Wij zijn niet kwetsbaar, het systeem maakt ons kwetsbaar

Als mensen zonder beperking het hebben over mensen met een beperking wordt er vaak gesproken over kwetsbare of zwakke personen. Dit vind ik stigmatiserend. Als ik voor mezelf spreek, voel ik me helemaal niet kwetsbaar of zwak.

De maatschappij maakt ons kwetsbaar, omdat de maatschappij niet aan ons is aangepast. Ik noem hieronder enkele voorbeelden:

· Als wij met het openbaar vervoer willen kunnen we niet spontaan weggaan. We moeten eerst uitzoeken of het station wel toegankelijk is.

· Als ik met mijn rolstoel een bedrijf moet bezoeken moet ik eerst vragen of het gebouw wel toegankelijk is. Vaak vraag ik ook nog door omdat iedereen iets anders verstaat onder toegankelijkheid. Bij toegankelijkheid denken mensen vaak alleen aan lage drempels bij de deur, maar het is ook belangrijk dat er een rolstoeltoegankelijk toilet is met beugels zodat wij ook naar de wc kunnen.

· Als ik denk aan mensen met bijvoorbeeld autisme of hersenletsel is het belangrijk dat zij niet te veel prikkels krijgen. Er zou bijvoorbeeld rekening gehouden kunnen worden met hen door lampen niet te fel te zetten.

Ook het systeem van de Participatiewet maakt mensen met een arbeidsbeperking kwetsbaar. Deze mensen zitten vaak levenslang in deze wet en worden daardoor bijvoorbeeld belemmerd in het vinden van een partner door de kostendelersnorm. Ook hebben zij geen mogelijkheden om te sparen voor iets leuks. Uit onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau is gebleken dat de inkomenspositie van deze mensen is verslechterd.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen. Daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren: dat kan uiteindelijk zelfs geld opleveren.

Mijn oproep aan de overheid is: zorg voor voldoende financiële basis. Dat kan met de inclusietoeslag als men niet fulltime kan werken door de arbeidsbeperking. Het loon wordt dan aangevuld tot het wettelijk minimumloon per maand.

Met voldoende financiële basis begint het leven. Hierdoor kun je sparen voor een huisje, met vrienden afspreken, een huishouden runnen. Het hoeft echt niet luxe te zijn, mensen met een beperking willen alleen een beetje lucht krijgen.

Als men echt niet kan werken, zorg dan ook voor een goede uitkering zonder dwangmatige plichten. Niet kunnen werken kan natuurlijk ook komen doordat je nergens aangenomen wordt.

Vergeet niet: de maatschappij en het systeem maken ons kwetsbaar, wij zijn niet kwetsbaar.