Waarom David van Weel ons medelijden verdient

Van tweede man bij de NAVO is hij gereduceerd tot verkoper van lulverhalen waarvan hij – dat toont zijn lichaamstaal – weet dat het lulverhalen zijn.

Tot voor een dik jaar lachte het leven David van Weel toe. Een opleiding bij de marine combineerde hij met een studie geschiedenis. Hij kwam als beleidsmedewerker bij Defensie terecht en groeide door tot assistent secretaris-generaal van de NAVO onder Ruttes voorganger Jens Stoltenberg. Hij hield zich in het bijzonder bezig met emerging security challenges. Uitdagend en boeiend werk voor iemand met zijn achtergrond. Soms was hij wel eens in de media te vinden, als Sven Kockelmann hem interviewde. Die sloeg dan een tegelijk joviale en eerbiedige toon aan.

In juli 2024 sloeg het noodlot toe. David van Weel liet zich overhalen toe te treden tot het kabinet Schoof, dat in juli vorig jaar door die inmiddels vergeten Jut en Jul in elkaar getimmerd werd.

Als doorgewinterd professional kwam hij terecht te midden van een stelletje volstrekte amateurs, die voor een deel ook nog eens blijk gaven van ernstige karakterfouten . Zijn premier bleek tegen de verwachtingen in een lulletje rozenwater dat zich liet koeioneren door een viermanschap van fractievoorzitters dat het werkelijke beleid bepaalde. Hij maakte al het interne gelazerstraal mee. Hij doorstond tweemaal de val het noodlottige kabinet en werd tenslotte gekatapulteerd naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Sindsdien voelt David van Weel zich gedwongen tot het verdedigen van het onverdedigbare. Van tweede man bij de NAVO is hij gereduceerd tot verkoper van lulverhalen waarvan hij – dat toont zijn lichaamstaal – weet dat het lulverhalen zijn.

Dinsdagavond had de arme Van Weel namens het kabinet dienst bij Pauw en De Wit. Eerst moest hij om de grote vredestichter in het Witte Huis niet te ontrieven vertellen dat diens plan met het Midden-Oosten hoopgevend was. Meteen legde naast hem generaal b.d. Mart de Kruif in korte bewoordingen uit waarom het elke eigenschap ontbeerde die het tot een bruikbaar vredesverdrag kon maken. Dat was nog tot daaraan toe. Menig collega elders op de wereld kon er evenmin aan ontkomen een dergelijk tegen beter weten in-verhaal te houden.

Het werd erger. Meteen stelde presentator Tim de Wit de doodzieke Gazaanse kindertjes aan de orde die Nederland weigert tot zijn ziekenhuizen toe te laten. Van Weel hield een uitgebreid prevelement – vol herhalingen – over hoe die hulp beter in de regio gegeven kon worden. België biedt hulp, Nederland lulverhalen. Dat was volstrekt duidelijk. Tim de Wit legde Van Weel het vuur na aan de schenen. Hij wilde weten waarom Oekraïense patiëntjes dan wel naar Nederland kwamen maar hij vergat de centrale vraag: "Hoeveel kinderen heeft Nederland dankzij die regionale aanpak het leven al gered?". Het antwoord daarop is "nul" maar die schande bleef Van Weel bespaard. Zo kon hij doorratelen over Egyptische ziekenhuizen met een gebrekkige equipage en twee hospitalen in Jordanië zonder geld. Daar kon Nederland misschien iets aan doen.

Een zin brandde als een laaiend vuur maar niemand aan de talkshowtafel merkte dat op. "En misschien kunnen ze niet meer terug". Hier raakte de minister even los van zijn lulverhaal. De huid van de Gazaanse kindertjes heeft de verkeerde teint en zij aanbidden de verkeerde God. Voor de blanke Oekraïners geldt dat niet. Daarom zijn zij wel welkom.

Aan het eind van het programma kwam ook nog de Oeganda deal ter tafel. Dat giftige geschenk kreeg Van Weel mee uit de boedel van de door Wilders uit het kabinet teruggetrokken Reinette Klever. Zij dacht met Oeganda tot overeenstemming te kunnen komen over de opvang van door Nederland afgewezen asielzoekers. Dit kennelijk onder het motto:: "Die n...gers lijken allemaal op elkaar, dus die kennen wel naar Oeganda". Heel rechts klappen voor die dekselse Reinette natuurlijk. Niemand vroeg zich af wat je dan met die uitgeproduceerden moest doen in een Oeganda, dat hen net zo vreemd is als Nederland. Ook blijkt het qua mensenrechten geen paradijs, met name niet voor leden van de "LHBTQ+-gemeenschap" zoals Van Weel het aan zijn talkshowtafel heel netjes en correct formuleerde. Hij kan er namelijk niet omheen het karwei van Reinette af te maken al weet hij zelf dat er niets van terecht komt. Oeganda is al decennia ontvanger van ontwikkelingshulp uit Nederland. Van Weels collega in Kampala zegt niet zo gauw "nee". Oegandese diplomaten zijn meesters geworden in wat sommige Nederlandse bestuurders en lobbyisten "meestribbelen" noemen. Van Weel wordt aan de praat gehouden en dat weet hij. En dan kun je niets anders doen dan tegenover zo'n Tim de Wit hoog opgeven over het moderne centrum van de Oegandese hoofdstad Kampala en het feit dat dit land ervaring heeft met asielzoekers want het vangt anderhalf miljoen vluchtelingen op. Feitje: het inkomen per hoofd is er $1.002 tegen €63.000 in Nederland. We zouden dus eerder een voorbeeld aan Oeganda kunnen nemen, maar dat zei Van Weel uiteraard niet. Hij bedoelde: als ze er anderhalf miljoen hebben kunnen er nog wel een paar bij.

En nogmaals: hij weet dat hij aan de praat wordt gehouden, aan het lijntje met een kluitje in het riet gestuurd. Maar hij is door zijn positie gedwongen dit aan tv-kijkend Nederland te presenteren als het begin van een stralend succes. Deze idioterie.

Dan heb je ook nog kans dat er na de verkiezingen een eindeloze formatie komt want het ziet er naar uit dat de meeste jandoedels van nu zullen worden herkozen op die van de NSC na. Het kan zijn dat Van Weel nog meer dan een jaar aan zijn schaamtevolle baantje vast zit.

Daarom mogen wij best te doen hebben met die arme David van Weel. Wat onze politieke voorkeur ook is. Dat hij in zo'n vernederende positie is gebracht. 

Zeg nu zelf: heeft hij dat verdiend?

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten open blijven. Tegens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de Raad van State.