We moeten kleur bekennen over de gelijkwaardigheid van (kinder)levens en Palestijnenhaat

De recente Israëlische moordpartijen in de VN-school in Jabalia hebben opnieuw de afschuwelijke menselijke tol van dit langdurige onrecht blootgelegd. Gedetailleerde rapporten wijzen op executies van vrouwen en kinderen, terwijl mannen worden gearresteerd en meegenomen. Dit roept pijnlijke vragen op over de internationale reactie. Waar blijft de wereldwijde verontwaardiging? Waarom zien we geen spoedvergaderingen van de VN over specifiek deze moordpartij of extra nieuwsuitzendingen over deze horror die in totaal al meer dan 18.000 Palestijnse levens heeft geëist?

De schijnwerper op ongelijke waarde van levens
De tragische waarheid lijkt te zijn dat het leven van een Palestijns kind minder waardevol wordt geacht in het wereldbewustzijn vergeleken met kinderen van andere nationaliteiten of etniciteiten. Dit zou een bron van collectieve schaamte moeten zijn. Alle mensenlevens zijn even kostbaar, ongeacht ras, godsdienst of nationaliteit. Zelfs als er beschuldigingen zijn over wapenopslag door Hamas in de school, blijven moordpartijen op burgers illegaal volgens het internationale recht. Het richten op burgers en humanitaire locaties zoals scholen is bovendien ook nog moreel verwerpelijk. De reactie op het verlies van Palestijns leven wijst op een onbewuste vooringenomenheid die moet worden aangepakt.

Een bedreiging voor de internationale rechtsorde
De kern van de wereldwijde verontwaardiging, kritiek en protest is dat er geen onderscheid zou mogen zijn in de waarde van het leven van een Israëlisch kind, Palestijns kind, of welk ander onschuldig slachtoffer van dit conflict dan ook. Het verlies van elk onschuldig leven is een tragedie en een bedreiging voor ons moreel besef. Deze fundamentele waarheid wordt geschonden in het disproportionele geweld en de wereldwijde onverschilligheid. Dit ondermijnt niet alleen de internationale rechtsorde, maar ook ons gedeeld mens-zijn. Als we dezelfde waarde toekennen aan alle menselijk leven, zou de wereldwijde reactie anders zijn.

Een kwestie van politieke wil
De internationale gemeenschap, waaronder westerse landen zoals Nederland, moet nu dringend actie ondernemen om verdere escalatie te voorkomen. In VN-resoluties voor een onmiddellijk staakt-het-vuren onthield Nederland zich van stemming, in plaats van de oproep tot een staakt-het-vuren volledig te steunen. Een onmiddellijk staakt-het-vuren is cruciaal om het bloedvergieten te stoppen en de weg vrij te maken voor zinvolle onderhandelingen. Het gebrek aan politieke wil en moreel leiderschap om deze oproep tot een wapenstilstand niet volledig te steunen, getuigt van onverschilligheid tegenover menselijk lijden.

De weg naar vrede en rechtvaardigheid
Na een staakt-het-vuren zijn moeizame maar broodnodige vredesgesprekken nodig om deze tragedie voorgoed te beëindigen, waarbij alle partijen zonder verdere vergelding rond de tafel gaan. Hoewel de uitdagingen enorm zijn, is vrede mogelijk als we onze gedeelde menselijkheid erkennen en het recht op leven vooropstellen. De internationale gemeenschap kan en moet meer druk uitoefenen om deze vredesgesprekken af te dwingen. De VN, de VS, Europese landen waaronder Nederland en regionale bemiddelaars moeten hun invloed aanwenden om dit proces op gang te brengen voordat nog meer onschuldige levens verloren gaan en nieuwe generaties worden opgezadeld met dit conflict. Samen kunnen we de cirkel van geweld doorbreken.

Een nieuw moreel bewustzijn
We moeten de hoop koesteren dat betekenisvolle stappen richting vrede en rechtvaardigheid mogelijk zijn, als we handelen vanuit onze gedeelde menselijkheid in plaats van eng nationalisme. De internationale gemeenschap kan en moet meer doen om die vrede af te dwingen, door zowel druk als incentives, zodat deze tragedie zich nooit meer herhaalt. Het vraagt moed en visie van onze leiders, maar ook een nieuw moreel bewustzijn bij onszelf: dat elk verloren mensenleven evenveel waard is, of het slachtoffer nu Israëli, Palestijns, of van welke nationaliteit of overtuiging dan ook is. Vanuit die overtuiging kunnen we samen streven naar een rechtvaardige vrede.

Zolang we bijna 20.000 gedode burgers als noodzakelijke bijkomstigheid beschouwen komt er nooit een oplossing en de vraag is überhaupt hoe rechtstatelijk we zelf zijn geworden wanneer we standrechtelijke executies in VN-scholen, waarbij vrouwen en kinderen geëxecuteerd worden en de mannen meegenomen, accepteren of ons gezicht wegdraaien. We MOETEN ons dus blijven uitspreken. Laten we niet zijn zoals de generaties voor ons die zwegen toen er etnische zuiveringen plaatsvonden en de wereld zweeg vanwege geopolitieke belangen en daarom het dehumaniseren en uitmoorden van groepen mensen of volken geaccepteerd werden. Niet heel erg lang geleden hebben we in het Westen ook miljoenen mensen onschuldig vermoord vanwege onze koloniale belangen vanuit Europa en Amerika in Afrika, Azië. De complete lijst is verdrietig makend van mensen die het leven lieten omdat ze koloniale belangen of bezettingen en apartheid in de weg stonden. We zeiden toch ‘nooit weer’? Die tijd is nu. Nu ben jij aan zet. Wat ga je doen?