Wat als juist op de kerstdis je dierbaren afgeslacht op het bord liggen?

Kerstmis, voor de echte dierenvrienden de rotste tijd van het jaar. Wordt er al het hele jaar door veel vlees gegeten van vermoorde schepselen, met kerst gaat men zich nog eens extra gulzig hieraan te buiten. Ja moord, zo noem ik dat. Het konijn, de koe, het varken, de kalkoen of de kip laten zich immers niet vrijwillig slachten. De kerstreclames op tv tonen gezelligheid en aandacht voor de ander. Zelfs de hamster die van nature solitair leeft krijgt in de AH-kerstreclame een metgezel. Met kerst hoor je immers niet alleen te zijn, maar gezellig aan de rijk gevulde kerstdis met een kerstboom, familie en vrienden.

Maar wat als juist op die kerstdis je dierbaren afgeslacht op het bord liggen? Dan sla je toch liever een keer over. Het is een te hard gelag om al die dierbaren die zo geleden hebben te zien verdwijnen in de mond van mensen die je mag. Dat creëert een afstand die op zo’n moment niet meer te overbruggen is. En tegelijkertijd ontstaat er een intern conflict over de omgang met je medemens. Kun je diegene eigenlijk nog wel zo aardig vinden als al het leed hem zo onverschillig laat?

Alleen met kerst zijn is om die reden niet erg. Maar wel enorm veel pijn doet het om te weten van al dat leed dat jouw soortgenoten dagelijks de andere dieren aandoen. Als je er echt stil bij staat, is het je reinste horror. Dieren worden, met duizenden dicht opeengepakt, bij elkaar opgesloten in dichte stallen die niet eens brandveilig zijn en waar meestal niet eens daglicht naar binnen komt. Lichaamsdelen worden afgehakt of geknipt. Groeien ze niet snel genoeg of stoppen ze met produceren, dan worden ze doodgeslagen. Om te produceren worden de vrouwelijke dieren verkracht. Hun dagelijks leven is een hel, maar het kan nog altijd erger en eindigt in de hel van het slachthuis. Doodsangst, gegil en pijn. Dat dit gebeurt en normaal gevonden wordt maakt machteloos. Je wil iets doen, ze helpen, maar het is nooit genoeg. Het is onmogelijk ze allemaal te redden. Ook ik sluit mijn ogen. Anders word ik gek. Omdat de werkelijkheid niet te verdragen is.

Hoeveel undercover-filmpjes moeten er nog komen die laten zien hoe wreed er achter die gesloten deuren wordt omgegaan met de andere dieren in stallen, transport en slachthuizen voordat dit misbruik, deze mishandeling en massamoord stopt? Met andere dieren ja, want wij als homo sapiens zijn ook gewoon een diersoort, niet meer en niet minder. Kippen, koeien, varkens, kalkoenen, konijnen en vissen hebben net zoals honden en katten en als ook wij mensen bewustzijn en een eigen taal. Ze willen net zoals wij leven en gelukkig zijn. Maar in plaats daarvan pakken wij alles van hen af. Hun waardigheid, hun gedrag dat ze niet mogen uiten, hun kinderen, hun ouders, hun partner en hun geluk. Enkel lijden is wat er voor hen overblijft. En dat alles voor de lekkere trek terwijl er al zo lange tijd zoveel gezonde en overheerlijke alternatieven zijn.

Waarom pakken er zo weinig mensen hun verantwoordelijkheid? Ik kan daar niet bij en schaam mij voor mijn mens-zijn en voor de overheid. Een overheid die heel schijnheilig andere dieren in een wet intrinsieke waarde toekent, maar ze behandelt als nog minder waard dan een wc-rol. Een overheid die wil dat alle mensen zich laten vaccineren tegen corona, maar honderdduizenden kippen, kalkoenen en eenden vanwege vogelgriep liever ‘ruimt’ dan vaccineert.

Kalkoenen, konijnen, koeien, varkens, kippen en vissen worden in ons land onderdrukt, uitgebuit en behandeld als in de ergste oorlog. Ook de dieren die vrij in het wild leven en godzijdank wel hun gedrag kunnen uiten is geen lang leven beschoren. Vissers schrapen in hun hebzucht ruw de bodem van de zee leeg en alle vissen die ze vangen wacht een lange en zware lijdensweg voordat ze uiteindelijk gestikt zijn. Schietgrage jagers staan klaar om andere dieren te verwonden of dood te schieten en zo familieverbanden bruut te verbreken met als enig excuus dat er volgens hen te veel zijn…

17 miljoen mensen die in een klein land bijna alle ruimte inpikken, dat is pas veel! En al gaat ons eigen leefklimaat naar de knoppen door hoe we met andere dieren en de aarde omgaan, er verandert niets. De overheid wilde niet eens ‘Minderen met vlees’ in de klimaatcampagne zetten. En ook van corona heeft de mensheid niets geleerd: de massa wil terug naar het oude normaal dat nooit normaal had mogen zijn. Met kerst vier ik geen feest. Ik herdenk al die dieren waar ik een sterke band mee had kunnen hebben als ik ze per individu had gekend. Dieren die zonder geldige reden intens hebben geleden en zijn vermoord.