Worden we gegijzeld door de angst voor antisemiet uitgemaakt te worden?

Er komen steeds meer beelden van wat er donderdagavond in Amsterdam gebeurd is. De zeer jonge sociale mediareporter Bender lukte wat onze journalisten en politici niet lukte en bracht in beeld hoe de supporters van Maccabi Tel Aviv door de stad trokken na de wedstrijd. Zouden onze premier Dick Schoof, onze echte regeringsleider Geert Wilders en ophitsers als Van der Plas, Bikker en Yeşilgöz deze beelden bekijken en hun woorden over Jodenhaat dan terugnemen? En biedt de Israëlische premier dan ook zijn excuses aan voor hoe zijn landgenoten zich misdragen hebben in onze hoofdstad? Of komen de beschuldigingen van antisemitisme hem en onze politici net iets te goed uit? En welk belang hebben zij dan bij de aangewakkerde moslimhaat? Hebben ze die haat nodig om extra draagvlak te krijgen voor het strengste asielbeleid ooit of om toch meer medestanders te krijgen voor een omvolkingstheorie?

Inmiddels is bekend dat deze supporters van Maccabi Tel Aviv donderdag in het stadion door de minuut stilte voor het natuurgeweld in Valencia hebben gezongen, herhaaldelijk ‘dood aan de Arabieren’ scandeerden en Palestijnse vlaggen verbrandden en daarna buiten met stokken en ijzeren staven door de stad trokken. Dit weekend scandeerden ze tijdens de Israëlische competitie weer gruwelijke dingen over Arabieren en kinderen uit Gaza en verbrandden ze naast de Palestijnse vlag ook Nederlandse vlaggen.

Vrijdagavond keek ik het programma van Sven Kockelmann en toen kreeg ik van Frits Barend, Mirjam Bikker, Henri Bontenbal en Caroline van der Plas toch het idee dat dit heel onschuldige mensen waren die zomaar uit het niets werden aangevallen door Marokkaanse Amsterdammers op brommertjes. Frits Barend refereerde aan de jaren dertig en Bikker, Bontenbal en Van der Plas pleitten al voor meer lessen over de Holocaust op basisscholen. Die roep om lessen over de Tweede Wereldoorlog klinkt vaker en ook wijzen politici steeds op het belang van ontmoetingen tussen de verschillende bevolkingsgroepen.

Zulke ontmoetingen zijn natuurlijk altijd een goed idee, maar welke verhalen gaan we dan delen? Praten we dan alleen over de verschrikkingen van de Holocaust, het antisemitisme en de aanval van 7 oktober 2023 of is er ook ruimte om te praten over de pijn van de Nakba in 1948, de landroof en de onderdrukking van de afgelopen decennia, de apartheid die steeds meer vorm krijgt en de vergeldingsactie van Israël die tienduizenden slachtoffers maakt, zich steeds verder uitbreidt en waarbij Westerse landen Israël geen strobreed in de weg leggen? Mogen deze verhalen er ook zijn of wordt het een ontmoeting waarbij moslims een beweging moeten maken en joden niets hoeven te doen?

Het lijkt op het laatste. De pijn van onze islamitische landgenoten doet er niet toe. In de reacties van Schoof, Wilders, Yeşilgöz, Van der Plas, Bontenbal en Bikker viel geen woord over Gaza, de Westerlijke Jordaanoever en de schending van mensenrechten en ook geen woord over hoe de Israëlische hooligans twee avonden lang door Amsterdam trokken. Het is steeds hetzelfde liedje. Steeds weer die beschuldigingen van antisemitisme en ondertussen berooft Israël met veel geweld de Palestijnen van hun grond en gaan hun soldaten en hooligans hun goddelijke gang. Inmiddels is er door de Israëlische regering een wet aangenomen die de VN-hulporganisatie UNWRA gaat verbieden en valt het Israëlische leger blauwhelmen aan zonder dat dit echt consequenties heeft. Zou er een land in de wereld zijn die zo met de Verenigde Naties om kan gaan?

Het is enorm oneerlijk en wie dit wil bespreken krijgt bij de meeste journalisten en politici geen poot aan de grond. Blijkbaar is Israël heilig en is wat zij doet hoe dan ook geoorloofd. Dat roept natuurlijk weerstand op en die weerstand - dat gevoel van frustratie en machteloosheid - wordt steeds groter. En omdat de Israëlische regeringsleiders - ook door Amerika, de VN of het Internationaal Strafhof - niet aan te spreken of bij te sturen zijn, botvieren burgers hun wanhoop en frustratie op andere mensen. Mogelijk zagen we dit afgelopen dagen terug in Amsterdam.

Eerder deze week drong het gedrag van de supporters van Maccabi Tel Aviv nog niet echt door. Toen leek het erop dat deze groep brave en onschuldige Joodse voetbalfans zomaar uit het niets waren aangevallen door met name Marokkaanse Nederlanders. Dat is natuurlijk verschrikkelijk.

Ik vroeg me daardoor af of het risico op rellen tegen landen die oorlog voeren niet stiekem de echte reden is dat Rusland bij ieder sportevenement geweerd wordt. Dat mensen zich zo boos en machteloos voelen over wat er in Oekraïne gebeurt dat de veiligheid van Russische supporters en sporters niet langer te garanderen is. Zouden de Israëlische sporters en supporters dan ook niet beschermd moeten worden met een boycot? Of is de boycot van Rusland toch een straf voor het geweld dat het Russische leger gebruikt? Tolereren we de schending van mensenrechten in Oekraïne niet? Waarom tolereren we dat in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Libanon dan wel? Verdient Israël ook niet gewoon een straf? Of is dat dan weer antisemitisme?

Laten we ons zo stiekem gijzelen door de verwijten van Netanyahu? Zijn we inmiddels zo bang om voor antisemiet uitgemaakt te worden dat we wegkijken van de misdaden die Israël in zowel Gaza als in ons eigen Amsterdam pleegt? En waar leidt dit dan toe? Tot onversneden moslimhaat?

We zijn de weg kwijt en in onze poging weer op het juiste pad te komen, draaien we alles om. Toekomstige generaties zullen hard oordelen over deze dwaling. Zoveel is zeker.