Westerse leiders zijn zelf de As van het Kwaad

Na Israël zijn nu ook de Verenigde Staten begonnen met bombardementen op Iran. Het stemt me droevig en het maakt me boos. Het is zo’n kinderachtig schaakspel. Amerika noemt Iran de As van het Kwaad omdat Iran Arabische landen en groeperingen steunt, terwijl Amerika misschien wel een grotere as van nog groter kwaad is omdat het niet alleen Westerse landen en Israël steunt, maar ook vrijwel ieder land aanvalt dat tegen privatiseringen is en weigert hun handel beschikbaar te stellen voor de wereldmarkt.

Als de Verenigde Staten niet van je kunnen profiteren heb je een probleem. En als je een probleem hebt gehad met de Verenigde Staten voel je je vaak zo klein en machteloos dat je de rest van je leven zint op wraak. Die wraak kan alleen maar gewelddadig worden, omdat de instituten die voor gerechtigheid moeten zorgen steeds meer buitenspel worden gezet. De VN, de NAVO, het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof kunnen geen bescherming meer bieden, want vrijwel niemand luistert er nog naar. Resoluties worden genegeerd, de NAVO en/of de Veiligheidsraad worden alleen betrokken of ingelicht als het uitkomt, uitspraken van rechters worden als ‘politiek gemotiveerd’ terzijde geschoven als de uitspraak niet bevalt en schendingen van oorlogsrecht of mensenrechten worden onder het mom van ‘zelfverdediging’ onder het tapijt geveegd.

Eigenlijk spelen we allemaal voor eigen rechter en zo is alles en iedereen aan willekeur of de goden overgeleverd. We kunnen net zo goed alle (internationale) instituties opdoeken en opnieuw beginnen. Of misschien moeten we niet eens opnieuw beginnen, maar gewoon even niets doen en wachten tot alle haat verdwenen is. Als er al haat is. Overal is oorlog of oorlogstaal, maar het geweld en de dreigende woorden komen vooral van bestuurders en regeringsleiders. Net als altijd eigenlijk.

Gewone mensen willen geen honger, oorlog en chaos. Ze willen een simpel en gelukkig leven, maar eenvoud en geluk wordt vaak verstoord door honger naar macht, geld en invloed van leiders die zelf geen honger leiden, niet hoeven te vluchten en gewoon naar feestjes en borrels blijven gaan. Ze hoeven niet eens zelf te vechten. De hoge hoeden overkomt niets en Jan met de pet is en blijft altijd de lul.

We zouden in vrede kunnen leven, maar de leiders kiezen voor oorlog. Zelfs vredesprocessen bestaan uit verharding en dreigingen met geweld. Geen van de mensen die aan de knoppen zit, lijkt echt vrede te willen. Ook NAVO-baas Rutte spreekt oorlogstaal en wil dat ieder lid van de NAVO veel meer aan defensie uitgeeft. Ik luister naar zijn analyses en wantrouw hem. Altijd al. Rutte is een verkoper die de belangen van zijn werkgever goed behartigt en zelf geen moraal en belangstelling voor het algemeen belang lijkt te hebben. Als premier riep hij dat het in het landsbelang was dat de dividendbelasting afgeschaft werd, de hypotheekrenteaftrek heilig was, het rekeningrijden niet kon worden ingevoerd en dat de winstbelasting omlaag moest en nu roept hij dat er voor wereldvrede meer geld naar de oorlogsindustrie moet. Zo was hij als premier goed voor Unilever, Shell en andere vriendjes die de belastingpot niet wilden spekken en is hij nu goed voor de wapenhandel en oorlogsmachine.

Rutte kan praten over handel en oorlog alsof hij het over natuurwetten heeft, maar in feite draait hij je een rad voor ogen en een poot uit. Het is al met al een gewiekste man waarbij je nooit precies weet waar je aan toe bent. Goed voor het land was hij in ieder geval niet. Hij liet ons land op vrijwel alle gebieden in een puinhoop achter en nu gaat zijn aanstaande peperdure NAVO-top meer over oorlog dan over vrede.

Dat is bij Trump en Netanyahu niet veel anders. Ze willen macht, land, invloed en winst en lappen in die honger alle wetten en regels aan hun laars. Hun slachtoffers kunnen zich nergens meer aan vasthouden. Niemand grijpt in en niemand biedt bescherming. Nu vallen ze samen een land aan omdat het een industrie opbouwt dat in hun eigen land al decennia op volle toeren draait. Die hypocrisie is ongekend en ongehoord en krijgt evenwel veel steun. 

We leven in een tijdperk waar we later met spijt en schaamte op terug zullen kijken. Zoveel is zeker.