LFL: "Hoe kán het nou dat ik hier loop, en mij goed voel maar doodziek ben".

In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden.  Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Mômô.

Op mijn 43e verjaardag zat ik bij de huisarts. Tijdens het douchen had ik een knobbeltje in mijn borst gevoeld en na een aantal onderzoeken kwam de uitslag: borstkanker. Gelukkig makkelijk operabel, niet uitgezaaid dus ik kreeg de standaardbehandeling: chemo, bestraling en een operatie. 

Na een jaar van behandelingen kan ik weer rustig integreren op mijn werk. Helaas is mijn huwelijk op dat moment na 8,5 jaar gestrand, wat eerlijk gezegd vooral een gevoel van vrijheid geeft. Mijn meiden vinden hun draai op de basisschool en samen genieten we volop van een nieuwe aanwinst: een allerschattigste puppy. En na een roerig jaar lijkt de rust weergekeerd. Alleen nog de jaarlijkse controlescan van mijn borst om te kijken of ik “schoon” verklaard kan worden. 



En dan: BAM! De scan van mijn longen zag eruit als de lichtjes in een kerstboom. Mijn borstkanker was uitgezaaid naar de lymfen en longen. Daar sta je dan. Een 45-jarige alleenstaande moeder met nog maar kort te leven. De grond sloeg weg onder mijn voeten en ik maakte in doodsangst een vrije val. Want ik kán nog niet dood! Ik heb twee jonge kinderen om voor te zorgen, dus verzin maar even een ander verhaal. Na die bom was ik een tijd lamgeslagen, het duurde wel echt even voor ik de mooiigheid van het leven weer kon zien. Want hoewel ik jullie hoor denken: “wat zielig!” kan ik oprecht zeggen dat ik tóch gelukkig ben en het leven een dikke 8 geef. 



Wat dat betreft voel ik me net zo'n tuimelpoppetje. Als je er een zwieperd tegen geeft slaat hij eerst heel ver uit, maar uiteindelijk komt hij altijd weer overeind. Nou, precies zo heeft mijn leven er de afgelopen tijd uitgezien. Elke tegenvallende uitslag van de driemaandelijkse scans die ik krijg zorgt dat ik een paar dagen totaal uit evenwicht ben. Maar na die paar dagen normaliseert alles weer en word ik op een ochtend wakker en hoor ik de vogels weer zingen of voel de zon op mijn gezicht. De mensen om mij heen noemen het krachtig, ik denk simpel gezegd dat het gewoon het aard van het  beestje is. Ik heb de koppige weigering om langer dan noodzakelijk stil te staan bij de vervelende momenten in mijn leven. Het mag er wel zijn hoor, maar klaar is klaar. Voor alle vervelende momenten, zoals ziekenhuisbezoeken, behandelingen en slechte uitslagen moet een fijne compensatie tegenover gezet worden. Zoals een taartje, een wandeling aan zee, cocoonen met mijn meisjes, verzin het maar. Dat maakt van al dat lelijks toch iets moois.

Het scheelt zeker wel dat ik me op dit moment lichamelijk eigenlijk supergoed voel. Daardoor is het voor mezelf ook totaal ongrijpbaar dat ik er binnenkort niet meer zal zijn. Als ik dan 's avonds buiten loop met de hond komt de verwonderende gedacht best eens bij me op: "Hoe kán het nou, dat ik hier nu zo loop en me goed voel en dat de dokter mij verteld dat ik doodziek ben." En dan voel ik de koelte van de avond, kijk ik om me heen en probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn om dood te zijn. Ik heb werkelijk geen flauw idee. Dus fantaseer ik dat het in ieder geval niet naar is. Omdat de toekomst zo ongewis is en ik het er totáál niet mee eens ben dat hij maar zo kort  zou zijn, richt ik mijn blik bewust zoveel mogelijk op het Hier en Nu: met mijn meisjes dicht tegen elkaar aan op de bank of in bed, op vakantie naar de plek waar ik als kind ook graag kwam maar ook samen nieuwe plekken ontdekken en herinneringen maken! Maar ook: paardrijden, leuke dingen doen met vriendinnen of uitstapjes met hen en de meiden. Eigenlijk de meest simpele zaken, ik heb geen bucketlist met daarop verre reizen, grootste plannen of spannende doelen.  Het enige wat er eigenlijk op staat is: mijn kinderen groot zien worden! En dat is dan ook mijn grootste plan en doel: zo lang mogelijk en op een fijne manier samen met hen gewoon gelukkig zijn.