Wat mannen moeten doen tegen het geweld dat zij veroorzaken

Dit is een mannenprobleem. En het zijn mannen die dit moeten oplossen.

Er zijn grenzen aan beleefd blijven. Aan geduldig uitleggen. Aan het geven van goedbedoelde tips waar niemand veiliger van wordt. Want hoe vaak moet het nog gezegd worden? Dat vrouwen niet veilig zijn.

Niet op straat. Niet thuis. Niet op school. Niet op een festival. Niet in een club. Niet in de trein. Niet bij de bushalte. Niet als ze nee zeggen. Soms niet eens als ze doodstil ja zeggen omdat nee geen optie was.

En dus komt het riedeltje weer op gang:

“Loop niet alleen naar huis.”

“Zeg het als je iets voelt.”

Alsof vrouwen niet al hun halve leven op scherp staan.

Maar dit is geen vrouwenprobleem.

Dit is een mannenprobleem. En het zijn mannen die dit moeten oplossen. Niet met spandoeken, maar met spiegels. Niet met “ik zou zoiets nooit doen”, maar met: “wat laat ik gebeuren in mijn buurt, vriendengroep of familie?” We hebben geen behoefte aan nóg een bewustwordingscampagne voor meisjes.

We hebben vaders nodig die met hun zonen praten.

Ooms die hun neefjes aanspreken.

Broers die zeggen: zo behandelen wij vrouwen niet.

Mannen die aan tafel het gesprek aangaan. Fel. Ongemakkelijk. Op tijd. Want wie zegt dat hij tegen geweld is, maar zwijgt als z’n vriend over vrouwen praat als koopwaar, is geen toeschouwer. Die is deel van het decor waarbinnen dit geweld floreert.

En ja, ook trans vrouwen, non-binaire en queer mensen worden geraakt door dit geweld. Omdat het draait om macht. Om bezit. Om de overtuiging dat sommige lichamen minder recht hebben op veiligheid. Voor veel mannen is dit ongemakkelijk. Want het is makkelijker om te zeggen: “ik ben geen dader” dan toe te geven: “ik heb te vaak gezwegen.” Wacht niet tot er weer iemand wordt geprikt, geslagen of vermoord.

Doe het nu.

Niet later. Niet als het trending is. Nu.

Veiligheid begint bij jullie.

En terwijl we dat doen, mag ook de politiek wakker worden. Niet met mooie woorden, maar met wetgeving.

Noem het wat het is: gendergerelateerd geweld.

Maak femicide zichtbaar en strafbaar. Train politie, artsen, leraren. Zorg dat vrouwenopvang geen wachtlijst kent maar een open deur. En leer jongens, vanaf groep 3: liefde is geen machtsspel, en mannelijkheid geen vrijbrief.

Want zolang vrouwen nog steeds minder macht hebben waar de regels worden gemaakt, blijft hun veiligheid optioneel. En woorden zijn niet genoeg. Niet meer.

Wat we nodig hebben is zichtbaarheid. Zichtbare mannen. Zichtbare grenzen. Laat zien dat je naast vrouwen staat. Niet in stilte, maar in actie.

Daarom roep ik op:

Kom in iedere stad in Nederland naar buiten.

Loop mee. Spreek je uit. Laat je zien.

Niet omdat je perfect bent, maar omdat je weigert nog langer stil te zijn.

Want dit is niet de strijd van vrouwen alleen.

Dit is onze strijd. En misschien is het tijd dat mannen eindelijk eens meedoen.