What If: Aboutaleb als minister-president van Nederland?

What if? Wat als we in een ander universum zaten? Niet zo’n saaie talkshow-politiek. Maar een bloedstollende Tarantino-film vol actie, intriges en onverwachte wendingen. Stel je voor: geen stoffige debatten, maar scènes met scherpe dialogen en rauwe confrontaties. Marvel ontmoet Dutch politics. Zonder CGI. Gewoon echt. Met schenen die kapot getrapt worden.

In zo’n universum valt het kabinet niet zomaar. Nee, dat gebeurt met de intensiteit van een finale waar elke seconde telt. De regisseur? Geen held die je verwacht. Dick Schoof. Ooit onzichtbaar achter de schermen. Nu premier. Niet omdat ‘ie charisma heeft. Of visie. Maar omdat de boel lek was als een mandje.

En dan de villain: Geert Wilders. Die zich voordoet als redder, maar niemand écht blij maakt. Zijn woorden hard. Zijn daden leeg. Hij blijft maar duwen aan dezelfde oude agenda’s. Terwijl het land roept om inclusiviteit en rust. Hij blijft hangen in haat en verdeeldheid. Geen visie. Geen toekomst. Alleen lege slogans.

Het kabinet zinkt door het ijs. Omdat samenwerken niet meer lukt. En omdat Wilders z’n eigen achterban niet echt bedient. Hij speelt de slachtofferkaart. Terwijl ‘ie alles laat escaleren. En Schoof? Die moet dat drama oplossen, maar wordt meegesleurd in een politieke soap zonder happy end. Net een slechte Marvel-schurk die denkt dat ‘ie het script in handen heeft, maar alleen maar alles verder kapot maakt.

En dan is er die man die alles stil observeert. En rustig aan het bouwen is: Aboutaleb. Niet zomaar een politicus. Maar een superheld in een wereld zonder superhelden. Denk Doctor Strange. Zonder cape, zonder magie. Maar mét de wijsheid van iemand die chaos temt. Met een prijzenkast die z’n inzet toont. Mensenrechten, stadsbestuur. Vredestichter, bruggenbouwer. Hij is kracht én compassie. Verstand én daadkracht. In een wereld vol schreeuwers en ego’s is hij de stem van hoop.

Wat als deze man, die de stormen trotseert, meer te zeggen had? Wat als hij de regie pakte in plaats van toekeek? Dit is geen droom. Dit is een reminder: we hebben leiders nodig die bouwen, niet schreeuwen. Die verbinden, niet polariseren. Die voor het hele land werken, niet alleen voor hun eigen club.

En daar zat ik dan. Middenin de chaos. MacBook open. Verdiept in opinies en analyses. Op de achtergrond X-Men. Terwijl ik de chaos in me opnam, viel ik in slaap. Twee werelden door elkaar: de harde politiek, en het fictieve universum van superhelden en schurken.

Een raar contrast. Maar het liet iets zien: de echte strijd is hier. Niet in een film. Maar tussen mensen en leiders. Ik schrok wakker. De coalitie was gevallen. Geen film, geen script. Ruwe realiteit. En de vraag bleef hangen: wat als? Wat als we écht superhelden waarderen die bouwen? Wat als we stoppen met die oude fouten? Wat als we durven dromen van een betere, inclusieve samenleving?

En wat als we, eindelijk, voor de laatste keer mensen niet meer beoordelen op hun afkomst, religie of achternaam, maar op hun vermogen om te dienen? Wat als we niet meer fluisteren over wie er “echt Nederlands” is, maar kijken naar wie er echt iets bijdraagt? Wat als we in Aboutaleb niet een uitzondering zien, maar een blauwdruk? Van hoe het ook kan. Hoe het zou móeten. 

Wat als we leiders kiezen zoals hij — omdat ze het verdienen. Punt.

What if?