Waarom mijn zoektocht naar vrijwilligerswerk bijna mislukte

Nadat ik gevallen was en van m’n knie foto’s had laten maken in het ziekenhuis vroeg de orthopeed me: “Wat doe je zoal in het dagelijks leven?” “Eh… niks,” zei ik. Sindsdien hield deze vraag me erg bezig. Ik zocht me suf naar een dagbesteding die voor mij haalbaar is. Ik wilde graag wat beters kunnen antwoorden dan ‘niks’.

Ik ging op zoek naar vrijwilligerswerk in de buurt, meldde me aan bij een wandelgroep van het buurthuis. Die was voornamelijk gericht op ouderen dus ik dacht dat ik dat tempo wel zou kunnen bijhouden. Ehhh… Had ik mij even vergist! Deze ouderen waren nog heel actief en liepen met van die wandelstokken waarbij je heel snel loopt. Hijgend en puffend probeerde ik het tempo vol te houden en vooral niks te laten merken. Drie kwartier later en een dikke blaar rijker kwam ik afgebrand thuis. Oke, dit ging hem niet worden.

Helaas was het buurthuis verder voorzien van vrijwilligers. Daar ging mijn plan voor gestructureerd werk. Mijn gegevens zouden wel worden achtergelaten bij een verzorgingshuis in de buurt. Ik had er een hard hoofd in. Eerdere ervaringen hadden me geleerd dat ik werken in een verzorgingshuis leuk vind, maar dat het ook een hectische omgeving kan zijn met veel prikkels en veranderingen.

Een week lang liep ik er over te dubben en twijfelen. Gaat dit me lukken? Kan ik dit wel? Loop ik niet weer tegen dezelfde problemen aan als voorheen? Toen ik gebeld werd voor een kennismakingsgesprek wilde ik het bijna afzeggen door al die stomme twijfels.

Gelukkig vond ik toch de moed om naar het gesprek te gaan en wat ben ik daar blij om. De omgeving voelde prettig en vertrouwd en het was leuk om weer met ouderen in contact te zijn. De vrijwilligerscoördinator wilde me eerst op een andere afdeling zetten maar toen hij zei dat ze ook nog iemand zochten voor de groep ouderen met ver gevorderde dementie was ik om. Dit is immers dé doelgroep waar ik de meeste affiniteit mee heb, juist omdat ik door het 22q11 syndroom dat ik heb, in een prikkelarme omgeving het beste tot mijn recht kom.

De huiskamer was sereen en voelde veilig aan. Het was net alsof het klikte in mijn hoofd en mijn fijne ervaringen van de dagbehandeling kwamen weer terug. De collega’s waren erg enthousiast en wilden het liefst dat ik al meteen bleef. Hartstikke leuk om me zo welkom te voelen! Toch schuilt daar ook het gevaar van overschat worden in, juist omdat je niks aan me ziet. De komende tijd zal ik dus goed mijn grenzen moeten aangeven.

Toen ik de volgende dag boodschappen ging doen had de kassamedewerker wel zin in een praatje. Hij had drie jaar geleden gevraagd wat voor werk ik deed, net op een moment dat ik ziek thuis kwam te zitten. Destijds voelde dat erg ongelukkig. “Je werkt in de zorg toch?” Ik was blij dat ik nu vol overtuiging kon zeggen: “Dat klopt, aanstaande maandag ga ik beginnen op een nieuwe locatie!” “We moeten maar hard werken voor ons geld,” zei hij meelevend…