LFL: “Ik heb na kanker ook mijn zelfvertrouwen terug weten te vinden”

In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Maud, 26 jaar. 

17 maart 2020 was de dag dat mijn leven compleet veranderde. Ik was bezig met corona en mijn drukke werk viel langzaamaan weg. Daarom had ik ook tijd om dat bobbeltje in mijn borst eens te laten controleren. Ik voelde het na vijf maanden nog steeds.
De huisarts had gezegd dat ik toch maar even naar het ziekenhuis moest om dat knobbeltje te controleren. “Even voor de zekerheid.” De volgende dag kon ik in het ziekenhuis terecht en daar kreeg ik ook meteen het nieuws: twee knobbeltjes in mijn rechterborst met uitzaaiingen in mijn lymfeklieren. Op dat moment stortte mijn wereld in en ontstond er totale paniek in mijn bovenkamer. HUH? Dit kan toch niet? Ik ben 23 jaar, ik word over een paar weken 24. Dit overkomt toch alleen vrouwen boven de vijftig?

Tekst gaat door onder de foto

Vanaf dat moment werd mijn leven een achtbaan, waar ik samen met mijn ex-vriend, ouders, zus en vriendinnen in zat. Stappen jullie er mee in, vroeg ik meteen. En dit alles middenin coronatijd. Niemand mocht mee naar de chemotherapie, ik moest kiezen wie bij de operatie kon zijn en het belangrijkste: ik mocht helemaal niemand knuffelen. Zonder enige twijfel had ik snel mijn supportteam, die de keuzes voor mij maakte. Want hoe kon ik op dat moment in godsnaam keuzes maken? Al snel volgden achttien chemokuren, immunotherapie en een dubbele borstamputatie. Ik verloor langzaamaan al mijn haar, mijn zelfvertrouwen en in zekere zin ook mezelf.

Op 25 november 2020 belde mijn chirurg. De volgende dag had ik een afspraak in het ziekenhuis had. “Maud, ik heb ontzettend goed nieuws,” zei hij. “We hebben geen kankercellen meer gevonden in je borst maar ook niet in je lymfeklieren.” Op dat moment sloeg alles om. Ik ben schoon.

Tekst gaat door onder de foto

Maar ben je dan echt schoon? Misschien in je lichaam, maar niet in je hoofd. De kanker blijft altijd in je gedachten en nog steeds is dat soms best moeilijk. Dat lichaam dat ik ooit zo vertrouwde, vertrouwde ik die nu nog wel? Ik was in ieder geval wel blij dat die twee bommen van mijn lichaam af waren maar ik merkte dat ik er mentaal mee zat en ging hiervoor in therapie bij een psycholoog van het HDI. Hier kon ik fijn praten over alles wat ik heb meegemaakt en ook teruggaan naar het moment waarop mijn leven compleet veranderde. Naarmate de maanden verstreken merkte ik dat de kanker steeds meer naar de achtergrond zakte. Toch blijf ik soms worstelen met de naweeën; wanneer moet ik het zeggen? Tegen wie moet ik het zeggen? Ik loop toch echt nog steeds rond met gemiddeld 30 opvliegers per dag door al die medicijnen.

Maar er blijven mooie kansen op mijn pad komen: een promotie op werk bij Gemeente Lingewaard en daarnaast model zijn voor een bekend lingeriemerk. Ja ja, ambtenaar en model zijn. Het kan! Ook ben ik ambassadeur van Pink Ribbbon om een gezicht te geven aan het feit dat borstkanker ook op jonge leeftijd kan gebeuren. En ik heb met trots de lingerieshow gelopen in mei 2022 en in de finale van Miss Nederland gestaan in 2021.

Tekst gaat door onder de foto

Als je mij dat in 2020 had verteld had ik gezegd: “je bent niet goed.” In de periode dat ik ziek was herkende ik mezelf niet meer, ik voelde me lelijk en onzeker. Toch heb ik mijn zelfvertrouwen terug weten te vinden en ben ik mijn lichaam weer gaan vertrouwen. Ik denk altijd maar: het had gewoon zo moeten zijn, ik heb het van iemand anders overgenomen, omdat ik het aan kan. Ik ben zo gigantisch trots op alles wat mijn lichaam heeft meegemaakt en hoe sterk mijn lichaam nu is. Ik ben trots op mezelf en hoop vrouwen nog dagelijks te kunnen inspireren met mijn verhaal. De kanker is weg, en die blijft weg.