Babygirl en Dying for Sex: Hoe eerlijk ben jij in bed?

De film Babygirl en de serie Dying for Sex delen één belangrijke boodschap: wees open over wat je wil wat betreft seks. Het liefst voordat je wordt gediagnosticeerd met een terminale ziekte.

Ik was destijds behoorlijk onder de indruk toen ik de film Babygirl van Halina Reijn zag. Op papier klonk het als een sensatiebelust drama, als de erotische thrillers die in de jaren negentig zo welig tierden. Romy (Nicole Kidman), een succesvolle CEO, begint in Babygirl een stomende affaire met een jonge stagiair (Harris Dickinson, Triangle of Sadness). Maar dat is niet de boodschap die Reijn de kijker mee wil geven. Eigenlijk draait Babygirl om die ene cruciale vraag: hoe eerlijk durf je met je partner te zijn in bed?

De katalysator van het verhaal is namelijk het feit dat Romy haar man (Antonio Banderas) nooit heeft durven zeggen dat hun doorsnee seks eigenlijk niet werkt voor haar. Direct na hun allereerste seksuele exercitie, afgesloten door een gespeeld orgasme, zondert Romy zich af om echt klaar te komen terwijl ze een pornofilm kijkt. De orgasmes die Romy later in de film beleeft zijn dan ook heel anders dan die aan het begin: de eerste was puur performatief; die daarna lijken diep van binnen te komen.

Molly (Michelle Williams), de hoofdrolspeelster uit Dying for Sex (nu te zien bij Disney+), heeft juist geen enkel probleem om hardop uit te spreken wat ze mist in haar relatie. Zij wil seks! Helaas wil haar echtgenoot Steve (Jay Duplass, in zijn zoveelste rol als teleurstellende partner) niet naar haar luisteren. Ze is niet geil, dat is maar een bijwerking van haar medicatie. Haar hoofd heeft gewoon nog niet helemaal verwerkt dat ze borstkanker heeft gehad.

Wanneer ze hoort dat de kanker terug is, en ook niet meer kan worden genezen, gooit Molly het roer om. Steve kan haar niet geven wat ze wil. Dus verlaat ze haar echtgenoot (ze mag wel op zijn verzekering blijven) en gaat ze op zoek naar wat ze nu echt wil.  

Haar initiële doel is uitermate bescheiden. Zoals ze het aan haar beste vriendin Nikki (Jenny Slate) samenvat: 'Ik wil aangeraakt worden door iemand die me wil aanraken.' Een erg lage drempel die Steve desalniettemin niet wist te overwinnen. Hij barst in huilen uit wanneer Molly hem oraal bevredigt. Maar verder is ze nog heel erg zoekende. Eigenlijk, zo geeft ze toe, is ze nog nooit door iemand anders klaargekomen. Maatschappelijk werker Sonya (Esco Jouley) geeft Sex and the City, en dan vooral Samantha Jones (Kim Cattrall), de schuld. 'Jullie millennials zijn zo tragisch. Jullie denken dat seks alleen draait om penetratie en orgasmes. Waarom? Omdat Samantha dat jullie vertelde. Seks is een mentaliteit, een non-lineair fenomeen dat ontstaat wanneer de energievelden van twee of meer mensen elkaar kruisen.'

Wat volgt is een hilarische, hartverscheurende en hartverwarmende seksuele ontdekkingstocht, waarbij Molly met veel vallen en opstaan ontdekt wat ze nu echt lekker vindt. De serie is gebaseerd op de gelijknamige podcast die de echte Nikki Boyer met haar beste vriendin Molly Kochan maakte over Molly’s ‘seksuele escapades’. Ook Dying for Sex predikt seksuele openheid, zowel naar anderen als naar jezelf. Idealiter wel voordat je gediagnosticeerd wordt met een terminale ziekte.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.