Willemijn Veenhoven maakt zich niet druk om talkshowoorlog

Willemijn Veenhoven ontvangt op haar minimalistische woonboot (‘ik geef niks om spullen’) in Amsterdam. Geen ark met uitzicht op propvolle grachten verstopt met rolkoffertoeristen en Nutella-fuiken. Ze koos voor een ligplaats aan de rand van stadsdeel Noord, een groene omgeving met dijken, water en ruimte. Veenhoven houdt van buiten en de natuur. Van het gevoel van vrijheid. Daarom doet ze aan trailrunning: ‘een soort van mountainbiken zonder fiets’. En vandaar ook dat de presentatrice – onderdeel van een van de vijf Op1-duo’s – blij is dat ze straks met Menno Bentveld mag beginnen aan dat andere nieuwe tv-avontuur: het programma Vroege vogels.

‘Een beetje wroeten in mammoet-poep. Op jacht naar fossielen. Wie wil dat nou niet? Ik kijk er ongelofelijk naar uit. Het is ook een mooie tegenhanger van de hectiek van Op1. Na een drukke dag in de studio, hop het weiland of het bos in. Betaald nog wel. Mijn vriendinnen zijn stinkend jaloers.’

Veenhoven neemt geen blad voor de mond. Ze praat over zichzelf met dezelfde humor en openheid waarmee ze bij de radio – ze presenteerde eerder De Nieuws BV – furore maakte. Over haar gebrek aan culinair talent: ‘Op je 45ste is de grap er wel af als je zegt dat je niet kan koken. Jaren leefde ik op stoommaaltijden totdat ik de smaak al proefde voordat de verpakking open ging. Nu behelp ik mezelf met van die versboxen, daar leer ik nog wat van.’ Of over haar onderrugtatoeage waarin na tien jaar nog altijd de naam van haar ex-man prijkt: ‘Het is een mooie. Ik laat hem niet weghalen want hij is nadat het misliep een van mijn beste vrienden geworden. Sterker: hij gaat deze zomer trouwen en daar ben ik bij.’ En over haar onzekerheid: ‘De eerste uitzending was ik bloednerveus. Achteraf ben ik ook helemaal niet tevreden over dat gesprek met minister Ank Bijleveld. Dat ging langs me heen. Het was focussen op overeind blijven in plaats van op de inhoud. Ik begin nu relaxter te worden, meer mezelf eigenlijk.’ Alleen op de vraag of ze nog steeds single is, blijft haar antwoord vaag voor haar doen: ‘Mwoah. Ik vermaak me wel.’

Je bent al veel vaker gevraagd. Waarom duurde het zolang voordat je de overstap van radio naar televisie maakte?

Ik heb enorm getwijfeld met als reden: ja jezus dan word je bekend. Dat klinkt raar, maar dat is een heel grote barrière geweest. Radio voelt veiliger dan televisie. Ik dacht: wat gebeurt er dan met mijn leven? En: daar gaat mijn vrijheid. Met wat voor druk krijg ik te maken? Kritiek. Zichtbaarheid op straat. Gaat iedereen mij in de supermarkt aanspreken? Kan ik dan nooit meer iets raars doen? Zoals dronken staan dansen op de bar, dat vind ik leuk. Kun je je dan niet meer anoniem bewegen? Ik weet: het zit voornamelijk in mijn hoofd. Maar ik heb het wel gezien bij Filemon Wesselink en Sophie Hilbrand met wie ik tegelijk begonnen ben bij BNN. Bij Sophie lijkt die aandacht langs haar af te glijden. Bij Filemon zag ik wat het deed toen ik hem op een maandagavond tegenkwam bij de bioscoop. Stond hij in een hoek bij Tuschinski weggedoken in zijn jas, capuchon op. En mensen die nog foto’s van hem maakten met hun mobiel. Echt een schrikbeeld. 

Je hebt toch ja gezegd tegen Op1 en daarmee tegen tv. Waarom? 
Op een gegeven moment begon een andere gedachte door mijn hoofd te spoken: straks ben ik 65 en dan heb ik met dat bekendheid-argument mooie kansen laten liggen. Dingen niet doen, is ook erg. Daarnaast kwam langzaam het besef: misschien valt het allemaal wel mee. 
 

Lees verder in VARAgids 7 vanaf pagina 8.