Wie wind zaait, zal storm oogsten

We kunnen niet eerst deelnemen aan militaire interventies, en vervolgens verbaasd zijn als mensen uit diezelfde regio’s veiligheid zoeken aan onze grenzen.

De komst van asielzoekers naar Nederland roept al jaren maatschappelijke en politieke discussies op. Sommige Nederlanders vragen zich af waarom ons land verplicht is om vluchtelingen op te nemen. Een terechte vraag, maar het eerlijke antwoord is ongemakkelijk: Nederland heeft een verantwoordelijkheid, en die is niet alleen juridisch, maar ook moreel en historisch.

De juridische verplichting is helder: Nederland heeft het Vluchtelingenverdrag van Genève ondertekend en moet mensen bescherming bieden die vluchten voor oorlog, vervolging en geweld. Maar het debat moet verder gaan dan juridische verplichtingen. We moeten de moed hebben om in de spiegel te kijken en ons afvragen: welke rol heeft Nederland zelf gespeeld in het ontstaan of verlengen van conflicten, vooral in het Midden-Oosten?

In de afgelopen decennia heeft Nederland – vaak via NAVO-bondgenootschappen of EU-besluiten – direct of indirect deelgenomen aan interventies in landen als Irak, Afghanistan, Syrië en Libië. Deze militaire interventies, bedoeld om stabiliteit, democratie of mensenrechten te brengen, hebben in veel gevallen geleid tot het tegenovergestelde: langdurige instabiliteit, machtsvacuüms, burgeroorlogen en massale vluchtelingenstromen.

Het is naïef om te denken dat je ergens bommen kunt werpen zonder dat de gevolgen uiteindelijk aan je eigen grens aankloppen. De asielzoekers die nu onze procedures doorlopen, zijn vaak de menselijke schaduwen van beleid dat in internationale vergaderzalen is besloten – beleid waar Nederland actief aan heeft meegedaan of gezwegen heeft toen het plaatsvond.

Natuurlijk is het legitiem om kritisch te zijn op het functioneren van het asielsysteem, op de draagkracht van gemeenten, en op het gebrek aan Europese solidariteit. Maar die discussie moet worden gevoerd vanuit het besef dat Nederland geen buitenstaander is. Wij zijn deel van het verhaal.

We kunnen niet eerst deelnemen aan militaire interventies, en vervolgens verbaasd zijn als mensen uit diezelfde regio’s veiligheid zoeken aan onze grenzen. Verantwoordelijkheid nemen betekent dan ook: niet alleen opvang organiseren, maar ook erkennen dat onze buitenlandse politiek invloed heeft op wie hier aanklopt.

Het is tijd voor een eerlijker gesprek over asiel, verantwoordelijkheid en geopolitiek. Nederland moet niet alleen humanitair zijn uit plicht, maar ook uit zelfreflectie.

Wie wind zaait, zal storm oogsten. Maar wie verantwoordelijkheid neemt, oogst respect – en misschien ook duurzame oplossingen.