Het #metoo-debat in 5 scherpe opinies

Een artikel in de Volkskrant deed vorige week veel stof opwaaien. Sarah Sluimer beschreef daarin voorvallen met drie ‘bekende’ mannen, zij het anoniem. “We beschermen ze, die mannen,” schreef Sluimer. Ze hekelt die bescherming:

“De daders zijn altijd iemands baas. Of een beste vriend. Of een man van wie je nog geld krijgt. Of iemand met een stevige positie binnen onze samenleving. Dus als pakezeltjes sukkelen wij vrouwen door: me too. En ja, me too. En we zijn met de meest miezerige solidariteitsverklaring van een man al gelukkig.”

Aanrandingen en verkrachtingen, en de sociale acceptatie daarvan, ziet NRC -columnist Rosanne Hertzberger als ‘endemisch’. Hertzberger geeft mannen advies:

“Voortaan angstvallig je ogen neerslaan in de kroeg? Welnee. Als vrouw hoop ik niet dat wij voortaan als tere poppetjes behandeld worden. Toch zijn er gevoeligheden waar mannen op kunnen letten: overwegen je pas in te houden als je achter een vrouw loopt in een donkere straat, of zelfs over te steken. Je zou kunnen overwegen je wél uit te spreken als één van je drinkebroers een Weinstein-type is of dat wordt na een paar bier. Je zou oplettend kunnen zijn hoe je vrouwelijke collega’s en werknemers introduceert en aanspreekt. Dat is niet overdreven, het is een kwestie van je attent en hoffelijk gedragen.”

Volkskrant -columnist Aleid Truijens signaleert hypocrisie in het debat. Want maakten mannen in de jaren zeventig en tachtig niet simpelweg gebruik van hun status om jonge vrouwen hun bed in te lokken? Met terugwerkende kracht al die mannen beschuldigen van machtswellust of seksueel misbruik, vindt ze hypocriet.

“Dat was de kern: de mannen op wie ‘we’, jonge vrouwen in de jaren zeventig en tachtig, vielen, waren niet altijd de mannen die goed voor ons waren. Ook het meest feministische lid van het vrouwenleesgroepje viel voor een machtige, prachtige alfaman. Over dat taboe praatten we nooit. Ook de meest solidaire medezuster kon zomaar je vriendje inpikken. Dat was akelig, maar nog erger was dat je dat niet erg mocht vinden. Want #MoetKunnen en #Levedevrijeseks waren oppermachtig.”

Historica Daniela Hooghiemstra vindt het debat en de publieke oproep tot schuldbekentenis ‘humorloos, eendimensional puritanisme’. De vrouw is een halve heilige, de man deugt niet.

“Als een dergelijke puriteinse inquisitie het resultaat van de seksuele bevrijding is, zou dat toch wel erg jammer zijn. In plaats van alle mannen die zich 'grensoverschrijdend' hebben gedragen aan de schandpaal te nagelen, zou scherp onderscheid moeten worden gemaakt tussen seksueel geweld of machtsmisbruik en die gevallen waar het gaat om de wear and tear die vrij seksueel verkeer nu eenmaal met zich meebrengt.”  

Columniste Jutta Chorus bespreekt in de  NRC  het terugtreden van acteur Jappe Claes bij het Nationale Theater na diverse beschuldigingen aan zijn adres, en de op non-actief gestelde redacteur van Atlas Contact. Het gewicht van de publieke opinie trekt teveel aan bedrijven, schrijft Jutta, waardoor onderzoek naar de feiten vaak achterwege blijft:

“Misschien heeft die vertrouwenspersoon van Het Nationale Theater eerder halfslachtig onderzoek gedaan en is Jappe Claes werkelijk de viezerik die de leerlingen van hem maken. Maar zoals ik het lees, handelt het toneelgezelschap, net als uitgeverij Atlas Contact, niet op grond van onderzoek, maar op grond van aanhoudende beschuldigingen. Dat lijkt me voor zowel de veronderstelde slachtoffers als daders onplezierig schimmig.”

Vanavond in onze uitzending spreken drie actrices over hun ervaring met Claes.