Vrijheid van godsdienst is niet onvoorwaardelijk

Veel hoon was er voor de orthodoxe gereformeerden die het dringend advies van minister Grapperhaus – maximaal dertig bezoekers in kerken en niet zingen – negeerden. Het andere uiterste zagen we ook, orthodoxe columnisten als Rosanne Hertzberger die stelden, om met Orwell te spreken, ‘dat religieuze dieren meer gelijk zijn dan niet-religieuze’.

Naar eigen zeggen hielden de orthodoxe kerkgangers zich aan de regels. Niet hen komt dus hoon toe, maar de regering die voor hen een uitzonderingspositie bedacht en degenen die menen dat gelovigen boven de wet staan. Overigens een misvatting die door diezelfde overheid is ingegeven. Grapperhaus: ‘We kunnen als overheid geen kerkgebouwen binnentreden, dat is een heel oud grondrecht.’

Onzin. Formeel juridisch kerkasiel bestaat in ons land al vier eeuwen niet meer.

Weliswaar gedraagt de overheid zich tegenwoordig terecht voorzichtig, als zich bijvoorbeeld demonstrerende illegalen in een kerkgebouw bevinden. Maar wanneer de gerede verdenking bestaat dat er in een gebedsruimte strafbare handelingen plaatsvinden, kan de politie gewoon naar binnen. Grapperhaus is een jurist dus hij weet dondersgoed dat dit ‘heel oud grondrecht’ niet meer geldig is. Evenmin als het heel oude ‘droit de seigneur’.

Ons staatshoofd of Sander Schimmelpenninck zouden een strafbaar feit begaan als ze dat opeisen. Vrijheid van godsdienst is niet ongeconditioneerd, net als alle andere vrijheden hun beperkingen kennen. Wie op basis van zijn goddelijk geopenbaarde teksten meent dat broer en zuster mogen trouwen of dat bij kinderen (delen van) genitaliën dienen te worden verwijderd, dan wel geen belasting mag worden betaald, stuit op de Nederlandse wet. Net als een corrigerende klap (‘Geen vader sloeg met groter mededogen…), of onderwijs onthouden aan meisjes en het toekennen van een half erfdeel aan vrouwen, dan wel het houden van slaven. Al staat het in Gods woord, het mag niet van de Nederlandse wet.