Ziekte moet je helemaal niet koesteren

Vincent Bijlo schrijft een serie vakantiecolumns, dit is deel 2

“Je moet,” hoor je mensen steeds vaker zeggen, “je ziekte omarmen.” Nou, ik zeg je één ding: Dat moet je met gordelroos niet doen, dat steekt als de hel. Koesteren moet je je ziekte ook niet en al helemaal geen eigenaarschap verwerven over dat wat je mankeert.

Dat zijn zo van die gedachten die mensen hebben om controle te krijgen of te behouden. Accepteren dat je het hebt, dat moete je natuurlijk op de een of andere manier wel, maar eigenaar worden van een prikkende bos gordelroos, nee. Of vieren, dat is ook iets van nu, vier je gebreken.

Deze ziektebenadering heeft denk ik te maken met de hyperindividualisering. Ik ben ziek, en dat ga ik met iedereen delen, ik ga alle vrienden en volgers tot in de kleinste details van mijn toestand op de hoogte brengen, opdat zij met mij meelijden en medelijden krijgen. Ik ben het slachtoffer, oh gossie, ja, het slachtoffer. He, dat dat nou uitgerekend mij weer moet overkomen. En ik had het toch al helemaal niet makkelijk, wat is het leven toch onrechtvaardig. Oneerlijk, dat is het. Dan krijg je heel veel duimpjes en hartjes die je onder je roosgordeltje kunt steken.

Maar mensen, luister, het leven kent geen onrechtvaardigheid. Er is geen sturende hand die Bijlo gordelroos toebedeelt. Nee, Bijlo kreeg allejezus veel pijn in zijn arm, toen sliep hij een paar nachten slecht en las twee mooie romans. Hij zat op zijn veranda te surfen op de tuingeluiden. Er sluimerde een virus in een zenuwknoop naast zijn ruggengraat en dat drong toen door zijn door slaapgebrek zwakker geworden firewall heen.

Nee, dat viert hij niet. Hij ondergaat het, zoals hij het leven ondergaat. Hij wacht, zoals hij als kind wachtte tot de waterpokken verdwenen waren. Gordelroos, het is de kinderziekte van de senior, want dat schijnt hij toch wel te zijn, een senior, al heeft hij geen iebaik. Nee, hij is de trapondersteuning van zijn vrouw, achterop de tandem. Ze fietsen elke dag een uurtje door het steeds leger wordende land. Ga maar naar het Gardameer mensen, wij passen hier wel op de winkel, wij houden vakantie in eigen land.

Haa, het begint keihard te regenen. Weet je wat? Ik trek mijn overhemd uit en ik ga buiten in de regen staan. Ik vier het slechte weer. Nee, het is prachtig weer, het jeukt al veel minder. Zie je wel, er is wel iets aan te doen!