Wat je lichaam tekortkomt zonder dat je het weet

Alcohol maakt meer kapot dan je lief is. Cobalamine bijvoorbeeld, ook bekend als vitamine B12. Deze stof is onmisbaar in het lichaam en speelt een belangrijke rol bij de werking van het zenuwstelsel en de aanmaak van DNA en rode bloedlichaampjes. Best belangrijk dus om in de gaten te houden of je B12 nog op peil is. Dat geldt zeker voor vegetariërs en veganisten want de vitamine zit alleen in dierlijke producten.

Maar ook omnivoren moeten opletten. Je kan zonder het te weten een opnamestoornis hebben, al dan niet aangeboren. Mijn moeder bijvoorbeeld, weet ik sinds een paar weken, krijgt al jaren B12-injecties. En zij heeft nog nooit in haar leven welk dieet dan ook gevolgd. Ze had gewoon pech.

Maar ook als je geen aandoening hebt of erfelijk belast bent riskeer je een tekort. Alcohol, lachgas en zelfs de pil gaan niet lekker met een efficiënte opname van dat essentiële B12. Wist ik niet, jij?

Ik kwam erachter tijdens de opnames van 3DOC ‘Boter, Kaas noch Eieren’ van documentairemaker Rolf Hartogensis. Daarin onderzoek ik hoe mijn gezondheid eraan toe is na jaren van plantaardig eten.

Tiptop, verwachtte ik. Want wij vegans krijgen me toch een partij vitamines, mineralen en eiwitten binnen met zoveel groente, fruit, aardappelen, granen, peulvruchten, kruiden en specerijen op het menu. Alles eigenlijk, behalve B12.

Dat wist ik wel. Toch ging ik er vrij nonchalant mee om. Te nonchalant. Een ander noemt het misschien dom. Ik heb de laatste tijd nog wel ergere kwalificaties naar m’n hoofd gekregen. Maar ik was ervan overtuigd dat het bij mij wel losliep met de eventuele desastreuze gevolgen, want ik merkte niks.

Binnen m’n inner circle roemen ze m’n energie. Een dag in Miloulalaland lijkt wel 30 uur te duren. Daarbij ben ik één van die types die met zo’n zes uur slaap prima functioneert. M’n nagels en haar groeien in normaal tempo, ik ben niet dik en niet dun maar precies goed, ik denk snel en beweeg voldoende. Ik had geen reden om aan te nemen dat ik me jaar na jaar richting de gevarenzone begaf.

Alles eigen verantwoordelijkheid natuurlijk, mea maxima culpa. Wat ik las over veganistisch leven, ging lange tijd voornamelijk over de ecologische voordelen. Dat is namelijk de reden waarom ik vlees, vis, zuivel en ei van het menu schrapte: ik wilde niet meer bijdragen aan de enorme impact die de vlees- en zuivelindustrie hebben op het milieu.

Dit was de makkelijkste en groenste stap die ik in m’n leven genomen heb. Het voelt goed om iets te doen in het algemeen belang, zelfs als ik er vlees en ei voor moet missen. Zeggen dat het zo niet langer kan, maar niks willen opgeven? Zo werkt het niet, volgens mij. Ik wilde iets dóen. En het werkt ook, m’n ecologische voetafdruk is de helft van die van de gemiddelde Nederlander.

Toen de zorgen toch begonnen te knagen, ik minder makkelijk in slaap viel dan ik gewend was en m’n emoties wel erg vaak opspeelden? Ook toen ondernam ik actie en liet m’n bloed onderzoeken. En geloof me; dat zouden meer mensen moeten doen.

Boter, Kaas noch Eieren. Donderdag 31 mei, NPO3, 21:35-22:25 . En hier op Joop.