Waar blijft de nieuwe feministische golf?

Terwijl we genieten van een kop koffie van 10 lira (4,50 euro) op een terras pal aan de Teşvikiye moskee, de moskee waar Pamuk in zijn jeugd vanuit zijn appartement graag naar keek, Pamuk die mijn man zo in zijn dromen bezighoudt. Waar vandaan ook een paar keer per dag de sela wordt gezongen, het gebed voor de begrafenis, en dames met zwarte Gucci-, Pucci- en Chanelbrillen aan hetzelfde terras zitten. Ik merk hier de vrouwen in zwarte sluiers ook op, ze hebben bijna altijd een Machka tas. Machka is een van mijn favoriete kledingzaken die ik me niet kan veroorloven, reden waarom ik op de 70% korting wacht. Die dames zijn mijn winkel aan het leegroven. Ik ben jaloers!

Ik heb het bedrag van de koffie genoemd omdat ik als Amsterdamse niet aan deze cosmopolitische bedragen gewend ben, en volgens een columnist van de Hürriyet zijn deze astronomische bedragen een teken dat we het einde van een tijdperk meemaken. Zoals in New York voor de crisis, toen de sky de limit was telden Wall Street beurshandelaren voor 100,- dollar neer voor een kop koffie met kattenpoep (van de civetkat). Volgens een recent onderzoek is Istanbul een van de steden met de meeste miljonairs als inwoners. Dat is misschien ook de reden waarom ik in Istanbul de slechtste en duurste risotto van mijn leven heb gegeten. Geld betekent blijkbaar niet altijd goede smaak. Aan de andere kant vraag ik me af: waarom heb ik risotto besteld in het land van de pilav? Geval van snobisme? Ik zet mijn Pucci weer op en peins verder.

Over de kranten gesproken, een paar highlights. Erdoğan is vol op stoom. Bevallen de woorden van een columnist hem niet, dan belt hij de bazen van het persconglomeraat. Wat Syrie betreft zegt hij het volgende: “We zullen, inşallah, op zeer korte termijn naar Damascus gaan om onze broeders te omhelzen en El Fatiha te bidden bij de tombe van Selahaddin Eyyubi, en om in de Emevi-moskee te bidden.” En naast dat andere conflict, binnen de Turkse grenzen, dat in feite een burgeroorlog is, en het lot van de BDP, de Koerdische partij die zitting in het parlement heeft en die mogelijk verboden zal worden, hebben de afgelopen weken drie zaken de gemoederen bezig gehouden.

Een veertienjarig meisje heeft via de social media een man van boven de veertig ontmoet, ze is een relatie met hem aangegaan, later hebben in totaal vierendertig (jonge, grotendeels minderjarige) jongens haar mishandeld en verkracht, naar verluidt met medewerking van deze ene man die een commissaris van politie bleek te zijn. Zijn vrouw is rechter en zijn advocate zit in een commissie voor kinderrechten. De jongens, klasgenootjes van haar, kwamen er achter (vermoedelijk, het is mijn interpretatie van de krantenberichten) dat zij geen maagd meer was en hebben haar gechanteerd, ze zouden het aan haar ouders vertellen. Een aantal van die jongens is in bewaring genomen. De commissaris niet, inmiddels is gebebleken dat hij zijn pensioen heeft aangevraagd en naar familie in Bosnie-Herzegowina is gevlucht. De jongens zijn inmiddels vrijgelaten, ze werden door hun ouders in een feestelijke colonnne van vijftig auto’s opgehaald van het huis van bewaring.

Het tweede bericht was een tienerjongen die door zijn vader en oom is doodgeschoten en langs de kant van de weg is achtergelaten, omdat hij gay is. Zijn moeder heeft de vader en de oom aangegeven.

Het laatste bericht is van een vrouw die haar verkrachter heeft neergeschoten, zijn hoofd heeft afgesneden en het op het dorpsplein heeft gegooid.

Waar blijft de nieuwe feministische golf? Ik ga ernaar op zoek….

Nurnaz Deniz en Guido Snel schreven samen de roman Ayla en Hugo, over een gemengde liefde in Amsterdam. Lees meer van hun berichten uit Istanbul op het weblog Ayla en Hugo en volg ze op Twitter