd gestort. Blair draagt nog altijd de verantwoordelijkheid voor die misdaad. Dat hij nu als “beheerder” van Gaza naar voren wordt geschoven, toont precies de essentie: Palestijnse rechten worden weer uitbesteed, niet erkend.

Het meest schrijnende is dat Palestijnen zelf niet aan tafel zaten. Niet Hamas, niet de Palestijnse Autoriteit, niet de brede civiele samenleving. Een plan dat over een volk gaat maar zonder dat volk wordt ontworpen, is per definitie gedoemd te mislukken.

Daarover bestaan zelfs militaire studies. Oud-commandant der Landstrijdkrachten Mart de Kruif wees erop dat sinds 1975 tientallen vredesakkoorden zijn onderzocht. Binnen vijf jaar faalt veertig procent. En waarom? Omdat drie factoren cruciaal zijn: alle betrokken partijen moeten meepraten, de oorzaken van het conflict moeten worden aangepakt, en er moet perspectief zijn op verzoening. Kijk naar Gaza: geen enkele Palestijn is gehoord, de oorzaken van de bezetting en de repressie worden genegeerd, en verzoening wordt ingeruild voor onderwerping. Dan is dit geen vredesplan, maar een recept voor voortzetting van conflict.

Rosan Smits, adjunct-hoofdredacteur van De Correspondent, zei het raak: dit plan adresseert niets van de grondoorzaken van de genocide en de onderdrukking die al sinds 1948 bestaat, zelfs eerder door de Britten. Het is een “repackaging” een herverpakking van koloniale logica. Waar vroeger werd gesproken over “beschaving brengen”, heet het nu “stabiliteit” en “investeringen”. Maar de kern blijft hetzelfde: Palestijnen worden bestuurd, niet bevrijd.

Vrede is iets anders. Vrede is recht, niet management. Vrede is zelfbeschikking, niet curatele. Vrede is erkenning van Palestijnen als volk met rechten, niet als object van buitenlandse besturen.

Zolang Palestijnen niet aan tafel zitten, hun oorzaken niet worden erkend en verzoening geen horizon krijgt, is er geen sprake van een vredesakkoord. Wat resteert is vredesmoord: de ontkenning van een volk, keurig geregeld in diplomatieke taal.