Waar blijft ons massaprotest tegen hitte en droogte?

In Kroatië, Spanje en Frankrijk liep de temperatuur deze zomer op tot over de 40 graden en volgens weervoorspellers is dit nog maar het begin van de toenemende hitte en de daaraan gekoppelde droogte die we de aankomende jaren zullen meemaken. Dat betekent dat klimaatverandering niet meer iets is wat ooit in de verre toekomst gaat gebeuren. Reeds nu ontvluchten mensen hun verdroogde woongebied en nemen bosbranden toe. Alom constateren wetenschappers dat traditionele hittegolven, die tot nog toe kort van duur waren en redelijk te bestrijden, over zullen gaan in langdurige superhittegolven met temperaturen van 45 graden en uitschieters naar boven.

Levensgevaarlijk dus en toch zie je geen massabewegingen die de staat en de multinationals dwingen een ander beleid te voeren. Natuurlijk zijn er goede acties van Extinction Rebellion,van Mileudefensie en van Greenpeace en aan deze acties doen ook tienduizenden mensen mee, maar geen honderdduizend en zeker geen miljoen. En toch is zo’n supermassaprotest nodig. Waarom leveren de huidige protestacties wel algemene instemming en sympathie op maar leiden die er niet toe dat staten en internationale bedrijven hun beleid drastisch veranderen?

Je zou hier kunnen spreken van de wet van de remmende voorsprong. Die wet, voortgekomen uit historisch onderzoek, zegt namelijk dat naarmate een maatschappelijk protest resultaten boekt en qua omvang toeneemt er tegelijkertijd bij de ‘zwijgende minderheid of soms zelfs zwijgende meerderheid’ een gevoel ontstaat van ‘nou, gezien het toenemende inzicht en daaraan verbonden toenemende politieke druk zal het nu wel goed komen’. Soms is dat ook zo. De toenemende politieke druk en de daaraan gekoppelde weerzin tegen het Europese c.q. Noord-Amerikaanse beleid ten aanzien van Vietnam, Angola en Zuid Afrika leidden tot stopzetting van deze onderdrukkingspolitiek.

Op het gebied van klimaat is dat jammer genoeg nog niet zo. Het bewustzijn over het bestaan en de ernst van het probleem is hoog. Er is nauwelijks nog iemand te vinden die het probleem ontkent. Rechtszaken van de milieubeweging tegen multinationals als Shell, ING en andere internatonale bedrijven worden in heel veel gevallen gewonnen. Het internationale gerechtshof heeft onlangs nog juridische adviezen gegeven op elke wijze staten bedrijven via wettelijke maatregelen en sancties kunnen dwingen een klimaatvriendelijke productie te hanteren.

Bedrijven, gezegend met een keur aan duur betaalde advocaten, lukt het echter te vaak sancties via hoger beroep en zo nodig via meerdere hogere beroepen te ontwijken. Ook doen bedrijven hun best, en vaak met succes, om het imago van hun klimaatvuile bedrijf te wijzigen in een bedrijf dat nu eenmaal noodzakelijke producten moet leveren maar zijn uiterste best doet een veranderd beleid te voeren gericht op klimaat en milieuvriendelijkheid. Zover dit al feitelijk gebeurt, gaat het veelal om kleine afdelingen.

In de VS gaat het op dit ogenblik grover. President Trump verbiedt gewoon organisaties om klimaatproblemen te benoemen of om op onderdelen een progressief beleid te voeren. Trump ontkent gewoon dat er een probleem is en heeft nu zelfs een rapport laten samenstellen door vijf wetenschappers waarvan iedereen weet dat zij behoren tot de mini-minderheid van wetenschappers die niet overtuigd zijn van de klimaatopwarming, in tegenstelling tot 99% van de wetenschappers op dit gebied. In het rapport van deze vijf klimaatsceptici wordt via een reeks betwistbare data aangegeven dat klimaatalarm voorbarig is en onnodig en zover er problemen zijn, deze via realistische maatregelen zijn te voorkomen.

Op deze wijze trachten sommige staten en internationale bedrijven mensen gerust te stellen. Men ontkent nog net niet dat er een probleem is, maar als je dit probleem laat oplossen door verstandige, realistisch denkende topleiders dan komt het allemaal wel goed. Jammer genoeg willen te veel mensen deze geruststellende woorden graag horen. Als je om je heen kijkt is deze geruststelling echter in strijd met de feiten. Daarom is het noodzakelijk dat niet alleen tienduizenden mensen actievoeren en zich aansluiten bij  een milieubeweging, maar dat honderdduizenden dit doen en zo nodig een miljoen.

Als je wilt dat je kinderen en je kleinkinderen in het jaar 2050 nog normaal kunnen leven, kom dan in actie.