Zijn de Surinamers nu bij jou aan de beurt, Geert?

Een Surinaamse broeder stuurde me een appje. “Kijk wat hij weer zegt, op 1 juli nota bene.” Ik klik... en zie het. Daar sta je op X.com. Met een triomfantelijk toontje, alsof je net iets groots hebt gepresteerd. En dan lees ik het... zwart op wit: “Dat rare slavernijgedoe.”

Dat was het moment dat ik brak. Eén zin. Eén respectloze, arrogante uithaal richting Keti Koti. De dag waarop we de gruwel van slavernij herdenken. Jij noemt het 'raar gedoe'. Alsof het een hobbyclubje is. Een onzinfeestje. Maar dit gaat niet over jou, Geert. Dit gaat over mensen. Over pijn. Over waarheid. Over eerherstel.

En weet je wat het meest wrange is? Jij... jij bent zelf kind van een koloniale geschiedenis. Jouw moeder komt uit Sukabumi, Indonesië. Je bent Indisch-Nederlands. Jouw familie weet wat koloniale onderdrukking betekent. Je draagt zelf de littekens van het verleden in je bloedlijn... maar je toont geen greintje begrip, empathie of respect voor andere gemeenschappen met hetzelfde verhaal. Hoe dan? Hoe kijk je in de spiegel?

En jij? Jij zegt letterlijk 'bedankt' dat mensen niet in de Kamer waren. Omdat hun afwezigheid jou politiek voordeel gaf. Jij vond het prachtig dat ze bij een herdenking stonden... zodat jij je voorstel kon doorduwen. Alsof rouw en rechtvaardigheid bijzaak zijn. Alsof je op de botten van anderen je agenda moet bouwen.

Maar weet je wat nog smeriger is? Dat je nu, ineens, de Surinaamse gemeenschap begint aan te vallen. Omdat jouw haatcampagnes richting moslims, vluchtelingen en migranten uit beginnen te werken. Wij zijn daar immuun voor geworden. De Marokkanen, de Turken, de Afghanen, de Somaliërs... As the list goes on and on ... we hebben jouw trucje door. En dus zoek jij een nieuwe vijand. Een nieuw doelwit. Een nieuwe marketingcampagne voor je polarisatie politiek. Zijn de Surinamers nu aan de beurt, Geert?

En terwijl je hier speelt alsof je macht hebt... herinner ik me dat ene beeld. Jij... met Donald Trump op de foto. Je straalde. Je dacht: “Kijk mij eens belangrijk zijn.” Maar wat gebeurde er daarna? Trump keek naar z’n team alsof hij wilde zeggen: “Wie de fack is dat?” De man wist niet eens wie jij was. En zelfs z’n security vroeg zich af hoe jij daar was beland. Jij stond daar als een fanboy. Ja, als een zielige, ongemakkelijke fanboy. Zó miezerig ben jij. Jij die hier iedereen uitscheldt en polariseert... stond daar te glimmen als een kind bij een handtekening. Die foto was geen overwinning, Geert. Die foto was ontmaskering.

En wat heb jij eigenlijk wél gedaan? Twintig jaar lang geroepen. Wat heb jij geleverd? Geen betaalbare woningen. Geen betere zorg. Geen rechtvaardigheid. Je houdt je liever bezig met buitenlandse politiek... likkend naar andermans macht. Maar je eigen mensen? Die laat je zitten.

Wij zijn geen probleem... wij zijn de toekomst. Maar jij ziet ons alleen als ruis. Angst. Cijfers. Campagnevoer. Jij leeft van verdelen... van schreeuwen... van uitlachen. Maar wat jij zegt op 1 juli laat alles zien. Alles. Wie jij bent. En vooral wie jij niet bent.

Wij herdenken. Wij bouwen. Wij vechten … met trots. Met herinnering. Met waarheid. Mi no e frede, Geert. Ik ben niet bang voor jou. En geloof me... ik sta niet alleen. We zijn wakker. En we zien je.