Wie telt er op 30 oktober?

Over een paar dagen mogen we weer stemmen. Voor veel mensen is dat iets vanzelfsprekends geworden. Even een hokje rood kleuren, een praatje maken bij de tafel met potloden, en daarna weer over tot de orde van de dag. Maar stemmen is nooit vanzelfsprekend geweest. Het is bevochten, met lef, pijn en koppigheid.

Vrouwen hebben dat recht niet gekregen omdat iemand het hun gunde. Ze hebben het afgedwongen. Ze zijn belachelijk gemaakt, opgesloten, mishandeld en vernederd. Alleen maar omdat ze hun stem wilden laten horen. Omdat ze weigerden te zwijgen over hun eigen leven. Honderd jaar geleden was een vrouw die wilde stemmen nog een schandaal. Nu doen we alsof het niets betekent. Dat gemak doet pijn.

Want gelijkheid is nog steeds niet vanzelfsprekend. Niet hier en zeker niet overal. Er zijn nog steeds landen waar vrouwen geen stem mogen uitbrengen, geen mening mogen hebben, geen vrijheid kennen. Waar meisjes van school worden gehaald omdat kennis te gevaarlijk zou zijn. En dichterbij dan we denken, hier in onze eigen straten, leven vrouwen die hun stem niet durven gebruiken. Vrouwen die klein gehouden worden in hun huis, in hun relatie, in hun werk. Vrouwen die zichzelf verliezen omdat ze te vaak te zacht hebben gepraat.

Stemmen is dus niet alleen politiek. Het is een daad van verzet. Het is zeggen: ik besta, ik tel mee, ik laat me niet tot stilte dwingen. En dat geldt voor iedereen die ooit het gevoel had dat zijn stem er niet toe deed. Voor vrouwen, voor jongeren, voor mensen die het vertrouwen in de politiek kwijt zijn maar nog geloven in zichzelf.

Jongeren, vooral jonge vrouwen, jullie stem is nodig. Ook als je twijfelt, ook als je denkt dat het niets uitmaakt. Alles wat straks beslist wordt, raakt jullie leven. De prijzen van huizen, de zorg, het klimaat, de toekomst waarin jullie volwassen worden. Als jij niet stemt, beslist iemand anders voor jou.

Op 29 oktober vul ik mijn hokje in. Niet omdat ik geloof dat één stem alles verandert, maar omdat ik weet dat zwijgen niets verandert. Ik stem uit respect voor de vrouwen die dat ooit niet mochten. Voor de meisjes die nog moeten leren dat hun mening waarde heeft.

Op 30 oktober worden de stemmen geteld. En ik hoop dat er dan meer vrouwen zijn die zichzelf meetellen. Als bewijs dat stilte nooit het laatste woord krijgt.