Bloggers over Amerika kiest: De dood en Obama

Amerika houdt de adem in. Wordt het Hillary of Trump? Op 8 november weten we het. Pauw besteedt de komende maanden volop aandacht aan de Amerikaanse verkiezingen. In de uitzendingen, maar ook op de site. Hier zullen een aantal Nederlanders die in de VS zijn voor ons bloggen, vloggen en fotograferen. Het gaat om Nederlanders die in de VS wonen of Nederlanders die daar zijn om campagne te voeren. Van L.A. tot New York. Van Chicago tot Alabama en Montana. Wat maken ze mee in hun staat en hun straat? Elke werkdag plaatsen we een nieuwe blog.

Op weg naar een Obama rally in Philadelphia, ik was al wat aan de late kant - ik geef het toe - moest ik stoppen voor een begrafenisstoet. De parkeerplaats van de Katholieke kerk bij mij in de buurt stond vol met auto’s. Op elke voorruit zat een oranje sticker geplakt: “FUNERAL.” Zowel de verlichting was aan als het knipperende alarmlicht. Tergend langzaam draaide elke auto zich moeizaam van de parkeerplaats af en schikte zich in een lange rij met auto’s die koste wat kost in een ongeschonden rij in één ruk naar de begraafplaats zou moeten rijden. Ooit, toen ik hier nog niet zo lang woonde, voegde ik in zo’n stoet en werd ik letterlijk helemaal verrot gescholden. Ik bleef dus wijselijk op afstand.

De dood is eigenlijk het enige wat Amerikanen bindt; de dood en belasting.

De verkiezingscampagne deze week stond in het teken van de dood. Zijn deze twee kandidaten wel in staat hun termijn uit te zitten? Ook al doen ze voorzichtig uitspraken over elkaars mortaliteit, ze dringen beiden wel aan op een medische keuring zodat de kiezer zelf haar of zijn conclusies kan trekken. Ik denk eerlijk gezegd dat als een kandidaat niet gezond is zij of hij niet eens zo’n proces in kan gaan omdat lichamelijke gezondheid het eerste is waar mensen naar kijken. En iemand ook heel snel op de knieën dwingt.

Na het lange wachten bij de kerk was ik vervolgens ook nog eens genoodzaakt bij elk daaropvolgend kruispunt te stoppen. Iedereen vond het blijkbaar noodzakelijk eer te betuigen aan de overledene, dat komt waarschijnlijk omdat het net 9/11 is geweest. Ik moest me inhouden om de doden te vervloeken. Grappig trouwens om dat bij mezelf te merken, in Nederland zou ik daar geen moeite mee hebben gehad, maar ik wilde, met name omdat ik op de motor was, het lot niet tarten door een vloek uit te spreken over een anonieme dode.

Toen ik eindelijk een beetje snelheid kon maken moest ik denken aan Obama’s zogenaamde Death Panels. In zijn voorstel in 2009 om de gezondheidszorg voor iedereen toegankelijk te maken stond een paragraaf waarin werd gesteld dat artsen zouden moeten worden gemotiveerd om met patiënten te praten over een testament, maar ook over de laatste levensdagen. Ouderen zijn inderdaad duurder in onderhoud, maar toen Sarah Palin de term “death panel” introduceerde suggereerde ze dat Obama kosten wilde drukken door patiënten, inclusief geestelijk gehandicapten, eerder te laten sterven. Ze heeft zelf een kind met het syndroom van Down, dus dat verhaal sloeg natuurlijk direct aan bij de conservatieven die over het algemeen niet zo goed kunnen lezen.

Bij de rally aangekomen op het museumplein was Obama al aan het woord. Het kostte hem weinig moeite de lokale “Democrats” enthousiast te maken voor de - in hun ogen - toekomstige president, die nu ziek thuis zat. (Wellicht met een kopje thee onder een dekentje.) Het leek erop alsof iedereen, inclusief de supporters met hun Hillary T-shirts en bordjes voor vrede, tegen de pijplijn de automatische piloot hadden ingeschakeld, het leek allemaal geregisseerd. 

Ik stond met verbazing te kijken: de hoeveelheid politieagenten, hekwerken, scherpschutters, beveiligingsmensen; allemaal daar om de vroegtijdige dood van de president te voorkomen. 

Na afloop van zijn speech loopt hij nog even over de grote blauwe Hillary pijl om het publiek te begroeten. Een mooi moment. Zijn presidentiële stoet rijdt even later dwars door de stad met knipperende alarmlichten met mensen die links en rechts stoppen om hem eer te betuigen.