Waar is het hart van Ruben Brekelmans?

Het is onvoorstelbaar dat je je punt wil maken door uit beginsel doodzieke kinderen buiten de grenzen te houden.

Tijdens zijn debuut als Minister van Buitenlandse Zaken werd de anders altiijd zo onaangedane Ruben Brekelmans een ogenblik emotioneel. Je kon zien dat hij een beetje leed, dat er een buts geslagen was in zijn ziel. Dat hem pijn werd gedaan.

Het ging over de doodzieke kindertjes in Gaza die het kabinet niet in Nederlandse ziekenhuizen wil toelaten omdat het betere mogelijkheden ziet in de regio. En daar misschien wel een centje voor over heeft.

De minister kreeg te horen dat Artsen zonder Grenzen en alle andere organisaties die nog proberen in Gaza aan gezondheidszorg te doen en bovendien verstand van zaken hebben, dat die zulke mogelijkheden niet zien. Zij ontbreken. Het is een hersenschim. Een groot aantal Europese landen ontvangt daarom wél Palestijnse kinderen als hun leven echt van een ingewikkelde behandeling afhangt waarvoor zeer getraind personeel en geavanceerde apparatuur nodig is. Zelfs het kleine Luxemburg.

Maar Nederland ziet mogelijkheden in de regio. Op den duur raakte Brekelmans behalve geestelijk gewond ook  geprikkeld. Hij zei het nu voor de zesde keer. De regering zag mogelijkheden.

De oppositie drong aan. De minister gaf geen krimp.

Caspar Veldkamp en de overige bewindslieden van het NSC waren niet voor niets het kabinet uitgelopen. Zoveel maakte het optreden van Brekelmans wel duidelijk. Met deze coalitiepartners viel over de kwestie Gaza niet te praten.

Het was een trieste vertoning. Het maakte duidelijk dat dit land een kabinet heeft waar beschaafde mensen zich voor moeten schamen.

Je kunt Israël natuurlijk steunen à outrance. Je kunt vinden dat de vernietiging van Hamas inderdaad de enige oplossing is van het probleem. Je kunt om electorale en emotionele redenen het bewind-Netanyahu zoveel mogelijk uit de wind houden omdat je er als lid van dít kabinet ideologisch meer mee hebt dan met de satanische Timmermans en zijn mededuivelin Kati Piri. Dat kan allemaal. Dat mag. Dit is een vrij land.

Maar het is onvoorstelbaar dat je dan je punt wil maken door Palestijnse kinderen uit Nederlandse ziekenhuizen te houden. Dat je juist dáár je vlag plant. Dat je niet zegt: uiteraard willen we die kinderen helpen. Dat zegt verder niets over onze houding ten opzichte van Israël. Dit valt buiten de politiek.

Het onvoorstelbare werd toch voorstelbaar. Brekelmans hield vol. Hij werd hard aangepakt. De vraag hing boven de markt of deze minister wel een hart had. En dát maakte Brekelmans zo emotioneel. Dat vond hij gemeen. Dat was niet eerlijk. Daar nam hij afstand van.

Brekelmans was niet de enige politicus zonder hart. Een Kamermeerderheid steunde hem in het weren van doodzieke Palestijnse kinderen. Alle moties die een steviger houding ten opzicht van Netanyahu en de zijnen beoogden, werden verworpen.

Je zult de komende dagen vaak horen: "Natuurlijk ook mijn hart breekt als ik de afschuwelijke beelden uit Gaza zie maar..."

Onderbreek zo iemand. Vraag: "Waar zit dat hart dan?"

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de ontreddering van de politiek.