Actrice Thekla Reuten over de regieaanwijzingen van Mike van Diem: ‘Ik wil géén schoonheid zien!’

Ze speelt een hoofdrol in de openingsfilm van het NFF, Voor de meisjes; een rol die in alles ‘ver van haar bed’ is.

Ze spelen allemaal de sterren van de hemel: Noortje Herlaar, Valentijn Dhaenens en Fedja van Huêt, maar Thekla Reuten is het fascinerendste personage in Voor de meisjes, de film van Mike van Diem waarmee het Nederlands Filmfestival vrijdag opent. Het gelijknamige boek van Lykele Muus was de basis voor het drama over twee gezinnen die sinds jaar en dag vakantie vieren in hun gezamenlijke huis in de bergen. Hun vriendschap – altijd al gebouwd op drijfzand – wordt zwaar op de proef gesteld wanneer hun beider dochters betrokken raken bij een zeer ernstig quad-ongeluk: de ene raakt hersendood en de ander heeft een nieuw hart nodig. Reuten, een actrice die sinds haar debuut in De trip van Teetje (1998) met een consistente kwaliteit een uiteenlopend oeuvre heeft opgebouwd met films als het voor Oscars genomineerde Iedereen beroemd! (2000) en De tweeling (2002), en recenter bekroonde rollen in Marionette (2020) en Narcosis (2023), speelt in Voor de meisjes de rol van Anouk, een vrouw met uitgesproken hoekige normen en waarden. Ze acteert met een onbuigzaamheid die fysiek gestalte krijgt in een ‘opvallende onopvallendheid’: een kleurloos kapsel in boblijn op de strenge kaak en weinig flatterende buitensportkleding. En wat is er met haar ogen gebeurd? En haar mond? Niets blijvends, blijkt als ze op de afgesproken tijd het restaurant binnenkomt in een lange zomerjurk, het haar weer lang en een open en vrolijke blik. Desgevraagd licht ze toe: ‘Mijn wenkbrauwen waren voor de film opgelicht. Mijn haar had de kleur van het onvoordeligste palet en was geknipt in het dufste kapsel en mijn bovenlip was weggeschminkt.’ Ze lacht. ‘Het was geweldig.’

Om zo opvallend onopvallend gemaakt te worden?
Ja! Dit is écht de eerste keer dat een regisseur zei: ‘Ik wil geen enkele schoonheid zien.’ Alles wat mijn gezicht expressief maakt, zoals mijn wenkbrauwen en mijn lippen, wilde hij weg hebben. Eerst dacht Mike ook nog aan een korset. En hij had ook nog een idee over mijn tanden en dat er misschien iets aan mijn mondhoeken moest worden gedaan, zodat ze constant naar beneden hingen. Dat onderzoek vond ik heel leuk en hielp me om verder van mezelf te raken en Anouk te vinden. En toen waren de rest van de hulpstukken niet meer nodig. Het korset bleef uit, mits ik kon beloven dat ik speelde alsof ik hem aan had. Ik hoorde laatst dat hij vaak dacht dat ik hem toch gewoon droeg. Ze zat op zeker moment gewoon in mij, deze vrouw. Of eigenlijk: ze kwam naar buiten.

Je hoort vaak dat acteurs die ‘assets’ en fysieke verandering nodig hebben, dat het ervoor zorgt dat ze zich beter kunnen inleven.
Mike had dat met mijn wenkbrauwen en die bovenlip heel goed gezien, dat had ik ook echt nodig. En de kleding was zó goed, ook essentieel. Gijs (Naber, Reutens partner, red.) is al veel vaker voor rollen van uiterlijk veranderd. Of hij moest zich voor rollen aftrainen, dan is hij weken niet uit de sportschool te slaan en wordt hij een hunk. Hij noemt dat dan, heel geestig, ‘zijn commerciële lichaam’. Als hij voor een rol juist moet aankomen, heeft hij het over ‘zijn arthouse lichaam’ – ik hou van alletwee evenveel trouwens, maar dat terzijde. Wat ik bevrijdend vond aan deze rol is dat het alleen om het personage ging en niet om hoe mooi je bent. Ik denk dat elke acteur kan beamen dat uiterlijk een heel grote rol speelt in dit vak. Maar de beschrijvingen van vrouwelijke personages gaan erg vaak over de buitenkant. In Amerika is dat nog erger, dan staat er ‘beautiful’, ‘hot’, ‘sexy’ bij. Of, deze – die is niet van mij, maar wil ik je niet onthouden – ‘zwoel, tenger, met een decolleté dat mensen met dieptevrees angst inboezemt’. Je zou erom lachen als het niet zo triest was.

Als makers in films en series hebben we daarin een kans om dat te veranderen, door bewuster buiten aannames en hokjes na te denken. Mike al heel lang, heb zelfs ooit geauditeerd voor Karakter voor de rol die Tamar van den Dop uiteindelijk zo fantastisch speelde. Ik zat nog op de toneelschool en was te jong. Toen Mike verder was met het schrijven van Voor de meisjes kwam hij weer naar me toe voor Anouk. Het zat psychologisch zo goed in elkaar, met uitgebreide beschrijvingen van de binnenwereld van de personages. Ik vind alle rollen goed uitgewerkt, maar Anouk intrigeerde me het meest. Ik ben voor deze rol ook beslist niet getypecast.

Lees verder in VARAgids 38. Vanaf dinsdag 16 september 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?