#5 Ik ben bang, ik wil dood | Dagboek van een sekswerker

Als een gekooid knaagdier, zo voel ik me als ik voor het eerst in Antwerpen achter het raam zit. Ik ben gewend om zo vrij als een vogeltje op straat te werken of juist in de veilige, comfortabele beslotenheid van een appartement. Misschien is het wel een te grote opoffering voor mij om achter een raam te gaan zitten. Een hele uitdaging en een enorm sociologisch experiment.

Ik ben bang, ik wil dood
Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen en of je me begrijpt, maar laat ik zeggen dat ik op straat de touwtjes in handen heb. Ik ben de baas over mijn klanten. Ik intimideer ze en zij zijn onderdanig, arme slachtoffers. Ik heb de macht, de vrijheid en de autonomie. Ik heb de leiding. Zij worden gedomineerd, onderworpen, eronder gehouden. Zij komen naar ‘onze straten’, naar ‘ons territorium’. In tegenstelling tot achter het raam. Ik weet niet. Ik voel me erg geïntimideerd door iedereen die langsloopt, ik schaam me. Ik ben bang, schuchter. Ik wil dood. Ik vraag de aarde: “verzwelg me maar”.

Ik herken mezelf niet meer
Elke 5 minuten trek ik de gordijnen dicht uit schaamte, omdat iedereen die langsloopt naar me kijkt. Ik heb echt een slechte tijd. Dit past helemaal niet bij mijn persoonlijkheid, ik herken mezelf niet meer. Ik, die door heel Spanje en een deel van Italië heeft gereisd. Ik, die me sinds mijn 15 ^de heeft geprostitueerd, op de meest ongelooflijke plekken. Ik dacht dat ik alle schaamte wel kwijt was geraakt gedurende die hele periode. Volwassen en onoverwinnelijk. Maar achter het raam voel ik me ongeschikt, verlamd.

Als een muisje in een kooi
Dit is echt het tegenovergestelde van de straat. Hier hebben zij de absolute macht. Zij eisen, zij heersen. Zij lopen op eigen terrein. Ik ben hun zone, hun wijk binnengeglipt. Ik ben de indringer. Nu ben ik het die me gedomineerd voel, onderworpen, eronder gehouden. Ze slagen erin me zo te kleineren dat ik me een muisje voel in een kooi zonder nooduitgang, omringd door immense katten die me op willen eten. Met mijn 1 meter 80, dat er aan de andere kant van het raam wel imposant moet uitzien, voel ik me heel klein, waarschijnlijk omdat het raampje waar ik achter zit zo klein is.

Benieuwd naar de rest van Nayra's dagboek? Dat lees je hier.