Arcadian: spannend post-apocalyptisch gezinsdrama

De twee zoons van vader Nicholas Cage verschuilen zich op het Ierse platteland voor nachtelijke horrorbeesten, die dit keer nu eens daadwerkelijk eng zijn.

Het vervelende van filmmonsters is dat ze vaak domweg eerder mal dan eng zijn en dat ze erg op elkaar lijken. Ze zijn meestal een kruising tussen het iconische beest uit Alien en een oversized fantasie-insect of -reptiel. Zo niet in Arcadian. Regisseur Benjamin Brewer maakte eerder de film The Trust, schreef mee aan Reptile, maar was vooral hoofd visuele effecten van Oscarwinnaar Everything Everywhere All at Once. En dat is te zien in Arcadian, dat met een bepekt budget heel bijzondere visuele dingen doet.

Vader Paul (Nicolas Cage) redt tijdens de apocalyps, waarvan de details in de film niet uitgebreid worden gedeeld met de kijker maar vermoedelijk met milieuvervuiling te maken hebben, zijn twee peuterzoontjes Joseph en Thomas. Dat krijgen we in de eerste minuut te zien, waarna de film naar vijftien jaar later verspringt. De mensheid is dan gedecimeerd door monsters die na de apocalyps opdoken en uitsluitend bij nacht actief zijn. Hun aanwezigheid wordt ook niet uitgelegd, maar hebben we maar te slikken, net als de mensheid dat in de film moet doen.

Paul heeft zijn tienerzoons inmiddels getraind in survival: hun boerderij op de mooie groene Ierse heuvels, waarop honderden schapen vredig in kuddes ronddraven (de monsters hebben blijkbaar niets met schapen), is een gebarricadeerd fort. De bedachtzame Joseph (Jaeden Martell, de fascistische kleinzoon uit Knives Out en één van de jongens uit It) kent alle routines en vluchtwegen en valstrikken, die vader heeft verzonnen om uit de klauwen van de monsters te blijven, uit zijn hoofd. En hij ontwerpt nieuwe methodes om ze te vangen - dat levert een scène op die glorieus weird en huiveringwekkend is. Hij heeft een moeizame relatie met broer Thomas (Maxwell Jenkins, uit Lost in Space en Reacher), die meer een doener dan een denker is en op de boerderij van de buren meehelpt, vooral omdat hij een prille liefde beleeft met hun dochter Charlotte (Sadie Soverall, uit Saltburn).

Vader Paul vindt dat maar niks; hij vindt dat het leven van zijn zoons uitsluitend om overleven moet draaien. Daar denken de tienerjongens, die niet beter weten dan dat het ’s nachts dodelijk is buiten en dat dus normaal vinden, anders over. Arcadian gaat vooral om de drie jongeren, die naast overleven ook proberen te leven, met liefde en onderlinge conflicten. Het is hun film, geen Nicolas Cage-film; zijn rol is ondersteunend en vrij bescheiden, maar wel noodzakelijk. De andere hoofdrolspelers zijn uiteraard de monsters, want te midden van alle ‘coming-of-age’ tiener-dynamiek vallen zij de boerderij steeds vaker en heftiger aan. Soms solo, soms in groepsverband. Ze zijn, en dat is extreem ongebruikelijk in het monstergenre, erg harig. Ze lijken meer op zoogdieren dan op insecten of reptielen en hebben een idiote bek, met kaken die zeer snel en hoorbaar klepperen als ze aanvallen. Ze rennen op vier of twee poten en graven tunnels, waardoor ze vaak op zeer onaangename wijze ineens uit de grond opduiken. Ze zijn, kortom, heel raar en hun gekke anatomie maakt ze erg verontrustend.

Als vader Paul gewond raakt en er, zoals dat gaat na de apocalyps als iedereen vooral zijn eigen belangen bewaakt, onmin met de ouders van Charlotte ontstaat, zijn de broers en het meisje op zichzelf en elkaar aangewezen. En net op dat moment gaan de monsters uiteraard totaal los en in de aanval.

Arcadian is een sympathieke, goed geacteerde en verrassende genrefilm, met wel de nodige plotholes hier en daar, maar een boeiende toevoeging aan het post-apocalyptische genre.

Arcadian, vanaf donderdag 29 augustus 2024 te zien in de bioscoop