We zijn er klaar mee — en we zijn er klaar voor

Er is één gedachte die me niet loslaat sinds de val van het kabinet, ook vandaag niet: hoeveel tijd we verloren zijn. Zoveel mensen die elke dag hun best doen - in de zorg, op school, in de wijk - hoopten op verbetering. Wat kregen ze? Maanden van politieke stilstand, verdeeldheid en schijnoplossingen. Terwijl kinderen zonder ontbijt naar school gaan, ziekenhuizen overbelast en jongeren geen woning vinden, voerden Wilders en Yesilgöz maandenlang toneel op over wie het hardst kon zijn voor vluchtelingen.

Dat was het échte regeerakkoord: de hardste zijn voor de meest kwetsbare.

Het kabinet Wilders-Yesilgoz beloofde verandering, maar bracht verlamming. Geen visie op bestaanszekerheid. Geen plannen voor het klimaat. Geen plannen voor betaalbare woningen. Geen lichtpuntje voor jongeren zonder woning, voor werkenden zonder zekerheid, voor mantelzorgers die op hun tandvlees lopen. Wel: een minister voor een asielstop die juridisch onhoudbaar is. Wel: de gijzeling van fundamentele mensenrechten. En intussen? Geen daadkracht op zorg, onderwijs of veiligheid. Zelfs nu er een genocide plaatsvindt in Gaza, zweeg dit kabinet te vaak, te laf of keek weg. 

We zagen hoe politiek eruitziet als ze zich losmaakt van de samenleving: mensen worden dossiers. Beleid wordt blokkade. En het landsbelang? Werd ingewisseld voor het partijbelang van de PVV. De VVD, ooit de partij van stabiliteit, verloor haar kompas in ruil voor electoraal gewin. NSC riep om verandering, maar zat gevangen in haar eigen vaagheid. En BBB? Mee in de slipstream van wie het hardst schreeuwde.

De stilstand was geen pauze — het werd regelrechte achteruitgang.

En toch… toch geloof ik dat er iets aan het schuiven is. Ook buiten Den Haag zien we beweging. Jongeren komen in actie. Leraren, verplegers, buurtwerkers, vakbonden - mensen die elke dag bijdragen - laten zich niet tegen elkaar uitspelen. De sociale meerderheid waar ik in geloof is wakker. Mensen die wél bouwen aan een eerlijk land. Ze zijn er nog. Sterker nog: ze worden met de dag talrijker. 

En dus zeg ik: ja, we zijn er klaar mee. Met deze politiek van afbraak, angst en uitstel.

Maar nog belangrijker: we zijn er klaar voor. 

Voor een koers die wél perspectief biedt. Voor een politiek die het vertrouwen terugwint, niet verder sloopt. Voor solidariteit als antwoord op verdeeldheid. Voor beleid dat mensen ziet - niet hun afkomst, maar hun verhaal. Voor een overheid die weer zorgt.

Het vertrouwen is beschadigd. Maar het is aan ons om dat vertrouwen te herstellen. Niet met loze beloften, maar met daden. Door naast mensen te staan. Door een politiek te laten zien die niet verdeelt, maar verbindt. Niet vertraagt, maar vooruitgaat.

Want dit land verdient beter dan het kabinet Wilders en Yesilgöz. Het verdient leiderschap dat zich buigt over oplossingen — niet over zichzelf