Waarom ik nog steeds op Twitter blijf (en in mijn Tesla rijd)

Beste reaguurders, ga gerust helemaal los. Hier op Joop.nl mag dat. Net zoals dat nog steeds mag op Twitter, dat tegenwoordig “X” heet. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ja, ik rijd nog steeds in mijn Tesla uit 2014 en nee, ik heb geen plannen om over te stappen op een andere elektrische auto. Ook niet omdat Elon Musk zich als aandeelhouder van Tesla en eigenaar van Twitter/X steeds extremer gedraagt en zijn politieke voorkeuren op z’n minst controversieel te noemen zijn.

Duurzaamheid gaat verder dan sentiment
Ik snap de gevoelens van mensen die hun Tesla verkopen uit schaamte of frustratie om Musks politieke uitspraken. Maar duurzaamheid betekent voor mij: geen perfecte auto vervangen zolang die nog goed rijdt. Een nieuwe elektrische auto aanschaffen omdat je Musk zat bent, lijkt me een omgekeerde redenering. Mijn Tesla rijdt prima, heeft een lage milieubelasting vergeleken met een nieuwe auto, en laten we eerlijk zijn: het is gewoon een fantastische auto.

Mensen vergeten soms dat een duurzame keuze niet draait om de persoon die het product ooit op de markt heeft gebracht, maar om hoe lang je dat product zelf gebruikt. Als ik mijn Tesla wegdoe, wint vooral de marketingafdeling van een ander automerk. En ik kan je vertellen: bij Polestar en BYD zitten ook aandeelhouders waar je vraagtekens bij kunt zetten.

Twitter (X): het rechtse geluid blijft belangrijk
En dan Twitter, pardon, X. De persoonlijke opvattingen van Elon Musk liggen mijlenver van mijn idealen als liberaal-democraat. Zijn uitingen over Trump, de Europese politiek en partijen als Alternative für Deutschland kan ik nauwelijks bevatten zonder met mijn ogen te rollen. Maar toch blijf ik op dat platform actief, naast LinkedIn en Bluesky. Waarom? Omdat ik vind dat je niet alleen in je eigen bubbel moet blijven hangen.

Elke keer dat een links geluid van Twitter vertrekt, wordt het platform een stukje rechtser. Door als progressieve stem op Twitter actief te blijven, bied je mensen de kans om in aanraking te komen met andere perspectieven. Juist dat maakt democratisch debat waardevol. Of zoals iemand me ooit zei: “Je kunt pas echt met iemand van mening verschillen als je weet waar diegene vandaan komt.”

Luisteren naar wat schuurt
Dit is precies waarom ik niet alleen luister naar podcasts als Haagse Zaken van NRC of De Stemming van Vullings en Van der Wulp, maar ook bewust kies voor Afhameren van Wouter de Winther. Ik erger me vaak groen en geel aan zijn uitspraken, maar ik wil begrijpen waarom rechtse kiezers denken zoals ze denken. Wat zien zij dat ik misschien mis? Waarom voelen zij zich door een partij als de PVV aangesproken?

Informatie zoeken die schuurt, is soms ongemakkelijk, maar het helpt om polarisatie te doorbreken. Anders eindigen we met de progressieven op Bluesky, de rechtse geluiden op X en overal hetzelfde geklaag over “de ander”. Maar een democratie floreert bij diversiteit van ideeën—en die diversiteit vindt nog steeds plaats op Twitter, niet op kleinere platforms als Bluesky, dat in Nederland nog amper voet aan de grond heeft.

De realiteit van Twitter-gebruikers in Nederland
Laten we ook niet vergeten dat Twitter/X nog steeds groot is in Nederland. Volgens recente cijfers zijn er nog ruim 3 miljoen actieve Nederlandse gebruikers op het platform, terwijl Bluesky nog geen honderdduizend Nederlandse gebruikers telt. Het vertrek van Joop.nl van Twitter per 20 januari zal dat gat niet dichten. Het betekent simpelweg dat linkse ideeën een podium verliezen op een van de grootste online debatsites.

Joop.nl mag zelf weten wat het doet—principes zijn belangrijk. Maar het vertrek lost niets op. Twitter zal niet ineens een vriendelijker platform worden zonder Joop.nl, en rechtse gebruikers gaan niet ineens andere meningen opzoeken. Integendeel: de kans dat zij in aanraking komen met progressieve ideeën wordt alleen maar kleiner.

Demoniseren leidt nergens toe
Ik begrijp de frustratie over Elon Musk. Hij is vaak een maniak die vooral aandacht wil trekken. Maar demoniseren werkt averechts. Het versterkt de polarisatie en laat zien hoe gemakkelijk we ons afkeren van andersdenkenden. De kunst is om te blijven luisteren en onderscheid te maken tussen het product en de persoon. Net zoals je een briljante schilder niet afrekent op zijn persoonlijke gebreken, kun je een innovatieve auto waarderen zonder de maker ervan op handen te dragen.

Hetzelfde geldt voor een platform als Twitter. Natuurlijk heeft Musk het er niet bepaald gezelliger op gemaakt, maar het is nog steeds een plek waar discussie plaatsvindt. Daar weggaan betekent je terugtrekken uit dat debat. Juist progressieve geluiden zouden moeten blijven om tegenwicht te bieden.

Beter schuren dan verdwijnen
Musk hoeft mijn held niet te zijn om zijn product te waarderen. Twitter is niet mijn veilige bubbel en zal dat nooit worden. Maar ik blijf. Niet omdat ik het eens ben met alles wat er gebeurt, maar omdat ik geloof dat schuren beter is dan verdwijnen. Want wat blijft er over van het publieke debat als we ons allemaal terugtrekken naar onze eigen veilige hoekjes? Precies. Helemaal niets.

Dus ja, ik blijf in mijn Tesla rijden. En ja, ik blijf actief op Twitter. Niet uit gemakzucht, maar omdat ik geloof dat je niet bijdraagt aan verandering door weg te lopen. Als we ooit echt tot elkaar willen komen, moeten we niet alleen naar de geluiden luisteren waar we het al mee eens zijn, maar juist naar de stemmen waar we tegenin willen gaan. Alleen zo bouwen we bruggen—met of zonder Elon Musk.