LFL: "Ik durf met niet al te veel angst te dromen over de toekomst"

In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden.  Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Inèz. 

"Eind 2016 kreeg ik veel verschillende klachten, zowel mentaal als fysiek. Ik was enorm moe en mijn goede humeur kon in een mum van tijd 90 graden draaien. Gezien ik een traag werkende schildklier heb lieten we eerst bloedprikken om te kijken of de waardes in orde waren. De vermoeidheid en stemmingswisselingen zouden ook met de hormonen te maken kunnen hebben. Al snel volgde de uitslag en met de waardes van mijn schildklier was niets geks aan de hand, de waardes waren zelfs sinds jaren niet zo stabiel geweest. De vermoeidheid en stemmingswisselingen zouden een fase zijn. Helaas bleven er klachten bij komen en kwam ik in 2017 onder behandeling bij een Neuroloog, om te achterhalen waar mijn variërende klachten vandaan kwamen. Bijna iedere zenuw in mijn lijf werd gecontroleerd, ervan uitgaande dat er een zenuwknelling gevonden zou worden die zou herleiden naar de tintelingen en slapende gevoel in mijn rechterarm, hand en been. Na een uitgebreid maar teleurstellend onderzoek naar mijn B12 waardes en de combinatie met de ontbrekende klik met de betreffende Neuroloog én nog steeds toenemende klachten maakte dat we opnieuw begonnen met onderzoeken bij een andere arts en in een ander ziekenhuis. En vanaf dat moment ging alles heel erg snel. Er is nog even gedacht aan epilepsie, maar de aanhoudende dagelijkse klachten kwamen niet overeen met een epileptische aanval. Twee weken na de eerste afspraak met mijn nieuwe Neuroloog droeg hij mij met een afspraak voor een MRI scan over aan de Neurochirurg. Die na 1,5 jaar onderzoeken en onzekerheid op 7 mei 2018 mij het bericht moest brengen dat ik een hersentumor heb. 

Ik was toen 22 jaar en voelde de grond onder mijn voeten vandaan zakken. De dagen opvolgend waren een emotionele rollercoaster met veel nieuwe afspraken in het ziekenhuis en overleggen tussen verschillende artsen. Er moest gekeken worden wat voor behandeling mogelijk zou zijn en of er überhaupt een behandeling mogelijk was, en ik moest beginnen met het nieuws een plekje te geven in mijn leven. Een behandeling bleek (nog) niet mogelijk/noodzakelijk, daar de tumor bij mijn hypofyse zit en het risico te groot is dat ik deels verlamd kan raken door een operatie. Een risico dat de Neurochirurg zolang de tumor stabiel blijft niet wil nemen omdat mijn kwaliteit van leven met de klachten die ik heb nu te goed is. Het was allemaal enorm heftig, eerst krijg je te horen dat je een hersentumor hebt, vervolgens verteld de arts dat deze blijft zitten en dan begint het hele traject met een Neuropsycholoog om het besef te krijgen, hier mee om te leren gaan en alles een plekje te geven. 

Ik heb dit de tijd en ruimte moeten geven. Een tijdje had ik de wens om een reis van een aantal maanden te maken, maar die wens ruilde ik in voor een eigen plekje in het centrum van Breda. Dicht bij familie, vrienden maar ook het ziekenhuis. Helaas verloor ik in deze tijd ook vrienden, ik denk omdat ze niet wisten hoe ze er mee om moesten gaan en dit de gemakkelijkste weg was. Maar voor mij het mooiste, ik vond liefde in een vriendschap die al jaren heel dichtbij was. Hij heeft alles als vriend op afstand gezien, maar heeft geen moment geoordeeld over de hele situatie of hoe ik daar mee om ga. Hij geeft mij de ruimte en heeft met de tijd ook steeds meer door hoe belangrijk het is om energie te verdelen, zodat we op andere momenten enorm van het leven kunnen genieten. Ik ben graag altijd overal bij, maar ik heb mij er ook bij neer moeten leggen dat dat nu niet meer mogelijk is. Omdat ik sneller overprikkelt ben dan een ander moet ik voor mezelf de juiste keuzes maken. Keuzes die niet altijd iedereen bevallen, maar ook daarin heb ik de afgelopen jaren geleerd om los te laten. De meeste energie haal ik uit dagjes weg, skivakanties en momenten met familie en vrienden in wat kleinere groepjes. In een grote menigte ben ik vooraf al bezig met waar ik tactisch kan gaan staan om iedereen te kunnen zien, horen en er dan zelf ook zo lang mogelijk bij te kunnen blijven. Ik heb geleerd om ook te kunnen genieten op de achtergrond. 

Naast de gezellige sociale contactmomenten haal ik ook veel energie uit sporten. Ik tennis en padel graag, ga waar mogelijk zoveel mogelijk toernooitjes af en daarnaast heb ik 1 tot 2 keer in de week Personal Training. Door die trainingen en de support van mijn personal trainer heb ik gezien dat ondanks de lichamelijke klachten mijn lichaam onwijs sterk is. En die kracht heb ik afgelopen september goed kunnen gebruiken tijdens het beklimmen van de Mont Ventoux. Ik nam deel als patiënt aan de ColSensation, een evenement om zoveel mogelijk geld op te halen voor het KWF. Het is zo bijzonder om te zien dat dit verdrietige nieuws in 2018 mij ook hele mooie momenten oplevert. En naast alle geluksmomentjes die ik nu al heb gehad en waar ik veel meer bij stil sta dan ik voorheen deed, durf ik ook met niet al te veel angst te dromen over de toekomst.Mijn grootste wens voor de toekomst is een mooi gezin, samen met mijn liefde. En wie weet ooit ook met wat huisdieren. Dingen die niet goed gaan of niet meer kunnen, die zijn door alle fijne mensen om mij heen en de mooie dingen die ik mag ervaren alleen nog bijzaak. En tuurlijk is er soms verdriet, maar dan troost ik mezelf met alles wat nog wel kan, en dat is echt een hele hoop! 

Iedereen die dichtbij mij staat hebben het ook al vaak gehoord, ‘’Ik word namelijk 100 jaar’’. En als dat niet lukt, dan hoop ik dat ik zo fit en gelukkig als ik nu ben oud mag worden. Wees blij en dankbaar met wat je hebt, ook de kleine dingen. Vier het leven. Hang zelf de slingers op en hef dat glas zo hoog je kan!"