Waarom willen mensen op vakantie?

Vincent Bijlo schrijft een serie vakantiecolumns, dit is deel 3

Een lekker Nederlands wolkendek met geuren van een gierende boer daaronder. We fietsen door het buitengebied. Rondom ons zoemen A12 en A27, nauwelijks insecten. Boven ons vliegt een charter met lastminute mooiweertoeristen. Waarschijnlijk is het op hun bestemming veel te heet. Die zitten straks de hele dag op de hotelkamer, terwijl ze op hun telefoon de deurbelcamera in Nederland in de gaten houden, je weet maar nooit.

Zij ziet een man verdacht bij hun voordeur rondscharrelen. Ze beveelt hem op zijn toestel de politie te bellen. Dan herkent ze net op tijd de buurman, die zorgt voor hun goudvis.

Vanochtend zijn ze even buiten geweest, ze wilden naar het strand, maar dat was niet gratis. Belachelijk! Ze moesten betalen om op hun eigen handdoek op het kiezelstrand te mogen zitten.

Waarom, denk ik, teerwijl we de Marsdijk opdraaien, waarom willen mensen op vakantie? Ik ken een man die is naar Italië gegaan om daar in een olijfboomgaard zes meegebrachte boeken over de Eerste Wereldoorlog te lezen. Gezellig. Die komt met shellshock thuis denk ik, of met een paar mentale granaatscherven in zijn hoofd.

We stoppen bij Boerderij Nieuw Slagmaat. Boerin Djoeke heeft de oude poffertjestent die vroeger op de Neude in Utrecht stond op de kop getikt. Wat goed zeg, daar heb ik toen ik studeerde een paar keer poffertjes gegeten.

Het is er nu aanmerkelijk rustiger dan toen. Geen poffertjes meer. Thee, met amandelkoekjes, we horen buiten de kippen kletsen. “Heb jij al gelegd vandaag?” “Nee, gisteren ook al niet, zou ik al in de overgang zitten?”

Vakantie is “er even helemaal uit zijn.” Dat kan altijd en overal, ook thuis.

Ik ken ook een stel dat vorige week naar Koitsanlahti is afgereisd. Ze hebben de pest aan hitte, ze dachten: Dan zit je in Finland goed. Blijkt er in Koitsanlahti al veertien dagen een hittegolf aan de gang te zijn. En zo erg dat Finnen massaal verkoeling zoeken in hun sauna’s.

Je moet vakantie eigenlijk gewoon inclusief maken, inbouwen in je dagelijks leven, het kan er altijd zijn, net als feest. Oh, wat ben ik blij dat we hier zijn, met die klotengordelroos. Hij is al op de terugweg, het gaat al stukken beter, maar ik moet er niet aan denken dat ik die ergens in een buitenland had gekregen. Scheisse, Gürtelrose, shit, shingles, merde, Herpës zoster. Hoewel, in het buitenland krijg je vaak paardenmiddelen zo mee van een dokter, hier sturen ze je het bos in met paracetamol en met “hhmmm, we moeten het nog maar even aankijken.”

Maar je hoort mij niet klagen, likkie zinkzalf erop en gaan. Morgen fietsen we naar het Nationaal Bomenmuseum Gimborn. En intussen proberen we niet aan Gaza te denken. Niet dat dat lukt, maar we proberen het af en toe toch wel even. Wat hebben wij toch laffe kwezelige politici. Te beroerd om met hun volgevreten reten van hun ligbedjes af te komen voor een spoeddebat. Al 1000 Palestijnen gedood die stonden te wachten op eten. Honger als wapen, etnische zuivering, genocide, onderhandelingen met landen om Palestijnen op te nemen. Recht op zelfverdediging hè?

Er komt een dag dat iedereen, ook die bange onbenullen die nu geen stelling duren te nemen, er niet meer omheen kunnen. Maar daar wek je al die tienduizenden vermoorde Palestijnen niet mee tot leven en die 1300 vermoorde Israëli’s ook niet. Dus, maak een begin, hoe symbolisch ook, erken de Palestijnse staat, regering. Je bent toch zelf voor een tweestatenoplossing? Nou dan. Okee, Gimborn, Bomenmuseum.