LFL: "Ik film om mooie maar ook minder mooie momenten later terug te kunnen kijken"

In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden.  Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Mike.

Na maanden van onderzoek kwam in januari 2019 het slechte nieuws. Ik heb een hersentumor. Ik heb lang gedacht dat ergens bij mijn heupen mogelijk een zenuw klem zat die de schokken in mijn benen veroorzaakte. Echter, na meerdere onderzoeken bij fysiotherapeuten en uiteindelijk neurologisch onderzoek kreeg ik na de MRI-scan van mijn hoofd te horen dat het erger was dan ik dacht. Een kwaadaardige hersentumor van ongeveer 3,5 cm groot. Even leek alles stil te staan. Ik was 35 jaar, woonde net een jaar samen en stond aan de start van het creëren van mijn gezin. Na veel gesprekken met neurologen, meerdere MRI-scans en onderzoeken, ben ik in november 2019 geopereerd. Door middel van een ‘wakkere operatie’ is een groot deel van de tumor verwijderd. Tijdens de operatie worden met zwakke stroomstootjes functietesten uitgevoerd. Hierdoor kan heel specifiek tumorweefsel verwijderd worden.

Na de operatie was ik door die functietesten deels verlamd aan mijn linkerzijde. De testen laten als het ware een blauwe plek achter, waar je langzaam van herstelt. Na slechts twee maanden met veel rust en ergotherapie was ik weer op de been en heb ik mijn werk weer langzaam opgepakt. Deze operatie heeft mij emotioneel gezien echt een klap gegeven. Ik was mezelf even helemaal kwijt. Normaal was ik vol enthousiasme, energie en zelfvertrouwen. Hierna twijfelde ik aan mijn lichaam en aan alle keuzes die ik maakte. Ik zat niet lekker in mijn vel. De mensen in mijn directe omgeving zagen hoe snel ik vermoeid raakte. Ik heb er lang over gedaan om te leren hoe ik mijn energie over de dag kon verdelen. Begin 2020 raakte mijn vriendin in verwachting. Een wonder dat op het juiste moment in mijn leven kwam. In september is onze zoon geboren. Zijn geboorte gaf mij een hele andere kijk op het leven. Een nieuwe drijfveer om door te gaan en te focussen op wat écht belangrijk is: ons gezin. 

Kort nadat mijn zoontje geboren is, ben ik begonnen met filmen. In de auto filmde ik stukjes ‘dagboek’. Hoe voel ik me nu? Waar denk ik aan? Waar zit ik mee? En wat zou ik graag willen? Mijn telefoon stond vol gedachten waar ik eigenlijk nooit iets mee deed. Tot afgelopen jaar. In december 2021 kreeg ik te horen dat de tumor terug leek te groeien. Dit werd bevestigd na een MRI-scan in maart 2022. In een paar maanden tijd was de tumor gegroeid tot ongeveer de helft van zijn originele grootte. Het nieuws kwam plotseling. Opnieuw opereren, opnieuw revalideren en daar mogelijk zelfs bestraling en chemotherapie achteraan. Alles leek fout te gaan. Ik was net hersteld van mijn eerste operatie, gevolgd door een niet-gerelateerd bedrijfsongeval waarbij ik mijn pols en elleboog heb verbrijzeld. Ik vroeg me dagelijks af wat ik eigenlijk aan het doen was en hoe ik de zin in het leven terug kon krijgen. Zo heb ik lang geleefd met het idee dat deze ziekte er uiteindelijk voor zal zorgen dat ik vroegtijdig kom te overlijden. Dit is een gedachte die vooral in deze periode veel naar boven kwam. Ik liet die gedachte door mijn hoofd zwerven maar deed daar eigenlijk niets aan, omdat ik geen idee had bij wie ik hiervoor terecht kon.

Met de tijd realiseerde ik me dat er nog maar een paar dingen zijn waar ik écht energie van krijg. Allereerst de tijd met mijn gezin, mijn vrienden en familie. Ik ben in contact gekomen met het Adamas Inloophuis in Nieuw-Vennep, een huis voor mensen die met kanker te maken hebben. Lotgenoten, familieleden, partners en kinderen kunnen hier terecht om te praten en te leren over kanker. Hier ben ik enorm goed begeleid en gemotiveerd om positief te blijven en met mijzelf en mijn gedachten aan de slag te gaan. Ik heb me gerealiseerd dat mijn leven niet voorbij is, totdat dat daadwerkelijk zo is.  

Met mijn zoontje van inmiddels 1,5 jaar oud wil ik nog zo veel mogelijk herinneringen creëren. Ik heb ervoor gekozen om wat minder te gaan werken en meer te gaan genieten. Dagjes weg of juist samen thuis. Lekker en uitgebreid eten. Samenzijn met vrienden en op z'n tijd als DJ draaien op feesten en festivals. Omdat ik al langer filmpjes opnam waarin ik mijn gevoel, emotie en gedachten besprak, leek het mij leuk om dit nu verder op te pakken. Zo kan ik een reeks aan mooie maar ook minder mooie momenten voor altijd bewaren om later naar terug te kijken. Voor mijzelf en voor mijn geliefden. Daarnaast hoop ik dat ik mensen kan inspireren op een manier zoals ik zelf geïnspireerd ben in het inloophuis. Ik ben me, mede door het filmen, bewuster van de manier waarop ik mijn dag indeel. Zo kies ik er vaker voor om toch de deur uit te gaan en probeer ik zoveel mogelijk vast te leggen voor later.

Nu ik dit schrijf, ben ik net weer thuis uit het ziekenhuis. Het is een dag of 10 na mijn tweede operatie. Tegen alle verwachtingen in ben ik na enkele dagen al uit het ziekenhuis ontslagen. Ik ben er deze keer veel bewuster mee omgegaan. Ik was nog midden in mijn (emotionele) herstel van de vorige operatie en pas sinds kort in staat om mijn echte gevoelens te uiten. Een voordeel dat uit dit enorme nadeel gekomen is.

Ik ben een pagina gestart op social media, genaamd Super.papa84 waarop ik de video’s die ik maakte ben gaan posten. Via deze weg kom ik in contact met veel verschillende mensen. Lotgenoten, vrienden, (verre) familieleden maar ook volstrekt vreemde mensen, geïnteresseerd in mijn verhaal. Ik hoop via deze weg, door middel van YouTube en Instagram mensen te kunnen bereiken. Om hen mijn verhaal uit te leggen, hen te inspireren of misschien zelfs iets bij te brengen. Ik zou ze graag willen uitleggen hoe belangrijk het is om te genieten van elke dag. Geniet van de kleinste momentjes. Van de natte, snotterige kus van je kind tot een regenachtige wandeling met de hond. Want het leven is zo kwetsbaar. Het kan ieder moment omdraaien. En alles wat je dan overhoudt zijn je herinneringen.