Waarom praten met Israël-supporters zinloos is

Israël-supporters verkiezen geweld, corruptie en westerse politieke macht om hun wil op te leggen.

De NRC-redactie schrijft bezorgd over hoe men sprekers in het Palestinadebat hindert. Als voorbeelden noemde de krant de verstoring van een interview met defensieminister Ruben Brekelmans (VVD) aan de UvA en het afzeggen van een gesprek met VN-rapporteur Francesca Albanese door Nederlandse parlementariërs. NRC pleit voor dialoog tussen Israël-supporters en Palestina-supporters.

Praten is zinloos. Want de realiteit is dat Palestina-supporters niet met Israël-supporters hoeven te praten, omdat Israël-supporters niet voor rede vatbaar zijn. Rationele argumenten zijn een vreedzaam alternatief voor geweld. Maar zoals het Internationaal Gerechtshof in zijn adviesopinie van 2024 vaststelde, schendt de Israëlische illegale bezetting het verbod op geweld en is het dus niet meer praten, maar geweld. Het is onredelijk om van Palestina-supporters te eisen dat zij zich beperken tot rationele debatten, terwijl Israël-supporters hun wil met geweld opleggen.

Meer dan een eeuw rationele argumenten
Al meer dan een eeuw presenteren de Palestijnen en hun supporters rationele argumenten. In “The Hundred Years' War on Palestine” citeert Rashid Khalidi een briefwisseling uit 1899 tussen Yusuf Diya al-Din Pasha al-Khalidi en Theodor Herzl. Yusuf Diya wees Herzl erop dat Palestina al bewoond was en niet gekoloniseerd kon worden. Herzl antwoordde dat Europese Joden Palestina zouden koloniseren en de Arabieren rijk en gelukkig zouden maken. Vanaf het begin werd de wil van Palestijnen genegeerd.

In “Imperial Perceptions of Palestine” citeert Lorenzo Kamel de denker Hans Kohn, die protesterend ontslag nam binnen de zionistische beweging in het Britse mandaatgebied Palestina: “We zijn al twaalf jaar in Palestina zonder ooit serieus geprobeerd te hebben de instemming van de inheemse bevolking te verkrijgen. We hebben ons exclusief verlaten op de militaire macht van Groot-Brittannië. Twaalf jaar lang deden we alsof de Arabieren niet bestonden en waren we blij als we niet aan hun bestaan werden herinnerd.”

In de VN speelde eenzelfde patroon. Ardi Imseis beschrijft in “The United Nations and the Question of Palestine” hoe het VN-debat over de verdeling van Palestina verliep. Palestina-supporters pleitten ervoor dat de lokale bevolking moest beslissen over de toekomst van Palestina, volgens het zelfbeschikkingsprincipe. De koloniale machten negeerden dit en steunden de verdeling, met als argument dat de Arabische meerderheid te primitief en achterlijk zou zijn om over superieure Joden te regeren.

John Quigley beschrijft in “The Legality of a Jewish State” hoe Arabische landen in de jaren '40 tevergeefs probeerden juridische vragen aan het Internationaal Gerechtshof voor te leggen: Was de VN bevoegd om Palestina te verdelen? Moest niet de lokale bevolking het lot van Palestina bepalen? Maar de Europese kolonisten blokkeerden deze initiatieven via een lobby.

Tijdens de adviesopinies van het Internationaal Gerechtshof in 2004 en 2024 presenteerden de Palestijnen rationele argumenten, waarop het hof beide keren in hun voordeel oordeelde. In 2024 bepaalde het hof dat Palestijnen recht hebben op een onafhankelijke staat in alle bezette gebieden en dat Israël de bouw van nederzettingen onmiddellijk moet stoppen.

Palestijnen willen dat het Internationaal Strafhof (ICC) zich uitspreekt over oorlogsmisdaden, maar Israël-supporters verwerpen dit en vallen het hof aan met ad-hominemargumenten en sancties. Theodor Meron, een vooraanstaand Israëlische jurist en voormalig rechter bij meerdere internationale tribunalen, adviseerde de ICC-aanklager in de zaak tegen Netanyahu en Hamas-leiders. Brekelmans, die geen expertise in strafrecht heeft en de bewijzen niet heeft gezien, viel de aanklager aan met drogredenen. Hij is irrationeel, dus waarom zou je met hem praten?

Rechtbanken zijn de meest geschikte plek voor discussies waarin twee partijen met tegengestelde belangen debatteren en een (scheids)rechter bepaalt wie gelijk heeft. Toch vermijden Israël-supporters rechters, rechtbanken en rechtszaken zoveel mogelijk. Tzipi Livni vertelde de Palestijnen tijdens de onderhandelingen: “I was the Minister of Justice. I am a lawyer... But I am against law – international law in particular. Law in general.” (zie Swisher, C. E. (2011). The Palestine Papers. Hesperus Press.)

Waarom Israël-supporters niet met rationele argumenten te overtuigen zijn
Westerse politici, die ook Israël-supporters zijn, laten zich liever overtuigen door de Israël-lobby dan door rationele argumenten. In de VS geven lobbygroepen zoals AIPAC en Christians United for Israel honderden miljoenen dollars uit aan verkiezingscampagnes. AIPAC heeft meer dan 100 miljoen dollar uitgegeven tijdens verkiezingscampagnes en pronkt op Twitter met het feit dat 96% van de politici die zij financieel ondersteunen, worden verkozen. Donald Trump ontving alleen al 230 miljoen dollar van pro-Israëlische donoren. Miriam Adelson, geboren in Tel Aviv, doneerde 90 miljoen bij de eerste verkiezing aan Trump en 100 miljoen bij de tweede verkiezing. Ze speelde een sleutelrol bij de verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem in 2018. Zij en haar overleden echtgenoot, Sheldon Adelson, kochten zelfs de voormalige residentie van de ambassadeur in Tel Aviv om toekomstig terugdraaien te voorkomen. Sinds 2010 heeft de familie Adelson meer dan een half miljard aan de Conservatieven gedoneerd.

In Nederland werd de VVD jarenlang beïnvloed door CIDI. In 2010 sprak Mark Rutte op een CIDI-symposium over zijn “zeer goede vriend” John Manheim, die jarenlang actief was binnen zowel de VVD als CIDI. Rutte beschreef hoe een door Manheim georganiseerde reis zijn kijk op Israël had gevormd. In “Een open zenuw” schrijft Peter Malcontent dat binnen de VVD niets over het Israëlisch-Palestijnse conflict naar buiten werd gebracht zonder de goedkeuring van Manheim.

Thierry Baudet viert Joodse feesten met Eli Vered Hazan, de directeur Buitenlandse Zaken van de Likud-partij.

Wim Kortenoeven, voormalig buitenlandwoordvoerder van de PVV, schreef eerder voor Israël Aktueel, het maandblad van de stichting Christenen voor Israël. Daarnaast is hij directeur van het Netherlands-Israel Public Affairs Committee (NIPAC), de Nederlandse tegenhanger van AIPAC. Tegenwoordig woont hij in een illegale Israëlische nederzetting op de Westelijke Jordaanoever. Geert Wilders bezocht extremistische Israëlische settlers met geld van Likud.

Ook andere Nederlandse politici zijn betrokken bij pro-Israëlische lobbygroepen. Caroline van der Plas is lid van Transatlantic Friends of Israel, samen met Kees van der Staaij (SGP), Gert-Jan Segers (CU), Bert-Jan Ruissen (SGP), Rob Roos (JA21) en Peter van Dalen (CU).

De recente adviesopinie van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) uit 2024 bewijst dat Israël-supporters niet met rationele argumenten te overtuigen zijn. Nederland getuigde tijdens de zitting dat de Israëlische bezetting illegaal is, dat de nederzettingen oorlogsmisdaden vormen en dat alle staten verplicht zijn Israël tot naleving van het internationaal recht te dwingen. Het ICJ bevestigde de onwettigheid van de bezetting, eiste de ontmanteling van nederzettingen en onderstreepte het recht van Palestijnen op een eigen staat in de volledige bezette gebieden. Ook herhaalde het Hof dat derde landen een juridische plicht hebben om op te treden tegen ernstige schendingen.

Toch komt Nederland deze verplichtingen niet na. Waarom niet? Moties in de Tweede Kamer die naleving van deze plichten eisen, worden door Israël-supporters verworpen met drogredenen en leugens. Bijvoorbeeld in een debat van in 2024 beweerde de grootste partij, de PVV, dat het Palestijnse volk niet bestaat—een stelling die volkenrechtelijke quatsch is.

Ik heb opiniestukken gepubliceerd in onder meer NRC, Trouw, Nederlands Dagblad en Dagblad van het Noorden om rationeel te overtuigen, maar zonder resultaat. Ik heb alle pro-Israëlische partijen in de Tweede Kamer uitvoerig per e-mail uitgelegd wat de volkenrechtelijke verplichtingen van Nederland zijn, soms in berichten van 6000 woorden. Ook heb ik Mirjam Bikker (CU) vier keer gemaild, maar haar partij stemt nog steeds tegen alle moties. Waarom is zij niet voor rede vatbaar? Nederlands Dagblad biedt een verklaring: “Wie een blik werpt op de nieuwste kandidatenlijst van de ChristenUnie, begrijpt welke groep de partij van Mirjam Bikker hier wil bedienen: de achterban van Christenen voor Israël.”

De organisatie Christenen voor Israël baseert zich niet op rationele argumenten, maar op religieuze overtuigingen. Op hun website staat:

“Met de komst van Jezus breekt er een nieuwe tijd aan. Die tijd kan als een soort intermezzo gezien worden. Er treedt een gedeeltelijke verharding op en een groot deel van het volk Israël miskent Jezus als de Zoon van God en als de Koning der Joden. Zoals te lezen staat in Romeinen 11:8 is het een verharding die mede door God zelf bewerkt is. De verharding is echter tijdelijk en heeft te maken met het uitbrengen van het evangelie naar de volkeren. Na een fysiek herstel, een terugkeer naar het herstelde land van Israël, zal een geestelijk herstel van Israël plaatsvinden. Het is in het land Israël dat de weg naar het Woord van God gevonden wordt en dat God zijn Geest uitstort op het volk. We zien ernaar uit dat dat gebeurt.”

Palestijnen hebben Israël in talloze vredesonderhandelingen geprobeerd te overtuigen met rationele argumenten, zonder resultaat. Palestina-supporters proberen Israël-supporters al sinds 1899 met rationele argumenten te overtuigen, zonder resultaat. Israël-supporters verkiezen geweld, corruptie en westerse politieke macht om hun wil op te leggen. In parlementaire debatten baseren ze zich op leugens en drogredenen. Dus zelfs als Francesca Albanese in het parlement zou komen spreken, zouden de pro-Israëlische partijen nog steeds niet van mening veranderen. Wat heeft het voor nut om met hen in gesprek te gaan als het toch niets oplevert? Wie beweert dat Palestina-supporters met Israël-supporters moeten praten, moet eerst aantonen dat Israël en zijn aanhangers met rationele argumenten te overtuigen zijn.