Ben Prins uit Overijssel

In aanloop naar het honderdjarig bestaan van de VARA vertellen trouwe abonnees van de VARAgids over het rode nest waarin ze zijn opgegroeid. Deel tien: Ben Prins uit Overijssel.

‘We hebben vorig jaar een robotmaaier aangeschaft,’ zegt Ben Prins (80). Vanaf het terras van een tuin aan de rand van Rijssen, een stadje in Overijssel, kijken we naar een zwarte schijf die zoemend door het gras langs de vijver glijdt. Het werk is nog lang niet klaar, want het groen strekt zich uit tot aan het maisveld van de achterburen. ‘Vroeger deed ik het zelf, bij wijze van ontspanning,’ vervolgt Prins. Maar ja: een knieoperatie, een oogoperatie, de jaren beginnen te tellen. Soepel wandelt hij terug naar de bijkamer. Als zelfverklaard ‘VARA-fan’ – Prins is lid van de Ledenraad geweest, dat vindt hij belangrijk om te benoemen – heeft hij op tafel alvast papieren klaargelegd die met het omroepverleden te maken hebben.

Prins groeide op in Deventer, in de naoorlogse jaren. De Driebergenbuurt gold als een typische arbeiderswijk, aangelegd om de vele werknemers in de plaatselijke industrie te huisvesten. Een voor boekenstad Deventer wezenlijke bedrijfstak vormde de uitgeverij. Daar werkte Prins’ vader. Als typograaf bij drukkerij De IJsel zette hij loden blokjes met letters in de juiste volgorde. Regelmatig kreeg Prins boeken cadeau die zijn vader had gemaakt, zoals de sociaal bewogen kinderboeken van Jan Mens. ‘Als we vroegen wanneer het volgende avontuur zou verschijnen, antwoordde hij: “We zijn nog niet klaar met het zetwerk.”’ Ook herinnert hij zich werken over de arbeidersbeweging. Zijn vader was lid van vakbond NVV. ‘Een aantal jaren heeft hij de contributie geïnd, bij leden thuis. Ik ging weleens mee, aan de hand. En dan aanbellen.’

Net als Prins’ moeder, die huisvrouw was, mocht zijn vader een geboren en getogen Deventenaar heten. En niet zomaar een: in de jaren 20 had hij nog gespeeld in het eerste elftal van Go Ahead, de lokale voetbaltrots (het woord Eagles zou pas later aan de clubnaam worden toegevoegd). Onder zijn ploeggenoten hadden zich de legendarische doelman Leo Halle en diens broer Jan bevonden, beiden spelers van het Nederlands elftal. Ook voor Go Ahead haalde zijn vader de contributie op en noteerde die in een kasboekje. Leuk weetje: niet alleen zijn moeder was met een voetballer uit dat team getrouwd, maar liefst drie van haar zussen óók. Prins, met een knipoog naar de clubkleuren: ‘We hadden een rode familie, maar ook een rood-gele.’

Het gezin bestond uit vier personen – twee jaar na Prins kwam er nog een meisje, Helma. Het rode gevoel dat hij nog steeds koestert, stamt uit die tijd, zegt hij. Niet dat er thuis veel woorden aan vuil werden gemaakt. Er weerklonken geen politieke gesprekken, wel waren er kinderbijeenkomsten van de vakbond, zoals de jaarlijkse sinterklaasviering. De keren dat hij zijn vader ophaalde bij de drukkerij, die vlakbij gelegen was, kreeg hij steevast een warm onthaal van diens collega’s. Bittere armoede kenden ze niet. De opdelingen die vader had moeten volgen om als typograaf te kunnen werken, betaalden zich uit. Prins en zijn zus mochten na de lagere school zelfs naar de HBS, wat beslist niet gewoon was voor arbeiderskinderen. Sommige klasgenoten hadden ouders die werkten als arts of advocaat. Dat hij zowel met mensen van de werkvloer als met leidinggevenden kan opschieten, dankt Prins aan zijn opvoeding. ‘Mijn ouders maakten geen onderscheid. Als ik niet uit een rood nest was gekomen, had ik misschien gedacht dat de wereld alleen uit rijken en bobo’s bestond.’ Helaas maakten droeve omstandigheden al vroeg een einde aan de geborgenheid van thuis. Een half jaar voor zijn eindexamen overleed Prins’ moeder onverwacht aan leukemie. Zijn vader stierf zes jaar later aan de gevolgen van een verkeersongeluk.

Prins stond toen al op eigen benen. Hij werkte bij de computerdivisie van Philips in Apeldoorn, later zou hij in de marketing en consultancy de kost verdienen. Troost vond hij in zijn passie: de muziek. En daar kwam de VARA om de hoek kijken. Vanaf 1969 draaide hij in zijn vrije uren plaatjes in discotheek La Balance in Deventer. Op een dag rinkelde de telefoon: met Co de Kloet en Kees van Maasdam, aangenaam. De twee VARAdj’s maakten voor de landelijke radiozender Hilversum 3 het razend populaire lunchprogramma Een opvallend vrolijk gevarieerde visite. Mochten ze een keertje uitzenden vanuit de Balance? Dat mocht – en Prins stond achter de draaitafel. In de daaropvolgende jaren onderhield hij contact met de radiomakers van de VARA. Hij kwam op bezoek in Hilversum, ze babbelden over muziek en af en toe schoof hij als gast aan in een programma. Op verzoek van Herman Stok regelde hij een locatie voor diens soulshow Pop-eye. Prins staat op. ‘Ik heb wat illustratiemateriaal. Al is deze is wel een beetje door de muizen aangevreten.’ Hij rolt een poster uit op het tafelblad, de randen inderdaad gerafeld. ‘Ben Prins presenteert: “Pop-eye” in St. Tropez’, staat bovenaan geschreven. De Saint-Tropez was een discotheek aan de Brink in Deventer. ‘Deze posters hingen door de hele stad. Ontzettend mooi, hè?’ Voor andere bekende VARA-dj’s, zoals Hans Hamburger, Dick de Winter, Michiel de Ruyter en Aad Bos, fikste hij eveneens uitzendlocaties in Oost-Nederland. In Hilversum ontmoette hij trouwens ook Rob Out, die hem de nieuwste platen uit Amerika aanbood en hem uitnodigde om zo nu en dan een nachtprogramma op te nemen. Maar dan hebben we het over Radio Veronica.

Hoewel Prins het ‘indrukwekkend’ vond om al die grootheden te ontmoeten, was hij niet geïntimideerd. Eerder voelde hij een verwantschap, nog los van de muziek. De verklaring vindt hij opnieuw in zijn rode nest. ‘Ik keek tegen niemand op en wilde ook niet dat mensen tegen mij opkeken. Die VARA-mensen hadden een bepaalde filosofie. Niet dat daar uitgebreid over gediscussieerd werd, maar ze straalden het op de een of andere manier gewoon uit: wij zijn VARA.’

De VARA is in november 2025 een eeuw oud. Om dat te vieren, vertellen trouwe abonnees van de VARAgids over het rooie nest waarin ze zijn opgegroeid – twaalf maanden lang, steeds uit een andere provincie. Alle verhalen uit deze reeks op varagids.nl/100jaar

Dit artikel komt uit VARAgids 35/36 (dubbelnummer), 2025.