Alien: Romulus: een remix van de eerdere films

Een hele rare film: in veel opzichten een vaak bijna letterlijke kopie van elementen uit Alien (1979) en Aliens (1986). Niks nieuws eigenlijk, wel loeispannend en goor.

Voor verstokte fans en kenners van de Alien-franchise is het een hele rare ervaring: het design van de decors, de muziek, de geluidseffecten, soms de dialogen zelfs, en de vele scènes die direct gerelateerd zijn aan - of eigenlijk min of meer gekopieerd uit - de eerste twee films. Er is zelfs een acteur die dezelfde is als een acteur uit Alien. Is het een hommage, een vorm van intertekstualiteit of gewoon jatwerk, of alle drie?

Het verhaal is wel anders - en ook weer niet. Een groepje jonge slaven op een planeet die wederom door het gehate bedrijf Weyland-Yutani wordt gerund, probeert aan hun bestaan te ontsnappen door een ruimteschip te stelen en naar een boven de planeet zwevend verlaten ruimtestation te vluchten. In de hoop om aldaar de ‘cryopods’ te kunnen jatten waarmee ze zich op de shuttle kunnen laten invriezen om de jarenlange reis naar een leukere planeet te kunnen overleven. Wat zij niet weten - maar wij wel vermoeden - is dat het ruimtestation helemaal niet zo verlaten is - zie de trailer.

Regisseur Fede Alvarez (de Evil Dead-remake, Don’t Breathe) geeft zijn jonge cast in het eerste uur veel ruimte - vooral Cailee Spaeny (Priscilla, Civil War), in de rol van een soort Ellen Ripley-type, de heldin uit de eerste vier Alien-films, is effectief - en dat helpt om alle nieuwe personages te leren kennen. Je zou de film zelfs rustig kunnen noemen in dit begin. In het tweede uur gaat horror-specialist Alvarez helemaal los: Alien: Romulus wordt een enge confrontatie met alle incarnaties van de alien die we in de vorige films zagen. Maar zo heftig en zo meedogenloos horror was het nog niet eerder misschien, en dat is wel een verdienste van de film. Het monster met het uitschuifbare gebit penetreert en bezwangert er weer lustig op los en we maken weer een paar memorabele geboortes van het alien-nageslacht mee.

Is het nieuw? Nee allerminst. Maar het is toch wel indrukwekkend en na de wat meer esoterische laatste twee Alien-films van Ridley Scott, is het laatste uur van Romulus een snoeiharde terugkeer naar de pure horror van de eerste film. Best lekker: een herhaling van zetten voor de oude fans en een kennismaking met het kolerebeest voor jongere kijkers, voor wie de oude films waarschijnlijk wat te traag zijn geworden. Niets nieuws onder de zon in deze update, die echter wel zeer effectief is en om die reden de moeite waard.

Alien: Romulus, vanaf donderdag 15 augustus 2024 te zien in de bioscoop