Waarom heeft de duivel de aarde nooit verlaten en is Jezus nooit teruggekeerd?

Ik zit een beetje erg met mijzelf in de knoop, een beetje heel erg zelfs! Elke keer als ik in het journaal of op social media beelden zie van volledig aan puin geschoten gebouwen, woningen, scholen, ziekenhuizen en zelfs geheel door oorlogsgeweld verwoeste dorpen en steden in de Gazastrook, voel ik een ontzettende boosheid in mij opkomen. Overigens zijn dit dezelfde gevoelens van machteloze woede die ik voel opkomen bij het zien van de oorlog in de Oekraïne en andere oorlogsgebieden.

Het gekke is dat ik vlak na het zien daarvan weer terugloop naar mijn bureau en mijn eigen oorlog om weer eens flink wat uren te besteden aan het schrijven van het boek in wording ‘De 45 die niet terugkeerden’ waarin de Joodse slager Salomon Levie uit Spijkenisse de lezer meeneemt door zijn oorlog, door zijn ellende en die van het Joodse volk welk verhaal eindigt met de dood van deze simpele slager, zijn gezin, de overige Joodse Nederlanders van het eiland Voorne-Putten en de ruim 104.000 Nederlandse Joden die, met negatieve dank aan politici, bestuurders, politiemannen en gewone burgers zoals u en ik, in concentratiekampen zijn vermoord.

Ik ben daar inmiddels zo’n drie jaar aan bezig. Bezig met het verzamelen van documenten, inzien van dossiers, lezen van tientallen boeken, kranten en andere geschriften en het afnemen van tientallen interviews met zoveel mogelijk nog levende getuigen. Mensen dus van over de 85 jaar waarvan de oudste 98 is en nog helder van geest. Ik krijg verhalen te horen van ouderen die deze nooit eerder hebben verteld, zelfs niet aan hun kinderen en kleinkinderen. Ik zie foto’s waarvan mijn maag zich omdraait en heb Auschwitz samen met mijn zoon bezocht om, zo dat al mogelijk is, te zien, te ruiken en te proeven van de verschrikkingen welke al die onschuldige mensen hebben moeten doorstaan tot het moment dat zij de gaskamer ingingen of het schot van achteren hoorden welke een eind maakte aan hun leven. Er zijn momenten dat de tranen uit mijn ogen zich vermengen met de toetsen van mijn computer.

En nu huil ik ook weer. Huilend en vloekend heb ik de beelden gezien van de aanval van Hamas, gesteund door de burgerbevolking van Gaza op 7 oktober 2023 waarbij 1.200 doden vielen, honderden mensen werden gemarteld en verkracht en ongeveer 250 Joden gegijzeld zijn. Op het moment dat ik dit schrijf worden er nog 59 gevangen gehouden waarvan de helft overigens verpakt in houten doodskisten.

Maar ik huil en vloek ook als ik de beelden zie van Hamas die het één zegt maar het ander doet en doorgaat met aanslagen en raketaanvallen op Israël. Ik huil en vloek bij het zien van de totale vernietiging van alles wat groeit, bloeit en ooit is opgebouwd binnen Gaza. Hoe kleine kinderen letterlijk moeder én vaderziel alleen tussen de puinhopen naar voedsel op zoek zijn. Meer dan 50.000 doden waaronder recent 14 ambulancemedewerkers. Mensen die mensen helpen en niet vermoorden maar nu zelf als honden zijn afgeslacht en bewust onder het zand zijn begraven om deze oorlogsmisdaad te verhullen.

Op dit moment is er een etnische zuivering gaande die niet onderdoet waarvoor gedurende de Holocaust de nazi’s verantwoordelijk waren en een genocide zoals destijds door de Turken op de Armeniërs is uitgevoerd. Aantallen en getallen mogen en kunnen niet met elkaar worden vergeleken. Ik hoorde het zanger Herman van Veen onlangs nog zeggen: ‘Geen enkel onrecht in de wereld, rechtvaardigt nieuw onrecht’.

In de Arabische wereld blijft het stil. Oké, net als in Europa veroordelen ze het geweld maar niemand van hen grijpt in. Bang voor de Stalin van Israël? Het komt ze allemaal wel goed uit denk ik. De door hen zo gehate vijand Israël ruimt de Palestijnen op waarmee een moeilijk probleem wordt opgelost zonder dat de Arabische landen zelf bloed aan de handen krijgen of door de toorn van Trump of de krankzinnigheid van Netanyahu zelf risico lopen.

Ik ben in de war, ik weet niet meer rationeel te denken. Ben ik dan de enige die zichzelf aan het verliezen is op dit gebied? Dat denk ik niet. Waarom kunnen al die oorlogen maar door blijven gaan? Macht? Geld? Geopolitiek? Waarom heeft de duivel de aarde nooit verlaten en is Jezus nooit teruggekeerd? En waarom blijft het, op een paar verbrande vlaggen en wat foto’s en teksten op Facebook na, dan zo stil terwijl ik elke nacht wakker lig omdat het in mijn hoofd maar niet stil kan worden.

Eens, ooit, hoop ik dat, op een nacht, het stil is in mijn hoofd en ik kan zeggen: ‘Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door. Zoals Van Dik hout zo treffend zingt: ZO STIL IN MIJ…. Eindelijk!