Spuiten en Slikken ‘Van Achter’: Gwens paddoceremonie

In 2007 sprong een 17-jarig Frans meisje van een brug in Amsterdam. Ze zou paddo’s gebruikt hebben. Later dat jaar slacht een Fransman (28) onder invloed van paddenstoelen en wiet zijn hond. Een psychiater van de GGD stelt vast dat deze daad niets met het gebruik van paddo’s te maken had. In datzelfde jaar sterven zo’n 1700 mensen aan de gevolgen van alcohol, maar daar lees je een stuk minder over in de media.

En zo kwam er een paddoverbod…
Minister Ab Klink verbiedt op basis van een drietal incidenten de kweek en verkoop van paddo’s. Twee jaar later laat een groot Brits onderzoek zien dat de paddo de minst gevaarlijke ‘drug’ is van allemaal. Waarom drugs in dit geval tussen haakjes staat? Omdat onderzoek uitwijst dat paddo’s ook ingezet kunnen worden als medicijn. Tegen depressie, clusterhoofdpijn, PTSS, whatever. Gooi wat termen in je zoekmachine en je vindt het.

Gwen wil trippen
Ik was dan ook in mijn nopjes toen Gwen tijdens een redactievergadering aangaf paddo’s te willen proberen. Na haar spirituele kambo-avontuur was ze nieuwsgierig geworden naar tripmiddelen. Ik stelde daarop een paddoceremonie voor. Weer eens wat anders dan het standaard lachen in de woonkamer of trippende wandelingen door het bos met vrienden. Begrijp me niet verkeerd: ook dat is heel leuk, maar dat verhaal kennen we. Paddo’s zijn zoveel meer dan dat.

Paddo’s met een missie
Dus stuur ik Gwen naar Esmeralda. Een vrouw die haar baan in het managementteam van een grote meubelketen opzij zette om haar droom na te jagen; met behulp van paddo’s zelfbewuste vrouwen helpen hun lichaam te helen en een diepere bewustzijnslaag op te zoeken. Gwens missie? Minder streng zijn voor zichzelf en de touwtjes meer uit handen geven. Het lijkt een goede match. Als ik ’s morgens op de redactie zit, krijg ik een bericht van Gwen: “Ben er net en ik vind haar nu al fantastisch! Wat straalt deze vrouw rust uit.” Ik voorspel dat het een mooie dag wordt en besluit tegen het einde van de ceremonie haar kant op te rijden.

'Het gaat niet zo goed met Gwen...'
Ik kom aan bij de poort van de villa waar onze productieknaller Anne me opwacht. “Het gaat niet zo goed met Gwen, ze wil naar huis en moet huilen. Misschien kan jij haar kalmeren.” Gwen zit in de keuken boos te zijn, haar woede gericht op Esmeralda. Eerder zei Gwen dat deze trip het ergste was wat ze ooit had meegemaakt. Esmeralda reageerde daarop door te zeggen dat Gwen dan waarschijnlijk niet zoveel had meegemaakt in haar leven. Hierdoor voelde Gwen zich niet serieus genomen door de vrouw die ze die ochtend nog zo hoog had zitten. Ik bedenk me hoe moeilijk het voor haar – als vakvrouw en controlfreak – moet zijn geweest dat er op dat moment camera’s op haar gericht stonden. 

Andere frequentie
Gewikkeld in een fleecedeken en met mascara op haar kin, is Gwen duidelijk gefixeerd op het einde van haar trip. Begrijpelijk als je slecht gaat, maar ik weet dat het anders kan. Ik heb heel wat keren in een vergelijkbare setting getript en dit is het moment waarop je lessen kan leren. Gwen heeft duidelijk iemand nodig die naar haar verhaal luistert en dat verhaal op een andere frequentie zet. Ik probeer haar negatieve gedachtes om te buigen naar het positieve en neem haar mee naar een andere ruimte. De plek waar ze nu is, is een referentie aan haar boosheid en de aanvaring met haar tripsitters.

Ze trekt haar slofjes aan en terwijl de camera’s uitstaan lopen we door het bos achter het huis. Terwijl we praten over het leven, merk ik dat Gwens houding ten opzichte van haar trip verandert. Ze gaat diep, komt tot nieuwe inzichten, huilt over dingen uit het verleden. Ondertussen kijkt ze verwonderd naar het gras. “Ik zie alles ademen.” Ze maakt me jaloers en ondertussen vraag ik me af of je als weldenkend mens überhaupt volledig de controle los kan laten als een camera van de nationale televisie op je gericht staat.

Gemengde gevoelens
Als de trip voorbij is, rijden we naar huis. Gwen raakt niet uitgepraat over haar avontuur. Ik merk dat haar gedachten afdwalen naar het negatieve uit haar trip: het moment dat Esmeralda   zei dat ze nog niet zoveel had meegemaakt in haar leven. Het heeft haar kennelijk dusdanig geraakt, dat ze het niet los kan laten. Was ze er misschien toch niet helemaal klaar voor?

Ik breng haar thuis, klets nog wat met haar na en zeg dat ze zich morgen waarschijnlijk stukken beter voelt. De volgende dag hebben we even contact. Gwen vertelt me dat ze slecht heeft geslapen en met gemengde gevoelens terugkijkt op haar trip. Ze is nog wat bozig op haar tripsitters, maar voelt ook zeker therapeutische effecten. “Ik zou het nog wel een keer willen doen, maar dan zonder camera’s.” Het stemt me gerust dat dat haar herinnering niet alleen maar kommer en kwel oproept.

Nachtmerries en spierpijn
Maar dat gevoel lijkt af te nemen naarmate de weken vorderen. Gwen geeft aan dat ze steeds meer last krijgt van nachtmerries en spierpijn; verschijnselen die volgens tripsitters Esmeralda en Anselma onderdeel zijn van het helingproces. Meerdere malen bieden de dames nazorg aan, wat een onderdeel is van de tripsessie. Gwen bedankt. Ik merk dat ik het lastig vind om tussen beiden te staan. Ik weet dat die nazorg belangrijk is, maar ik begrijp ook dat Gwen niet meer herinnerd wil worden aan haar trip.

Trippen als therapie
‘Je krijgt wat je nodig hebt’, zeggen ervaren trippers weleens. Dat geloof ik, maar je moet er wel klaar voor zijn om heel diep naar jezelf te durven kijken. Zoals ik eerder zei: trippen is niet altijd lachen. Trippen is soms echt therapie: je moet door iets kuts heen om je daarna een stukje beter te voelen. Accepteer je dat niet, wil je je tegen de kracht paddo’s verzetten of ben je op een verkeerde plek? Dan ligt een ‘bad trip’ op de loer.

Een bad trip is zo slecht nog niet
In een recent Amerikaans onderzoek onder 1993 participanten die een bad trip hebben gehad door paddo’s of truffels, geeft 84 procent achteraf aan profijt te hebben gehad van die slechte tripervaring. Ongeveer 39 procent stelt dat de trip in de top vijf stond van naarste dingen die ze ooit hadden meegemaakt. En 11 procent vond het zelfs het naarste wat ze in hun leven hadden moeten doorstaan.

Als Gwen mee had gedaan aan het onderzoek zou ze tot die laatste groep behoren. Ik hoop dat ze zich over een jaartje tot die 84 procent kan scharen en terugkijkt op een tripervaring die haar leven positief veranderde.