Waar zijn de bondgenoten van Julia Wouters?

Vandaag is het Julia. Morgen kan het elke vrouw zijn die haar stem laat horen.

Ik ontmoette Julia Wouters ooit op een Els Borst-bijeenkomst. Ze vertelde daar over haar boek “De zijkant van de macht”, en sindsdien ben ik haar gaan volgen. Niet omdat ze de luidste stem in de kamer is, maar omdat ze altijd iets toevoegt: nuance, ervaring, kennis van hoe macht en politiek werken.

Ik luisterde de podcast De Spindoctors eigenlijk door háár. Niet door de heren. Raymond Mens vind ik persoonlijk vaak irritant, en Tijs van den Brink was voor mij ook niet de reden om te luisteren. Toch bleef ik hangen, ook als Julia keer op keer werd onderbroken, geen zin kon afmaken en de heren het gesprek naar zich toetrokken. Ik reis veel, in tram, trein of auto, en dan zijn podcasts over politiek of zorg mijn vaste metgezel.

En nu? Nu lijkt ze gecanceld. Niet omdat ze opstapte, maar omdat de EO besloot een adempauze in te lassen. Een adempauze klinkt neutraal, maar voelt in de praktijk als een tik op de vingers van vooral Julia. Haar woorden werden uit hun context gehaald, uitvergroot en vervolgens tegen haar gekeerd. Het resultaat: zij kreeg intimidaties, bedreigingen, en een online hetze. En wie sprong voor haar in de bres? Bijna niemand.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Op LinkedIn schreef Julia zelf iets dat me raakte: dat meningsverschillen er mogen zijn, maar dat elkaar in de media afvallen en uit context citeren leidt tot intimidatie en bedreiging. Ze benadrukte dat ze pal staat voor vrijheid van meningsuiting en geweld en bedreiging volledig afkeurt. En toch laten we haar daar bijna alleen in staan.

Wat mij nog het meest stoort, is het stilzwijgen. Waar zijn de vrouwen die altijd roepen dat we elkaar moeten steunen? Waar zijn de mannen die zeggen dat ze voor het vrije woord staan? Waar zijn de bondgenoten die haar uitnodigen, die zeggen: dit kan niet, dit mag niet, dit raakt ons allemaal?

We hebben Julia laten vallen. Bang om zelf onderdeel te worden van de storm? Bang om aangesproken te worden op loyaliteit of solidariteit? Hoe kan het dat iemand die precies doet wat we zeggen dat we willen namelijk de nuance zoeken, emoties uitleggen, de menselijke kant laten zien, nu de kop van Jut wordt?

Vandaag is het Julia. Morgen kan het elke vrouw zijn die haar stem laat horen. Elke journalist die kritische vragen stelt. Elke bestuurder die tegen de stroom in durft te denken.

Dus ik zeg het hardop: stop met dit wegkijken. Julia hoeft niet geapplaudisseerd te worden, ze hoeft geen martelaar gemaakt te worden. Ze verdient bondgenoten. Publieke steun. Een uitnodiging om wél te spreken, juist nu.

Want als wij vrouwen die hun stem gebruiken niet beschermen, dan doen we precies wat extreemrechts en de cancelcultuur willen: de mond snoeren van iedereen die afwijkt van de veilige lijn.

Waar wachten we nog op?