Vrouwen van boven de veertig en hun kloppende eierstokken

Schrijfster Yvonne Kroonenberg schreef ooit: “Ik ben met de studie naar het gezinsleven begonnen toen ik het besluit nam geen kinderen te krijgen”.  Een opmerkelijke uitspraak daar dergelijke studie logischerwijze juist voorafgaand aan een dergelijke beslissing meer van belang lijkt. Het licht sarcastische vervolg zal vele (jonge) ouders ook onwenselijk in de oren klinken:“Ouders beweren ook altijd dat ze jong blijven door hun kinderen. Ik neem aan dat ze bedoelen dat er thuis popmuziek schalt en cola in de ijskast ligt. Meer kan ik eigenlijk niet bedenken”.

Mensen ontlenen aan het hebben van een kind nu eenmaal een zekere bestaanswaarde. Men voelt zich onmisbaar voor dat kind, het eigen leven krijgt een nieuwe betekenis, lijkt daardoor zelfs zinvoller.                              Menigeen rept van een totaal veranderde levensinstelling. Er is een individu vóór en ná het kind. Een transformatie die door de een wordt begeerd en door weer anderen gevreesd “..het mooiste wat een mens kan overkomen: een kind van jezelf te zien opgroeien”. Een dooddoener die in het eerste gehoor liefdevol lijkt, maar feitelijk hopeloos egocentrisch is.

Het gevoel van zingeving en een levensinvulling door het hebben van een kind is uiteraard eenvoudig verklaarbaar vanuit biologische en biochemische processen die in een mensenlichaam plaatsvinden. Ze zijn eenvoudig toe te schrijven aan hormonen die zowel in het mannen- als in het vrouwenlichaam dermate grote verschuivingen veroorzaken dat men zowel mentaal als fysiek, een volledige transitie doormaakt.

Ondanks deze kennis geeft de één zich wél en die ander niet over aan de drang tot voortplanting. Die ongekend krachtige, welhaast onweerstaanbare roep doet velen zich overgeven maar steeds meer mensen doen dat ook niet.  Het lijkt alsof de ratio terrein wint op de lichamelijke aandrang waar men na de geboorte zoveel levensgeluk uit peurt.

Dat onze soort ook helemaal niet is voorbestemd voor een solitair bestaan is natuurlijk de merkwaardige paradox. Vrije keuze stelt dezelfde soort in staat zich van zijn biologische lotsbestemming te ontdoen. Het ‘risico’ van mogelijke tegenstribbelende hormoonstofwisseling neemt men daarbij schijnbaar op de koop toe. Wellicht is enigszins troostende gedachte dat het deel van de mensheid dat wél toegeeft aan ‘de roze bril’ desondanks ook geen garanties kent van een vrolijk, risicoloos bestaan.

De bron van alle menselijk bestaan is de wonderlijke vorm die wij ‘moeder’ noemen. Een bijzonder warm woord dat voor de gehele mensheid staat voor: Oorsprong. Warmte en genegenheid zijn oergevoelens die de gelukkigen onder ons ervaren. De minder fortuinlijken worden, hoe onvoorstelbaar ook, afgestoten, misbruikt of verlaten. En zélfs dan nog trekken kinderen naar hun moeder of verdedigen zij die oorsprong. Het moederdier is oppermachtig.

De verschijningsvorm is uiteraard zeer aan de tijd onderhevig. In de huidige wensmaatschappij waar alles maakbaar is als je maar genoeg poen, doorzettingsvermogen of te weinig hersens hebt dragen 40+-moeders hun wenspeuters op de arm terwijl de eerste overgangsklachten zich al aandienen. Afgematte moedergezichten met een kind dat straks vragen zal stellen die nooit beantwoordt zullen worden. De al-dan-niet-in-beeld zijnde vader doet er allang niet meer toe.

Maakbaar moederschap, daar draait het om. Het kind als trofee, de bekroning van het vrouw-zijn, een vervolmaking of op de allerverschrikkelijkst geformuleerde wijze: ‘een cadeautje’. Niemand had het meer verwacht, de carrière ging voor alles, een zorgvuldig uitgestippeld tijdspad. Alles is maakbaar en moet dús ook kunnen.                                                  

De spreekwoordelijke ‘kloppende eierstokken’ doen de meest verstokte zakenvrouw dan soms toch nog drastisch het roer omgooien en... daar is het wenskind. Die kinderwens moet en zal worden ingelost en kan extreme vormen aannemen. Desnoods middels IVF-trajecten, fertiliteitspillen, hormoon-shots, tot aan scheidingen of adoptie aan toe.

Als moeders bijna zestig is zal zij nog met haar puber in discussie moeten maar dat armzalig argument veegde de befaamde dr. Severino Antinori in de tachtiger jaren gelukkig al van tafel. Zijn controversiële opstelling ten opzichte van de menopauze en IVF-behandeling bracht de Hemelse zegening van het Moederschap over zestigplusmoeders waarvan de kinderen zich zonder twijfel inmiddels verenigd hebben in de onvermijdelijke praatgroepen.

Bijkomend voordeel is natuurlijk wel dat deze moeders nooit last zullen ondervinden van het empty-nest syndroom. Dan zijn ze allang dood.