Welke politicus vertelt het eerlijke verhaal over migratie?

De meeste politici zijn geneigd om kiezers die zich zorgen maken over migratie naar de mond te praten door te vertellen dat ze de immigratie willen indammen of zelfs helemaal beëindigen. Maar wat daarvan de consequenties zijn, vertellen ze er meestal niet bij. En het is nu juist dat gebrek aan eerlijkheid dat de maatschappelijke onrust vergroot.

Begin deze maand schreef ik in een opinie dat (de voorlopers van) CDA en VVD veruit de grootste verantwoordelijkheid dragen voor de massa-immigratie vanaf het eind van de jaren vijftig tot en met vandaag. Wanneer de VVD in parlement en media de aanval op migratie opent, opent het dus vooral de aanval op zichzelf.

Dat de VVD de ‘schuld’ in de schoenen van Frans Timmermans schuift, doet het dan ook primair om te verhullen dat de partij zélf de belangrijkste veroorzaker is van de woningnood, de asielopvangcrisis én - samen met het CDA - het wonen in Nederland van de ruim zes miljoen eerste, tweede en derde generatie biculturele Nederlanders.

Wat de VVD vreemd genoeg niet vertelt, is dat we het huidige welvaartsniveau zónder migratie waarschijnlijk nooit zouden hebben behaald. Daar waar de VVD van Dilan Yeşilgöz vrijwel dagelijks het eigen VVD-beleid keihard aanvalt, zou de partij er ook voor kunnen kiezen het VVD-beleid van de afgelopen decennia juist te prijzen, simpelweg omdat dit pro-immigratiebeleid er mede aan heeft bijgedragen dat Nederland tot de economisch meest welvarende landen ter wereld is gaan behoren.  

Wat zou een Nederland zijn zónder migratie?
Zónder migratie zou ons land in de afgelopen decennia niet de arbeiders hebben gehad om ons land economisch vooruit te helpen.

Zónder kenniswerkers van over de hele wereld zou het in Veldhoven gevestigde ASML nooit Europa's meest waardevolle beursbedrijf zijn geworden.

Zónder migratie zouden ook veel witte Nederlanders hun huidige of vroegere baan bij door biculturele Nederlanders opgerichte werkgevers niet hebben gehad. Van C&A tot Corendon, van Mexx tot Bunq en nog heel veel meer.

Zónder migratie had Nederland tal van sportieve en culturele successen nooit kunnen vieren.

Hoewel de talloze misstanden van migratie - waaronder de hedendaagse uitbuiting van Oost-Europese arbeiders - uiteraard hard moeten worden aangepakt, zou een Nederland zónder migratie nooit dát open venster op de wereld hebben gehad dat een randvoorwaarde is om sociaal en economisch vooruit te komen.

Maar nu de VVD en andere politieke partijen hebben besloten steeds meer aan te schuren tegen rechtsextremistische anti-immigratiebewegingen, loopt ons land het gevaar af te glijden naar een volgens sommigen economisch rampscenario met steeds lagere groei en stijgende kosten voor pensioenen en ouderenzorg.

Wie de grenzen van Europa wil sluiten, moet rekening houden met de harde demografische realiteit, berichtte de Britse Guardian al eerder. Want zónder immigratie zal de bevolking van Nederland en andere Europese landen de komende decennia fors krimpen. Hoewel veel politici zich wel degelijk realiseren dat het indammen van immigratie op termijn tot een substantieel economisch verval zal leiden, is de angst voor de kiezer inmiddels zó groot dat het eerlijke verhaal eenvoudigweg niet meer wordt verteld. Met als gevolg dat te veel politici de ‘gewone Nederlanders’ dusdanig naar de mond praten dat ze ‘hun gelijk’ over hun vijandigheid tegen migratie zien bevestigd - met onder meer de gevaarlijke uitwassen van vorige week in Den Haag en andere gemeenten als resultaat.

Eurostat - het CBS van de EU - berekende vorig jaar wat de gevolgen zijn van een Europa met zowel het húidige migratiesaldo áls een Europa met een vollédige migratiestop. Als we de komende jaren het huidige migratieniveau handhaven, zal de EU-bevolking in de loop van deze eeuw dalen; een terugval van de 447 miljoen inwoners op het meetmoment van 2022 naar 419 miljoen in 2100. Kiezen de Europese landen daarentegen voor een volledige immigratiestop, dan daalt de EU-bevolking met maar liefst 34% naar 295 miljoen aan het eind van deze eeuw. Daar komt bij dat het aantal mensen in de werkende leeftijd ook nog eens afneemt ten opzichte van het aantal ouderen.

Voor Nederland geldt dat bij een totale immigratiestop ons land aan het eind van deze eeuw terugvalt naar het inwonersaantal van 1970, namelijk 13 miljoen. Bij het lezen van dat aantal moest ik meteen denken aan het verhaal van een kennis van mij die zich in de jaren negentig als jonge twintiger vanuit Iran in Nederland vestigde. Zij werd er toen door haar vader aan herinnerd dat hij tijdens een eind jaren zestig afgelegd bezoek, Nederland toch vooral zo’n arm land vond.

Niet alleen voor de huidige Nederlandse regering, maar ook voor andere Europese regeringen is migratiebeperking het hoofdthema, waaronder voor het Italiaanse kabinet-Meloni. En dan te bedenken dat Italië een van de laagste geboortecijfers van Europa heeft. Bij een totale immigratiestop zou de bevolking van Italië halveren: van de huidige 59 miljoen naar 28 miljoen aan het eind van deze eeuw.

Maar, hoor ik de lezer zeggen, dat is voor de arbeidsmarkt toch geen probleem nu veel van onze banen straks worden overgenomen door AI? Zeker, er zullen heel veel banen verdwijnen. Maar daar staat tegenover dat er ook veel andersoortige banen bijkomen. Misschien wel meer. Hier zijn al talloze berekeningen op losgelaten. En nieuwe technologische ontwikkelingen zijn van alle tijden. Dachten we een halve eeuw geleden ook niet dat computers het werk van veel arbeiders overbodig zou maken? Volgens het CBS bedroeg in 1970 de werkzame beroepsbevolking ruim 4,6 miljoen. Volgens datzelfde CBS bedroeg de werkzame beroepsbevolking in het tweede kwartaal van het huidige jaar maar liefst 9,8 miljoen. Natuurlijk zijn die cijfers niet één-op-één te vergelijken, bijvoorbeeld omdat de meeste vrouwen in 1970 nog niet buitenshuis werkten en er vandaag veel deeltijdwerk is. Maar van een afname van werkgelegenheid was dus beslist geen sprake.

Moeten we de zorgen van veel kiezers over migratie dan niet serieus nemen?
Natuurlijk moeten we die zorgen serieus nemen. Maar wél door kiezers het eerlijke verhaal te vertellen. Door uit te leggen dat de woningnood in de komende tien jaar niet wordt opgelost door een in de praktijk onhaalbare immigratiestop, maar alléén door het aantal sociale huurwoningen fors te vergroten; en dus vooral door heel veel te bouwen.

Ook vertel je kiezers het eerlijke verhaal als je toelicht dat het vernietigende oordeel van de Raad van State over de plannen van Mona Keijzer niet betekent dat alle sociale huurwoningen voortaan naar statushouders gaan, zoals sommige politici en opiniemakers maar al te graag lijken te suggereren. De Raad van State adviseert slechts het huidige beleid te handhaven; volgens het COA gaat momenteel gemiddeld 6 tot 10% van de vrijkomende sociale huurwoningen naar statushouders en meer dan 90% naar andere woningzoekenden.

Kiezers die zich zorgen maken over migratie moet open en eerlijk worden verteld wat de gevolgen voor ons land zijn bij méér, gelijkblijvende, minder of géén immigratie. En aan hen mag ook worden uitgelegd dat economische groei geen doel op zich hoeft te zijn, zoals de degrowth-beweging bepleit - overigens in de wetenschap dat deze visie tot op heden niet op een brede maatschappelijke acceptatie kan rekenen.    

Maar de kern is: de meeste politici zijn geneigd om kiezers die zich zorgen maken over migratie naar de mond te praten door te vertellen dat ze de immigratie willen indammen of zelfs helemaal beëindigen. Maar wat daarvan de consequenties zijn, vertellen ze er meestal niet bij. En wat internationaal rechterlijk wél of níet haalbaar is, evenmin. En het is nu juist dat gebrek aan eerlijkheid dat de maatschappelijke onrust vergroot.

Dat vrijwel geen enkele politicus het momenteel aandurft het eerlijke verhaal over migratie aan de kiezer voor te leggen, vind ik teleurstellend. Zeker in de wetenschap dat het indammen of zelfs volledig stopzetten van immigratie op de langere termijn zal leiden tot een forse economische terugval. Waarbij al op korte termijn de personele consequenties in de zorgsector de kiezer persoonlijk misschien wel het sterkst zal raken.

Alleen een regering die standhoudt tegen de eisen om de immigratie in de werkende leeftijd te verminderen, zal op termijn een in economisch opzicht sterker land achterlaten. Toch blijft de keus voor méér, gelijkblijvende, minder of géén immigratie in alle gevallen aan de kiezer. Waarmee dus ook de keus voor een economisch welvarender of minder welvarend land samenhangt.

En het is díe keus die politici op 29 oktober aan de kiezer horen voor te leggen.