Waar is je hoofddoek?

Een deel van onze maatschappij, die zichzelf graag profileert als modern, feministisch en geëmancipeerd, heeft een ziekelijke obsessie met wat een moslimvrouw wel of niet doet of kan.

De hoofddoek is een kledingstuk waar veel controverses om bestaan. In Iran krijgen vrouwen gevangenisstraf voor het afdoen van een hoofddoek, terwijl vrouwen met een hoofddoek in Frankrijk geen toegang tot onderwijs krijgen. Vrouwen die de islam belijden worden vaak gereduceerd tot alleen hun hoofddoek en worden gezien als slachtoffer, onderdrukte vrouw en pas daarna als mens. Hun bestaan wordt beperkt en soms worden hun rechten ontnomen vanwege de obsessie met de manier waarop moslimvrouwen zich kleden. Daarnaast is het onacceptabel dat vrouwen worden gevraagd waarom ze een hoofddoek dragen en of het verplicht is door hun vader, man of broer. En wanneer een vrouw daadwerkelijk wordt gedwongen om een hoofddoek te dragen, is het ongepast om haar hiermee te confronteren. Dan heb je de helden op sokken die deze vrouwen willen redden van de onderdrukking door ze ironisch genoeg zelf te onderwerpen aan onderdrukking!

Soms lijkt het alsof je als moslimvrouw het nooit goed kunt doen. Dezelfde mensen die vrouwen reduceren tot een hoofddoek zijn vaak dezelfde mensen die een moslimvrouw zonder hoofddoek onderwerpen aan de vraag: ‘waar is je hoofddoek?’. Ik ben een moslimvrouw zonder hoofddoek en ik krijg van twee kanten de vraag van waar mijn hoofddoek is. De ene kant betreft een groep niet-moslims die uitleggen dat de hoofddoek verplicht is en ik als moslim het moet dragen. Sorry Mufti Jansen van de Nederlanden, mag ik de vrije keus hebben? Deze groep relateert ook keuzes aan het ‘moslimzijn’: oh je drinkt geen alcohol omdat je moslim bent? Dezelfde groep raakt soms ook verbijsterd wanneer je niet in het hokje van ‘onderdrukte moslimvrouw’ past. Voorbeeld is hoe ik een keer in Cannes, samen met een vriendin die een hoofddoek draagt, door een Nederlandse vrouw zijn achtervolgd tot aan het toilet van het Ritz-Carlton. De vrouw maakte zich kenbaar en vroeg aan mijn vriendin of haar vader weet dat ze in Cannes is?

De tweede groep betreft een specifieke type moslim, die ik als extreem of bemoeial classificeer, die me vertelt dat ik alle regels moet opvolgen en verplicht ben me te bedekken. Dit is meestal dezelfde groep die hard schreeuwt dat ‘onze’ vrouwen vrij moeten zijn om hun hoofddoek te dragen op straat, school en werk, maar wanneer je als vrouw gebruik maakt van diezelfde keuzevrijheid, je wordt verketterd. Deze groep reduceert ook vaak een moslimvrouw zonder hoofddoek tot een snoepje zonder papiertje waar strontvliegen op afkomen, vrouw met minder waarde, rechten en niet respectwaardig.

Een deel van onze maatschappij, die zichzelf graag profileert als modern, feministisch en geëmancipeerd, heeft een ziekelijke obsessie met wat een moslimvrouw wel of niet doet of kan. Deze obsessie is merkbaar in radioprogramma’s, tv-shows, boeken, bedrijfsculturen, politiek beleid en campagnes. Het maakt vaak weinig uit of je wel of geen hoofddoek draagt. Zodra sommigen weten dat je een moslimvrouw bent, kun je erop rekenen dat er vragen komen. Soms zijn de vragen gemeend, soms kun je het antwoord googlen (nee we mogen in de Ramadan ook geen slokje water!), soms kun je bij jezelf afvragen of de vraag nodig is en of je het antwoord echt wel wil weten? Hetzelfde geldt voor de moslimbroeders die in mijn DMs sliden en menen het beste met mij voor te hebben en te willen redden, zoals de white saviours de ‘onderdrukte vrouwen’ willen redden. Voor beiden geldt: laat ons asjeblieft met rust.