We dromen allebei graag weg, Thierry en ik

Thierry Baudet had het moeilijk bij Op1 dinsdagavond. Niet dat hem het vuur na aan de schenen werd gelegd. Dat kun je van Tijs van den Brink en Giovanca moeilijk verwachten. Hij zat vooral zichzelf in de weg. De afgelopen weken viel Baudet op door heftige pleidooien voor een totale lockdown, niet de slappe hap waar Rutte en consorten de Nederlandse samenleving op trakteren. Dat legde hem in de peilingen bepaald windeieren en daarom begon de ziener van het FvD te draaien. Verleden week ondersteunde hij opeens de maatregelen van het kabinet. Bij Tijs en Giovanca in de studio herhaalde hij dat nog een keer. Alleen mist Baudet nu bij Rutte-3 de toekomstgerichtheid. De regering denkt onvoldoende na over het opheffen van de lockdown en hoe de Nederlandse economie dan weer op gang moet worden gebracht. Baudet deed dat wel. Hij filosofeerde vrijelijk over het testen, testen, testen, dat moest bepalen hoeveel Nederlanders inmiddels corona hebben, dan wel immuniteit tegen het virus. Ook stelde hij voor elke volwassen burger een voucher van 50 euro te geven voor versnaperingen in de horeca, zodra deze weer open mocht. En alle bedrijven moesten gegarandeerd door de overheid het gat van hun omzetverlies kunnen vullen met leningen tegen 1% rente.

De hele uitzending door keek Baudet beurtelings smalend en superieur. Je kon zien dat hij dacht: stond ik maar aan het roer met mijn Davide in het vooronder. Toen gaf hij onverhoeds een inkijkje in een wezenlijk element van zijn karakter: de minister – zei hij – moest toch al lang in een vliegtuig vol smeergeld de wereld rondvliegen. Daar was een regering immers voor. Eindelijk vonden de denkwerelden van Thierry Baudet en die van mij een raakpunt. Hij is net als ik bij tijd en wijlen een dromer.

Hij ziet zich in een duistere nachtclub onderhandelen met een mafiose coronatestenfabrikant, die hij net als Don Corleone een aanbod doet dat hij niet kan weigeren: mee naar het casino en daar de hele avond gegarandeerd winnen of een ontmoeting met de sluipmoordenaars van de AIVD. De mafiose coronatestenfabrikant kiest eieren voor zijn geld. Hij gaat met Thierry gokken aan een zorgvuldig geprepareerde roulettetafel. “Rien na va plus”, roept de beeldschone croupière. Na afloop van de sessie zal zij de mafiose coronatestenfabrikant volgen naar zijn suite. Wat daar dan gebeurt, laat zij over zich komen. Onder de mafiose coronatestenfabrikant denkt zij steeds aan de klemmende woorden waarmee minister Thierry haar had overtuigd om heur eer voor het vaderland en de vele zieken te offeren.

Ik ben net zo erg. Vroeger fantaseerde ik dat ik zeeroverkapitein was in het Caribisch gebied of aan het hoofd van mijn getrouwen over de poesta draafde. Ook had ik wel een soort Lampião willen zijn. Lampião is het woord voor de vlam die uit een geweerloop komt als je schiet. Het was de bijnaam van Virgulino Ferreira da Silva, de grootste onder de cangaceiros, woedende, gekwetste mannen, die als struikrovers door het droge achterland van Noord-Oost Brazilië trokken vol razernij om onrecht, dat hen meestal persoonlijk was aangedaan. Lampião was de schrik van de grootgrondbezitters omdat een van hen zijn vader had vermoord. Hij werd in 1938 samen met zijn geliefde Maria Bonita met mitrailleurkogels doorzeefd nadat ze in een hinderlaag van de plattelandspolitie waren gelopen.

Ze maken nog steeds liederen over deze Lampião en zijn prachtige meisje. In de volkscultuur speelt hij de rol van Robin Hood en in mijn fantasieën ben ik natuurlijk de legendarische volksheld Lampião en niet de echte, die om het zachtjes te zeggen met zijn cangaceiros een stuk twijfelachtiger was in zijn gedrag en zijn opvattingen over gerechtigheid. Kenners van Brazilië zeggen nu: waarom neem je Luis Carlos Prestes niet, de ridder van de hoop, die in de dagen van Lampião een echte vrijheidsstrijd voerde tegen het door en door corrupte bewind van zijn dagen? Zijn campagne staat in de Braziliaanse geschiedenis bekend als de Lange Mars. Dat kan wel maar Prestes vluchtte later naar Moskou en ontwikkelde zich daar tot een geheid stalinist.

De Lampião van de mythen en sagen uit het Noordoosten had die tests gewoon geroofd en aan de armen geschonken En gratis drank van andermans geld uitdelen aan de landarbeiders had hem ook wel toegelachen. Zo komt de Lampião-fantasie toch in de buurt van Thierry met zijn voucher van 50 euro voor in de kroeg. Niettemin ziet hij zichzelf volgens mij waarschijnlijk eerder in vol ornaat op het balkon staan, terwijl hij munten strooit onder het gepeupel. Aan de andere kant, een minister-president, die zijn land een beetje uit de losse hand bestuurt, die weet dat je regelmatig een oogje toe moet knijpen, dat een steekpenning hier en daar het weefsel van de samenleving bijeenhoudt, dat je van je baan moet genieten en vrienden maakt door grote feesten en partijen aan te richten in de ambtswoning, daar zal Thierry niet gauw van dromen. Dat staat zijn Messiascomplex in de weg. Hij is in het diepst van zijn gedachten eerder tsaar Alexander I dan een struikrover. En het savoir vivre van Pim Fortuyn is hem ook vreemd.

Dus daarom is Baudet in de Tweede Kamer met zijn interrupties vaak net te laat of zo weinig ter zake. Hij kan zijn kop niet bij de eentonige dreun op het spreekgestoelte houden. Hij droomt weg. Hij begint te fantaseren. Had ik vroeger ook toen ik voor mijn werk nog congressen afliep. Wat dat betreft is Baudet mij niet onsympathiek, Wel is het volgende belangrijk: dat je ineens uit je doezel ontwaakt. Je voelt met een schok je hoofd omhoog gaan. Je opent je ogen en daar is de werkelijkheid weer waartoe wij allen zijn veroordeeld. Het is niet anders.